Zo slecht in puffen…

 Zo slecht in puffen…

Met die titel kan je alle kanten op, warmte, hitte of bevallen. Nou van dat laatste is het gelukkig niet gekomen. Wel een inspannende rit weer. We waren dit keer wederom met 2 Tesla’s, duo Maurits en Peter en als extra onze tolk Lusia. Op donderdagochtend weggereden op tijd en lekker door kunnen rijden. Wel behoorlijke file gehad in Duitsland en stuk de binnenlanden van Duitsland mogen meemaken. Maar met een uur vertraging aangekomen in ons favoriete hotel. Hotel in Iowa in Polen kost 52 euro voor een nacht. Dan heb je een balzaal van een kamer, met een mega badkamer, balkon en nog een extra 1 persoonskamer. Ontbijt op balkon, lieve mensen en worden hartelijk ontvangen.



Waarom dit hotel? Allereerst omdat mooie enorm grote kamers zijn, maar ook omdat gerund wordt door Oekraïense mensen. En die gun ik meer de omzet dan een grote keten.





Na onze goede nacht slapen gingen we verder, langs de ons bekende weg met 86! Km wegwerkzaamheden. Ze leggen er tussen Duitsland en Wroclaw nieuw stuk snelweg aan. Kwestie van geduld dus. Maar we kwamen aan in Wroclaw, lege supercharger  Ook fijn. Doorladen en gaan. Vanwege de enorme hoeveelheid voedsel, afkomstig van onze voedsel donatie bij o.a. Albert Heijn Hoogambacht in Hendrik Ido Ambacht en Museumplein Amsterdam waren we topzwaar. Denk per auto 400-450 kg aan voedsel. We rijden rustig door. Maar helaas, bij Krakau is drama, we gaan afzonderlijk de weg af. Spreken af bij de nieuwe supercharger in Krakau, is net paar dagen open. Via allerlei omwegen komen we aan in de parkeergarage, waar men 4 supercharger stallen op kratjes heeft staan, anyway, niet mopperen maar laden. Zelf neem ik sprintje richting toilet, boven in het super-de-luxe winkelcentrum. Onderweg terug app ik of iedereen IJsje lust, ja dus, met 3 hoorntjes terug bij de auto.



Net voldoende geladen en we gaan weer. Door naar Prezmysl. We hebben druk schema, lossen bij de hulpverleners, laptops afgeven voor vervoer binnen Oekraïne en nog uit eten met Irene. 



We laden bij E.Leclerc, beetje vreemde supermarkt waar je naast het fruit gelijk de sokken of een luchtdruk pistool kan kopen. Ik ga even winkel in zeg ik, ik wil een riem, want mijn broeken zijn te groot, dus ik koop een riem. Sta uit te zoeken en Maurits wil ook een riem. Van een ander rek pak ik mooie riem. Deze is het zeg ik. Maurits gaat zoeken want wil ook dezelfde. Kleuters  Maar gelukkig, ik heb mazzel en Maurits koopt een andere. Probeert me over te halen om te ruilen, nee nee ik neem deze. We rekenen af. Staan wat te grappen, oh die riem is vast 2x zo duur, zal ik maar nemen? Nee ik betaal zelf wel, blijft mijn riem nog 10 zloty goedkoper te zijn  Ga er maar aan staan, 6,29 euro voor een riem  De riem is gedurende het hele weekend onderwerp van grappen. 
“Maurits, wil je mijn mooie riem nog eens zien? “Standaard krijg ik een middelvinger terug  Iedere keer als tegenzit of iets anders, dan komt de riem ter sprake.

Laden op zijn Pools  vond dat er te weinig plek was, dus knal op grasveld 


Helaas weer 20 minuten file, mopper-de-mopper. Weinig andere keus dan maar doorrijden. Uiteindelijk komen we aan bij onze laatste stop, vlakbij het vliegveld. Toch altijd indrukwekkend die eerste lijn verdediging van Nato. We eten snel klein hapje en vertrekken weer. Komen 2 uur later dan onze planning aan. We vinden de opslag letterlijk 100 meter van de grens. Daar staan Stephen en Kate ons al op te wachten. Stel Canadezen die hier al sinds februari verblijven. Ze verbazen zich over hoeveel er uit de auto’s komt. Totaal 5! Pallets vol… “dit heb ik nog nooit gezien, zoveel voedsel zeggen ze. Hier kunnen we 3 en misschien wel 4 dorpen van voeden voor een week. Wat geweldig”. 



