Let it snow.. let it snow….

Daar zijn we weer, ik heb even een tijdje rust genomen na de laatste rit, uitrusten maar ook bedenken dat het een drama rit was, in alle opzichten. Maar toch is er een meisje geholpen en wie weet ook het gezin. Het laatste nieuws was dat ze nu in 'begeleid wonen' zaten, hopelijk gaat het goed met ze.

Voor deze nieuwe rit was veel voorbereiding nodig. Samen met een aantal goede mensen is het een succes geworden. Wat dan? Nou laptops inzamelen was ons doel, dat doen we nog steeds. Laptops waar Windows10 op kan draaien, of MacOS zijn welkom. Vrijwilligers plaatsen geheugen bij of installeren een SSD disk. En zo hadden we 37 laptops ingezameld, allemaal nagekeken en helemaal top. Mijn vriend Roman in Lviv geloofde het niet! Hij houdt een lijst bij van kinderen en studenten die een laptop nodig hebben. Toen we de eerste 11 laptops hadden ontvangen zei Roman: 'Ik heb al 14 kinderen op de lijst, en gemeld dat er dus mensen moeten wachten.' Maar dankzij Ron en Roald ging dat al snel naar 36 laptops en op de dag van vertrek nog eentje, dus 37! En 2 hele mooie computers met beeldscherm etc. Helemaal top. Zo blij met de hulp van die mannen, geweldig. Ron is een mega kerel, verzamelt alles en is blij met onderdelen en op die manier komen er mooie resultaten. Prachtige computers en mooie laptops voorzien van tas en muis. Roald heeft samen met zijn collega’s bij Cegeka (Veenendaal), 11 erg mooie 17’ inch HP laptops voorzien van verse schone installatie. Erg gaaf gedaan. Hier maken we een heleboel mensen blij mee.

Heeft u een laptop liggen? Laat het ons weten, dan komen we graag ophalen.

(Trouwens, Ron schrijft zijn labels nog op 3.5” diskette stickers, is dat niet geweldig) :) 

Er wonen veel studenten boven de 18 die Oekraïne niet uit mogen, en die ook niet altijd een laptop hebben, dus lenen ze van elkaar of gaan ze ergens heen, echter bij het luchtalarm komt dus alles stil te liggen. Nu kunnen we hen voorzien van een laptop! En dat is geweldig. Mijn vriend Roman is een iT-er en helpt graag. Alle laptops gaan dus naar zijn werk en daar kijkt hij alles na, plakt cyrillische karakters op de toetsen en deelt de laptops uit. Het is een pietje precies die netjes bij houdt wie welke laptop krijgt. 

In de aanloop naar de rit kreeg ik vanuit de community OMWUA verzoek of er iemand mee kon rijden, ze helpt met social media en andere projectjes zoals Boekraïne, ons boekenproject.

Tuurlijk mag je keer meerijden, we boeken kamer bij en plannen wel. Denk ook wel fijn met winterweer dat er iemand ook kan rijden. Dus plannen maar, Carola had goede ideeën en vol enthousiasme gingen we plannen. Er kwamen weer veel medicatie en medische spullen binnen (dank Esmeralda!), maar ook kleding, kaarsen (dank Esther!!) en ik had een financiële donatie met het verzoek om hiervoor warme sokken van te kopen. Dus een winkelwagen bij de action vol met weekaanbiedingen. Warme mutsen, sokken, thermo en vooral veel lampjes en powerbanks. Warmte en licht is nodig in deze tijd. 

Ik zag al snel dat de auto wel heel vol kan, maar met alle laptops en computer spullen, naast alle andere zaken ging het snel. 😃 Er moesten dus keuzes gemaakt worden, maar de auto ging erg vlug vol. Men zegt dat 60% van een bestelbus in een Tesla model S past, en dat klopte ook dit keer weer. 

Laptops achter de stoelen en rustig mooi opbouwen, achterbank vol met dozen en losse spullen. We had ook veel knuffels en speelgoed bij me. Ging best zo. Dagen ervoor laptops ophalen bij Cegeka in Veenendaal bij Roald en bij Ron in Tiel, paar keer goed plannen met als resultaat een auto vol met goede mooie spullen die hard nodig zijn. En van Ron in Zoetermeer een metaaldetector en diverse mooie spulletjes. Via mijn contact bij de Ambassade om een “ letter of support “ gevraagd en die kwam tijdens de reis binnen. Uitgeprint in hotel en was goud waard aan de grens. Handtekening van de Ambassadeur er op en top. 

Op de ochtend van vertrek extra vroeg weg, mijn co-driver opgehaald, had beetje ruimte achterin gehouden, maar frunk zat vol en het was een beetje proppen met nog een tas, maar we konden weg. Via Apeldoorn even laden en door naar Bissendorf, daar 40 minuten geladen en naar Lehre, daar ook 45 minuten geladen en ineens door naar Berlijn, eten bij vd Valk en ondertussen helemaal vol laden. Maar ik merkte al gelijk, het koude weer geeft een lange laadtijden, dus 35 minuten werd al snel 45 minuten. Traag laden en lang wachten. Hmm niet fijn. 

Maar even wat eten en uitrusten, door naar het hotel in Zary. We kregen net na vertrek al melding van andere route en toch 20 minuten laden in Bersteland. Niet mijn favoriete plek, staat een toi-toi en dat is het wel (toi-toi noemen wij een Dixi). 

En na 25 minuten laden een melding dat we terug moesten terwijl we net de weg op draaiden. Toch maar op de gok doorgereden.
We komen aan in hotel, inchecken en kamers vlak bij elkaar. Slapen, morgenochtend ontbijt en door. 

Lange dag nog. Eerst door naar de lader in Wroclaw. We draaien de weg op bij de 60km wegwerkzaamheden.. 1% aankomst zegt Tesla. Om na 500 meter naar 4% te springen. Fijn.. en na half uur werd het 7% en uiteindelijk kwamen we met 11% aan. Mooi Tesla, goed algoritme als de temperatuur onder nul gaat… lol.

Laden ging ook weer traag en lang, we halen wel in een keer Katowice. Daar laden we ook lang door, ik wil perse Krakau skippen, dat lukt mooi. Bij Rzesnow is het inmiddels pikkedonker en gaan we eten. We komen rond 2200uur aan in het hotel in Przemysl. We laten in het hotel achter wat morgen niet mee hoeft naar Lviv. Dat doen we op 1 dag, in de ochtend er vroeg heen en terug op dezelfde dag.

Ook hier twee kamers naast elkaar. Lange dag en beiden vermoeid, gaan we slapen. 

De volgende ochtend nemen we een goed ontbijt en we doen eerst boodschappen in de lokale Lidl, want op zondag is alles dicht. We brengen dat snel terug naar de kamers en rijden dan door naar Korczowa - Krakovets, de grensovergang. Daar kunnen we ineens doorrijden tot de Poolse controle, dat gaat best snel, denk 20 minuten en we kunnen door naar de Oekraïense vrinden. Daar is chaos, wijzen naar hokjes en kijken in auto’s maar we krijgen geen stempels. Eigenwijs loop ik naar hokje toe en krijg de 1e stempel op het papiertje en in beider paspoorten. Ik vraag aan de man die er rondloopt, welk hokje nu. 'Is okay' zegt ie na in de kofferbak gekeken te hebben. Ik denk: 'nee we moeten nog een stempel', maar ze zwaaien en nee 't is okay.. We rijden naar de uitgang en nee hoor, terug, je mist een stempel. Ik rij achteruit en parkeer bij de hokjes. Er loopt een kerel rond, hij spreekt engels en hij trekt het achterportier open.
De powerbanks en shampoo rollen op straat. 'Sorry' roept ie. Hij vraagt waar we heen gaan en of ik declarations heb. Hij gaat in een hokje zitten en ik geef hem een stapel papier, van alles 3. 'Nice' zegt ie. Ik geef de brief van de Ambassade. 'Okay okay' zegt hij en wil nog keer in de kofferbak kijken. Hij Googled naar de shelter waar we heen gaan, alles in orde dus. Hij telt op zijn telefoon het gewicht op. '60 kg' zegt ie, ik knik alleen en denk, niets zeggen. Het is eerder 400-500kg, maar wat jij wilt.