We laten trots zien wat we allemaal bij ons hebben. Pasta, rijst, luiers, doekjes, maandverband, soep, ragout, ‘canned hotdogs’ (knakworsten), groenten en veel appelmoes. Oh wow, Kate staat bijna te huilen van geluk. Hier kan ik zoveel mee zegt ze. Dit is zo geweldig, wisten jullie wat we nodig hadden? Wie had dit verteld? Ik zeg dat we zelf hebben bedacht. Ze bedankt ons met een knuffel, weer dikke vrienden gemaakt. De spullen zijn samen met een andere stichting verzameld en ingepakt door hun. Waarvoor dank  Stichting Emergency Appeal Netherlands en U-Aid Direct deelt het uit in het land samen met the Canada Way Mooi om te zien dat iedereen elkaar helpt.







We gaan allemaal stuiterend van energie en trots naar een andere organisatie. We leveren daar af wat we nog bij hebben, helaas weinig, maar wij maken geen keus waar de spullen heen gaan. Wij voeren uit. Wel zegt Maurits, dit maakt de cirkel rond, ga ik op mijn blog uitleggen. En ja wij verzamelen voedsel en brengen zelf op de locatie aan de grens, en daar brengen vrienden het naar mensen die leven in schuilkelders of in bizar slechte omstandigheden. Dat is het grote verschil, wij kennen geen strijkstok of beloningen, salarissen, wij betalen onze eigen kosten, ons eigen eten en rijden. De donaties maken het mogelijk om misschien nog een keer te rijden, maar dan is de kas leeg, dit keer was een dure rit met alle wisselingen en aanpassingen. We rijden nog langs de grens want Lusia was hier nog nooit geweest. Trieste aanblik van tentjes en mensen wederom. Raakt me iedere keer.



Hierna rijden we naar Irene, die blij is ons te zien. We rijden naar een restaurant wat ze uitgekozen had. Maar helaas, daar gaat de keuken al dicht. Ernaast gelukkig niet. We kiezen Sushi en bestellen snel wat grote schotels om te delen met z’n allen. Tijdens eten vieren we Irene haar verjaardag een beetje. Ze wordt zondag 21 jaar! Ga er maar aan staan. 20 jaar, en 3 maanden vrij nemen en hele dagen, 7 dagen per week tot s’avonds laat werken voor en met vluchtelingen. Petje af en hele diepe buiging. Voor mij is het zo dat Irene samen met Maureen en Debbie het grote verschil maken. Samenwerken op een niveau waar je alleen maar diep respect voor kan hebben. In augustus gaat Irene terug naar Nederland om te studeren. Hopelijk vinden we dan snel weer iemand van ditzelfde kaliber en kwaliteit. Mocht je geroepen voelen, laat weten, ook voor 2 of 3 weken kan je zeker het verschil maken. Keer iets anders dan de vakantie in Benidorm? 

We spreken af voor de andere ochtend om 0800 uur om mensen in te laden. Autostoeltje en stoel-verhoger nodig. Die laatste 2 heb ik bij me, stoeltje niet helaas. Maar dat is er bij de opvang hoor ik. Een hoogzwangere vrouw gaat ook mee met familie. Spannend denk ik nog. 35 weken zwanger en dan nog zo’n zware reis maken. Maar ze mag reizen van de dokter, en hier blijven is geen optie. Na paar dagen moet je weg daar om te voorkomen dat het vastloopt in het opvangcentrum. Het blijft een noodopvang tenslotte. We gaan naar hotel, checken in en leggen spullen op de kamer. Maar slapen wil nog niemand, koffie zegt Maurits. Buiten vinden we snel een locatie waar de alcohol rijkelijk vloeit, maar ook koffie is. We bestellen koffie en bespreken de dag en maken plannen voor de reis, naast een plan maken we ook een backup plan. Nooit op 1 paard gokken zeg ik altijd. Mijn vrouw weet ook dat ik altijd alle kabels 2x meeneem op vakantie. Beter dubbel dan niet is mijn motto. 