De kofferbak gaat open en hij vraagt een doos open te maken, kaarsen en lampjes. Krijg stempel en we kunnen door. Bye. Bij het hek lacht de kerel die ons terugstuurde beetje schaapachtig en laat ons door.

We rijden in 1,5 uur naar Lviv. Afgesproken met Roman bij de shelter van ATC.267 Instagram

In Lviv is het druk op de weg en in de stad, maar sfeer is rustig. We hebben niet enorm veel tijd. Tussen 1600 en 1700 uur halen we gezin op bij treinstation. Dus goed plannen. We komen aan bij de shelter en daar staan de mensen al op ons te wachten. Roman parkeert achter ons. En zo laden Carola en ik alles uit. Selectief wat naar wie gaat. Laptops en computer onderdelen naar Roman, kleding en sokken en voedsel (3 big shoppers met blikken) naar ATC.267 shelter.

Ze komen met lege dozen en tassen en iedereen helpt mee. 'Oh wow' hoor ik steeds en 'fhank you. Fhank you.' Kinderen lopen binnen met de knuffels weg, zie een 4-5 jarige met een Woezel knuffel rondlopen die ze beschermt met haar leven lijkt het wel. Mooi om te zien, beetje warmte en plezier. Het speelgoed en de tas knuffels gaat met paar moeders mee die het verder verdelen. 

Wil je de computers vraag ik aan Sasha (manager shelter), 'yes please. We want to make a school, we have a room and a teacher but no computer.' We overleggen met Roman, hij neemt de laptops mee maar komt volgende week 8 laptops brengen. Hij zegt ook toe ze te gaan helpen als er vragen zijn. En zo wordt de ketting weer langer en sterker. Roman en Sasha staan al van alles af te stemmen. Goed en mooi om te zien dat mensen die elkaar half uur geleden niet kenden, nu samen afspreken te gaan samenwerken om een klaslokaal te maken samen in de opvang.

De vaste computers gaan wel naar binnen, die komt Roman wel installeren zegt ie toe. De laptops en andere zaken gaan mee naar zijn werk. 

Verbaasd zeg ik dat luchtalarm nog niet is afgegaan. Voelt als soort serene rust. We drinken nog een kop thee en genieten van de kids die rondrennen met de knuffels en speelgoed. We moeten door, auto moet echt aan de lader, helaas noodgedwongen. Balen dat de lader bij de grens in Polen defect is, daardoor moeten we wel laden. Had al overlegd met de eigenaar van Ecofactor, de exploitant van de laders. We rijden achter elkaar aan naar de lader, ik parkeer in de garage en sluit aan, is wat afstemmen, in de garage geen dekking, maar net er buiten wel. Knop indrukken en op telefoon app start laden. En ja hoor hij is aan laden. Wij stappen in bij Roman en rijden naar de boekhandel. Roman gaat ondertussen alles lossen bij zijn werk en neemt broodjes mee voor ons als lunch. Hij kent mij ondertussen. Ik ga door en door en kan dan ineens omvallen van de honger. Samen met Carola en een meisje van de boekwinkel kiezen we 2 grote dozen boeken uit. Mooie en leuke boeken. In de winkel is geen stroom, buiten staat een aggregaat te stampen. Binnen knippert de TL verlichting. Maar de winkel is druk en mensen lopen in en uit, Klaar, kak aan dit gedoe denk ik, leven gaat door en mensen kopen boeken voor hun kinderen. Stoer en waarheid, gewoon door, ondanks de omstandigheden. Na het uitzoeken boeken en afrekenen wachten we op Roman. Hij is er snel en we lopen naar een winkel een stuk verderop. 

Bij de drogist nemen we wat spullen mee voor een collega op de OMWUA desk. Bij de supermarkt idem. We hebben alles wat we nodig hebben en wat we wilden doen. We gaan naar de lader, daar komen we aan en zien dat de auto 90% vol is. Er staat een kerel te schuimbekken want hij stond al 15 minuten te wachten. Yeah right. En wat we hier komen doen, etc.. jouw landgenoten helpen Hendrik zeg ik in het Nederlands. Maar Roman spreekt hem toe en al snel sorry sorry. Wij denken, 'Best, je had ook op de 22 kW kunnen starten kerel en dan over op 50 als ik klaar ben.'

Carola kijkt een keer pissig en vraagt me of dit normaal is, nee dit is zeker niet normaal. De kerel van de parkeergarage wil ineens ipv 80 nu 120 uah ontvangen en wel cash. Jammer joh, ik heb alleen card en zal boven betalen. Nee kan niet, dan jammer. Maar Roman praat met hem en we kunnen weg. We nemen afscheid en rijden naar het station. Best druk in de stad, maar gaat goed. Daar komen we in het schemerdonker aan en Carola stapt uit en gaat de mensen zoeken, ze heeft ze snel gevonden. Komen aan met 3 koffers en 2 tassen en een doos. Ik laat de app zien waarin ze aan hebben gegeven 2 koffers mee te nemen. Oh zegt de moeder.. en ik denk 'alweer. We stemmen vooraf af en je neemt toch veel meer mee.' Maar Tetris door Carola en alles past, niet van harte, maar het past. Morgenvroeg zien we wel verder met al onze spullen er nog bij denken we.

Rustig rijden we Lviv uit, ondertussen kennis maken met de gasten. Leuke mensen, meisje van 19 en jongen van 8. Leuke kids en vriendelijke mensen, en! Spreken erg goed Engels. De jongen van 8 zijn ze Engels aan het leren. Erg leuk. Bij de grens aangekomen gaan we stukje spookrijden en sluiten aan bij de rotonde. Kerel komt er aan, sacherijnig, en loopt weer weg, Denk kwartier later komt er iemand anders aan. Kijkt papieren na, stelt wat vragen, ik geef hem een copy van de brief van de Ambassade, hij knikt nog een keer en we krijgen een briefje. We mogen in de rij gaan staan. Dat loopt best aardig door, ik praat even met collega’s die ik ken achter mij. uAid organisatie. Ze waren ook naar Lviv, naar weeshuis geweest. Ondertussen zit Carola naast me al paar dagen op social media verslag te doen. Er komen allemaal donaties binnen. Wow dat is fijn! We zijn ondertussen bij de paspoort en custom controle aangekomen. Carola pakt uit de frunk een paar autootjes voor Nick, nou dat waren net zijn lieveling modellen zegt ie. Gaaf kereltje, leuke prettige sfeer. Dochter is druk bezig met schetsen, leen haar mijn iPad uit met pencil en ze gaat los met tekenen. Een uur later zien we resultaat, onze mond valt open, ze tekent avatars en wow wat een mega talent! Ongelooflijk, zal later eens wat laten zien als af is, maar dit is uitzonderlijk. 

Denk nog, gaat lekker zo. Maar helaas, we staan er net en er verdwijnen allemaal mensen door het hek. Mogelijk wisseling van dienst? Nee dus na 4 uur (!) komt er eindelijk iemand de paspoorten controleren en stempelen. We mogen door naar volgende hokje. Daar zit niemand, Weer uur wachten en er komt iemand aan. Stempel en wat vragen beantwoorden en door.