Terwijl we kletsen komt Irene via de app nog met een vraag. Of we via Leipzig willen rijden. Daar is een vrouw tijdens een andere reis onwel geworden en nacht opgenomen in ziekenhuis. Ze zit inmiddels in een hotel. We geven na overleg antwoord dat we doen. Haar zoontje zit al in Utrecht en ze is enorm ongerust. Achteraf blijkt zoontje een puber van 14 te zijn die enorm naar zijn zin had in Utrecht in zijn eentje en wel best vond  

Dikke humor achteraf, maar we gaan inplannen. Alle plannen kunnen de prullenbak in. We gaan plannen en uitzoeken, nog een koffie en kaart erbij. Ja, we kunnen dit halen, als we mazzel hebben dan rijden we door naar Leipzig en halen haar andere dag op. We leggen contact met onze collega’s en vrienden van Fastlane Ukraine. Stemmen alles af en leggen contact met zowel mevrouw in Leipzig als met onze Irene op de desk. 





We gaan slapen, hotel boeken we morgenochtend wel bij onze eerste stop. We rijden via de lokale Lidl, broodjes en drinken inslaan naar de opvanglocatie. We voeren samen met Irene de controles uit en registreren ons in de drivers portacabin, de oranje tent is verdwenen. We krijgen polsbandjes en zetten de auto’s klaar. Lusia is inmiddels al kennis gaan maken met iedereen en geeft uitleg. We gaan er heen en begroeten iedereen. Krijg een boks van iemand die ik niet ken, maar hij mij wel, blijkt een vrijwilliger te zijn die via google translate de blog leest  - leuk! Inladen maar, we horen dat de passagiers zelf al bedacht hebben hoe ze willen verdelen in de auto. Best, we installeren autostoeltje en zitverhogers. Helpen met de gordels, blijft altijd een ding, maar na even rommelen lukt alles en zit iedereen geïnstalleerd. Na afscheid genomen te hebben van Irene rijden we weg. Rustig de stad uit. Maar net op de snelweg oprit hoor ik Maurits via de portofoon roepen, “ik moet stoppen …“ dat kan net op vluchtstrook. Ik zet de alarmlichten aan en zeg tegen Lusia, denk om je eigen veiligheid. En zeg dat iedereen blijft zitten. Gelukkig staan we goed zichtbaar en is het heel rustig. Hmm prut die kleine van 3 is gelijk wagenziek… verschonen en schoonmaken maar… met verenigde krachten zijn we snel klaar. Balen, maar het is niet anders. Schone kleren aan en hup we gaan weer. Raampje open grap ik nog naar Maurits. Of wil je mijn mooie riem nog eens zien  De internationale groet krijg ik als antwoord.

En door, naar onze eerste lader. Uur laden, we komen aan en net nog 2 plekjes vrij. Een ander stel zet er na mij een model X en een 3 neer en lopen weg. De 3 is bijna nog vol zie ik nog net. Maar ze komen even later terug en rijden weg met de 3 en laten de X aan de lader staan. Lang leve Idle fee denk ik nog, asociaal. Laden gaat traag, duurt langer dan normaal. Er staan 4 Tesla’s te wachten op ons. Maar na 50 minuten kunnen we weg. De X staat er nog steeds. We hebben eerste hotel geannuleerd en nieuw hotel geboekt in Leipzig. Dat is wel doorrijden tot 22:00 uur zeg ik, maar alternatief is dat zondag enorm lange dag gaat worden, en dan is veel warmer nog. Dan nu maar… Aan de zuidelijke route via Dresden heb ik geen goede herinneringen, ‘route des bauhstelle’ noem ik het. Ondanks dat de omgeving geweldig mooi is. Beetje doorrijden, gemiddeld 125-130 km halen we.