Bij de Poolse grens is niemand, loopt niemand. Als we het hek door zijn en naar Poolse loket gaan moet alles open. De eerste controle gaat best snel. Stempel en paspoorten stapeltje naar volgende loket. In mijn ooghoek zie ik een hek tegenover me open gaan. Follow me with car zegt ie. We staan voor een “ deep inspection bay “ . Weer 1,5 uur wachten en de deur gaat open. Kerel kijkt verbaasd naar ons. Humanitarian vraagt ie, ik leg uit wat en hoe. Auto moet op een soort brug. Duikt een kerel onder die er gelijk van onder komt. En ik zeg lachend, is de accu nog goed? Yes yes nothing to see. Nee klopt Sherlock, het is 1 grote plaat. Ondertussen begint het te sneeuwen. Prut denk ik, nee toch. We moeten in een hokje wachten, ik word steeds geroepen. En de rest kan naar de wc. Het duurt geen 5 minuten en we mogen weg. Maar tegenover me staat een bus en die zijn ze uit elkaar aan halen. Dus achteruit gebouw uit en weg wezen. Het begint stevig te sneeuwen en we rijden door een sneeuwbui naar Przemysl. 

Al met al 6 uur over gedaan om de grens over te komen, waren het de Oekraïense beambten die koffie gingen drinken? Of de Poolse club die even lekker uren lang de grens dicht gooit. Boeieh, het is asociaal om mensen zo lang te laten wachten, bizar spelletje machtsvertoon en powerplay. ' Ik wens ze veel jeuk en te korte armpjes toe' zegt Carola naast me. We komen aan bij de shelter. Daar ligt inmiddels al een flinke laag sneeuw. Het gaat ook steeds harder sneeuwen. De gasten mogen in de Hope Shelter overnachten, die halen we morgenochtend op. 

Andere ochtend is het drama buiten, continue sneeuwen en er ligt denk ik 40 cm sneeuw op de weg en auto. Dat belooft nog wat. Een Duitser is bezig zijn bus uit het vak te wiebelen. 'Gebt nicht' zegt ie en graaft nog meer sneeuw weg. Lukt nooit zegt ie nog, kijkend naar de Tesla. Als de auto beetje sneeuw vrij is rij ik in 1x vak uit en door de sneeuw naar de ingang. Zijn mond valt open en na 15 minuten is ie eindelijk met zijn bus ook vrij. Doorslippende wielen etc. Maar Tesla rijdt als een tank door de sneeuw. We pakken de auto opnieuw in. En proppen alles vol. Op 1 tas na past alles. Tas gaat voorin bij de bijrijder. Het is niet anders. We halen bij de shelter de gasten op. Daar is een traktor met schuiver bezig sneeuwvrij te maken. Wijst ons dat niet kan, ik rij door de sneeuw alsof niets is, lang leve 4x4 met die dubbele motoren. Die man staat verbaasd te kijken. Winterbanden en go. Mensen halen we op en nemen afscheid van de mensen van de shelter. We werken samen met hun, wij bevoorraden en onze gasten kunnen er veilig overnachten. Zo helpt iedereen elkaar.

We rijden rustig weg, maar zie niets van de strepen op de weg. Zie al een auto slippen en tegen de stoep aan klappen. Alleen blikschade zo lijkt het. Er stoppen al mensen om te helpen. We rijden Przemysl uit, en voor de liefhebbers, hellingen van 8%, Ja! Bruggen? Ja! Veel rotondes? Ja! Er staat een rij vrachtwagens voor de brug, komen niet naar boven. Ik voel de Tesla zich door sneeuw ploegen. Geeft geen krimp, overal grip. Volg het spoor als het er is, en soms is het puur sneeuw waar ik het spoor maak. Maar grip en controle gaat goed, we rijden 30-40 km per uur. Bij de oprit snelweg is gedaan met de pret, alles rijdt stapvoets. Probeer de 2e baan, maar dat is alleen sneeuw. Rijdt wel door, samen met een Audi Q7 rijden we om en om voor, en dat gaat best. Tot we 60-70 kunnen rijden, steeds moeten inhalen, schiet echt niet op. Na 1,5 uur komen we aan bij de lader in Rzesnow. Bij het vliegveld. Carola kijkt haar ogen uit, wow wat een hoop luchtverdediging zegt ze en veel militaire opstellingen.  Mooie plaatjes van de sneeuw, maar niet mijn hobby om door sneeuw te rijden.