We gaan verder, via de leuke tolhokjes waar we voor het eerst op de heenweg herrie kregen. Dame in tolhokje was te dom voor woorden, gezakt voor strikdiploma, weigerde te bellen of na te kijken, stond ons aan te gapen, ondanks ons bord in Poolse taal met uitleg. Liet email zien van de tolweg registratie lezen, niets... Pas na 10 minuten en veel toeteren achter ons ging de slagboom open. Voor mij wel, maar Maurits liet ze nog paar minuten wachten, ondertussen haar nagels poetsen… Vriend Oskar kreeg ik aan de lijn, maar daar wilde ze niet naar luisteren. Bizar gewoon, want het was bij verlaten tolweg, bij de oprit waren we in 5 seconden erdoor. Soms… Nu kwamen we aan bij de terugweg aan bij tolhokje en ging ook erg snel, lief lachende mevrouw en hup slagboom open en verder rijden. 

Bij de tussenstop in Katowice broodjes uitgedeeld en drinken, veel drinken want was al 26 graden. Kinderen gaf ik mega bellenblaas en een bal. Konden ze even spelen. We reden net weg en helaas weer wagenziek. Nu zwangere vrouw en kind van 3. Arme Maurits… gaf hem bijna mijn nieuwe riem… bijna, maar toch net niet…



Bij Wroclaw kwamen we rond 1700uur aan. Op de andere baan kwamen we 2 grote ongevallen tegen met iedere keer 15-20 km file erachter. Au. We zagen onze collega’s van OMWUA ook nog rijden op de andere baan met de bus, die waren er dus al voorbij. We gingen laden, alles vol en 1 wachtende auto… balen. Maar na 15minuten was er plek voor mij en even later ook voor Maurits. 

We legden via Lusia uit dat ze hier eten en drinken moesten bestellen want we moeten nog lang rijden en daar in hotel is geen eten. De man in de keuken kennen we ondertussen en hij ons ook. Maakt van 3 grote borden 6 kleinere porties. Ze eten niet veel merkte ik op. Maar ja, kan ze moeilijk dwingen. Er staat inmiddels een rij van 4-5 Tesla’s te wachten. Tijd voor uitbreiden vrienden van @Tesla - op alle locaties graag 2 -4 stallen erbij, we hebben overal drukte ervaren. Bij alle laders was het wachten of stonden er andere auto’s te wachten. 

En doorrrrrr naar Leipzig. Nog 3-4 uur rijden. Tijdens rijden stel ik de vraag waarom we die mevrouw nu niet ophalen? We komen erlangs en hebben ruimte genoeg in de hotelkamers. Scheelt morgen weer half uur terugrijden en plannen. Ik stel voor aan de anderen, en besluiten de coördinator bij Fastlane te bellen, die zegt gelijk, goed plan, ik ga regelen. We krijgen de gegevens door en plannen in de navigatie in. We halen die mevrouw op en er is bij Maurits in de auto nog plek. We rijden door naar hotel in Leipzig. 

Daar checken we iedereen in en laten ze samen besluiten wie waar slaapt. Dat is gelukkig zo geregeld. Wij leggen onze spullen op de kamer en willen gaan slapen. De gasten niet, want ze willen Mc Donalds. Leuk, maar het is nu 2300uur, en wij gaan slapen. Er zijn nog broodjes en fruit en chips zeggen we, die bieden we aan, maar nee er moet en zal McD komen. Ga me er niet druk overmaken denk ik, we hebben alle mogelijkheden gegeven om goed te eten zonder beperkingen vanavond. Ga slapen maar baal hier enorm van, we doen zo ons best en blijkbaar is kinderen opvoeden nog een heel vak… 





Tijdens ontbijt plannen we alles, we rijden zo en zo en dan via Meijel om een passagier af te zetten en dan door naar de noodopvang in Utrecht. We laden in Luttenberg, hoog in de bergen, je merkt aan de ijle lucht dat je hoog zit. Bij de volgende lader laten we de kinderen even spelen met de bellenblaas en een voetbal. Er staat een model S met Oekraïens kenteken. We staan te praten met de familie en we hebben nog hartjes stickers. Poetsen de auto beetje schoon en plakken de hartjes. De man is eigenaar van een oplaad netwerk, we krijgen altijd gratis laden in Oekraïne zegt hij toe. We wisselen gegevens uit. Aardige mensen die ons bedanken voor wat we doen voor hun land. We laten foto’s zien van het voedsel wat we brachten, ze staan versteld dat we uit Nederland komen. De jongste geef ik nog kleurpotloden en kleurboek voor onderweg.



De rit verloopt vandaag vlot en lekker, nergens wachten, redelijk kort snel laden en komen rond 1400 bij onze laatste stop in Duitsland. We gaan eten met onze gasten. Ik zie een Italiaans restaurant, lust iedereen en snel en makkelijk. We bestellen eten en duurt helaas even. Eten komt, drinken ook, ondanks dat we gezegd hebben kleine glazen, want is voor de kinderen krijgen we halve liters appelsap… ben je wel goed wijs vraag ik nog, maar de rest zegt, laat gaan, het is al gebeurd… Maar een halve liter bij een 3-jarige voorzetten? Serieus? Later rekenen ze ook nog 5 euro per glas… nou nooit meer dus denk ik. Bah… maar geen tijd voor discussie.

We overleggen met zijn allen, want voelt niet goed bij die zwangere mevrouw zeg ik., ze is letterlijk en figuurlijk uitgeput en wil niets drinken of eten. Probeer voorzichtig contact te leggen, maar ze wil vooral niets, laat me met rust zegt ze huilend. Lijkt me ook een drama voor haar deze reis, maar we hebben weinig keus. 
Wel besluit ik te overleggen met het team van de jaarbeurs. Wil eigenlijk dat de dokter of medische staf haar ziet. Krijg medewerkster aan de lijn, die goed luistert en doorvraagt. Oké we wachten tot 1700uur, tot die tijd is de dokter aanwezig. Gaan we net redden zeg ik. Na de pasta en pizza kunnen we weg, auto is inmiddels 97% vol. Lekker  Doorrijden. We rijden vlot door en komen aan in Meijel waar de lokale coördinator met alle bewoners en familie van de passagier op ons staat te wachten. Knuffelen, foto en high 5 en door! We hebben eerder met haar gewerkt voor vorige ritten, lief mens met groot hart op de juiste plek, regelt veel en vooral goed.

1700 uur gaan we niet redden merk ik al. Eerder 1725 zegt de navigatie. Bel wederom en leg uit, komt goed, we wachten op jullie. We komen om 1710 aan in Utrecht, wat gaat de tijd soms lekker ineens  Afspraak is dat Lusia de zwangere mevrouw gelijk meeneemt en wij de rest regelen. Dat werkt beste. Wij helpen uitstappen en Lusia neemt haar mee naar binnen waar de dokter en medische staf al klaar staan om haar te onderzoeken. Lusia helpt als tolk. Wij laden de auto uit, ik zet de oma aan het werk, roken doe je later maar zeg ik, nu die kinderen en bagage helpen uitladen.

Ze gehoorzaamt beetje nukkig maar snapt wel dat ze met de sergeant zoals ze mij noemt niet moet lachen nu. We brengen iedereen en de bagage naar binnen. Het autostoeltje zetten we naast de containers, het was al oud en beetje stuk, schoonmaken niet de moeite. Tijdens sjouwen moet ik wel lachen, die ouwe brompot Maurits, ik stel voor dat ik die kleine wel naar boven draag, nee dan doe ik wel hoor zegt Maurits, komt wel goed. Handje vast en niemand mag helpen , kleine van 3 op de arm, tassen in andere hand en zo lopen we naar binnen. Maurits als instant opa  doet ie goed. Alle credit, want hij had wel zwaarste van ons, maar volgende keer mag hij dezelfde riem kopen. Heeft hij wel verdiend. We zetten iedereen aan een tafel in de buurt van de medische post en ik geef de stiften en kleurboekjes uit de auto aan de kinderen. We pakken wat drinken, praten met de medewerkers en wisselen informatie uit. Oma is weer roken buiten, wij blijven maar even bij de kinderen zitten. Heb haar onderweg nog de prijs van een pakje sigaretten verteld.   

De zwangere mevrouw zijn ze nog mee bezig, de dokter komt hand geven en stelt wat vragen aan ons, hij wil wat meer informatie en achtergrond, ik verontschuldig dat we er geen drinken in kregen, nee zegt hij, dat is nu eenmaal niet anders. Aardige kerel, met paar assistenten gaat hij van alles regelen en controleren. Kijk nog even naar die 3-jarige vraag ik, die was 2 dagen ziek, ik denk wagenziek, maar toch. Hij kijkt even en zegt, dat komt wel goed, die is levendig genoeg. Maar goede inschatting om ons te bellen, je kan altijd bellen, mooi werk wat jullie doen, de Tesla chauffeurs staan goed en betrouwbaar bekend bij ons zegt hij. Groot compliment en leuk om te horen. Hij gaat de mevrouw nog even verder nakijken, blij dat Lusia wil tolken. Mooi team hebben we denk ik zo. 

We drinken nog wat jus d’ Orange en worden aangesproken door een tolk. Haar dochter is op de vlucht, of we die uit Krakau willen halen. Ja hoor, over 2 weken rijden we weer, en ik wil best proberen voor je of mijn collega’s die nu in Oekraïne zijn je dochter op de terugweg mee willen nemen. Inpakken zeg ik tegen Maurits als Lusia uit kamer van de dokter komt. We nemen afscheid en krijgen uitgebreide bedankjes en knuffels. De zwangere mevrouw nemen we afscheid van terwijl ze bij de medische staf zit. Ze is in goede handen hier. En ik zeg hardop, zo blij dat we dit gehaald hebben, zal je toch gebeuren langs de snelweg. Mijn kwaliteit van mee-puffen was 20 jaar geleden al dramatisch slecht, maar in Oekraïens is het helemaal niets... We lachen er om en zijn erg blij dat deze rit erop zit. Nooit blij om te duidelijk te moeten worden richting mensen, maar wij rijden en begeleiden, en verwachten zeker van een oma dat ze meehelpt en niet steeds gaat staan roken. Dus wat dit een ontspannende rit? Nee, dit was 2 dagen heel hard werken en afzien voor ons allemaal, blij met alle hulp van mijn collega's Maurits en Lusia. Soms is het niet anders hoe iets verloopt, maar die beide auto’s hebben echt een grote schoonmaakbeurt nodig, zowel buiten en zeker vanbinnen. Zelf ben ik vanaf Lusia haar huis met de ramen en dak open naar huis gereden. Luchten. De auto en mezelf ook beetje.

Aan de andere kant, ga er maar aan staan, vluchten met je moeder en 3 kinderen… 3, 6 en 9 jaar en hoogzwanger en enige wat je voor iedereen bij je hebt is 1 grote tas met kleding, meer is er niet. Dan moeten wij niet zeuren en toch poetsen  en die tolk met haar dochter? Die melde toen ik net alles geregeld had dat niet nodig was, want ze boekte wel een ticket voor haar dochter...

Laat Lusia lekker naar huis rijden, kan ze weer net als op de heenweg stuk rijden. Over twee weken rijden we nog een keer als Maurits thuis mag van zijn baas, en dan gaan we kijken, want dan is Maurits op vakantie en dan weet ik niet of we nog een desk hebben aan de grens. Maar voor de volgende keer kunnen we zeker weer alle hulp gebruiken. Doneer je mee? De foto’s van voedsel uitdelen krijgen we komende week nog en die zal ik toevoegen. Alle kleine beetjes helpen, juist nu. Onze collega’s zijn bezig met de evacuatie van Cherson, dat is volgende golf mensen die op de vlucht slaan.





En nog paar mooie foto's die Lusia gemaakt heeft tijdens de reis: (alle (c) credits voor Lusia)







Onze tikkie? Een flinke mep is ook welkom hoor  dank alvast!