Last line of defense, of de first zoals je wilt, leg ik uit. We gaan laden. Zie al dat het een uur laden is en ook naar Krakau. Verbruik ligt 30% hoger dan op de heenweg. Shit, toch Krakau stad in, balen. Maar we gaan wel kijken. Na dik uur laden rijden we door. Schiet nog niet op. Kan soms 80 km rijden maar vaker 60 als ik weer klem zit achter een vrachtwagen. Er zijn al veel ongelukken gebeurd, veel vrachtwagens door de middenberm of van de weg afgeschoten. Opletten dus. Bij Krakau nog stuk file, weer groot ongeval. We komen aan in de parkeergarage en na rondje van de zaak komen we aan bij de lader. Alles naar de wc en wat drinken. Moeten weer lang laden, 45 minuten. Maar we staan te praten met 4 Nederlandse kerels, zijn er weekendje weg. Hij wil ook wel rijden zegt ie, en zijn andere maatjes ook, geef ze mijn nummer en we spreken af dat we iets plannen. Ze zijn onder de indruk en enthousiast om te willen helpen. 

Er staat een Oekraïense Tesla te laden. Gebaar de kerel en hij komt naar de auto, ik geef hem een hartje sticker, 'wow cool' zegt ie. Helemaal blij. Maar een Poolse Tesla model X wil er ook 1, sorry zeg ik, alleen UA tesla. Maar het blijkt een Oekraïense kerel te zijn in een Poolse Tesla. Best! Jij ook een sticker. We staan te praten met ze, en ze bedanken ons dat we hun land en landgenoten helpen.

 (Welke nummerplaat?)

Pas tegen half 4 komen we aan in Katowice, 3 uur later dan normaal.. en wederom lage laadsnelheid en maximaal 100% laden om Wroclaw te halen, ik reken uit dat hotel minimaal 2100/2200 uur gaat worden. Als we maar door kunnen rijden. Maar nee dus, weer half uur file en lange rijen bij de tolhokjes. In de omgeving Wroclaw aangekomen vraag ik Carola om ander hotel te zoeken, de weg is inmiddels spiegelglad en glimt in de koplampen. IJzel en miezer sneeuw. We boeken een ander hotel en gaan de snelweg af bij Opole. Daar overnachten we wel. Aangekomen checken we in en gaan we 10 minuten later met iedereen naar een ander hotel, 150 meter verder om iets te eten. Behalve broodjes en wat jus d’ orange moeten we wel blijven eten en vooral drinken. Maar dat komt goed. Kleine man wil een “ boergur” cheesburger met patat. Komt goed, de dochter en moeder salade. Zelf neem ik een pasta met mega grote garnalen. Iedereen is hongerig en valt aan, kinderen smullen en moeder is wat kalmer. Na het eten gaan we slapen. 

Andere ochtend om 0700 beneden en ontbijten, voor 8 uur moeten we weg in verband met de parkeerplaatsen voor hotel, die moet je per 4 uur betalen. Gaan we niet doen. 

Ontbijt hebben Carola en ik al gevonden. Onze gasten komen even later en we lopen met ze mee. Kleine man heeft net wat op zijn bord als het uit zijn handen wordt getrokken met een snauw door de serveerster. Ik kijk haar eens aan… wat is hier het probleem? Ze mogen hier niet ontbijten, dat moet je eerst betalen. Doe ik zo wel bij uitchecken zeg ik, Maar nee, het is de bitch van Mercure Opole. Blijft zaniken, dus ik loop naar de receptie en geef alle kamernummers door. Ik reken af. 12 euro voor een ontbijtje.. moet je maar durven he Mercure hotel? Nooit meer dus. Maar als ik terug loop staat iedereen nog te wachten, ik zwaai met bonnetje. Geef aan dat ze mogen opscheppen. Maar nog steeds niet goed, ze komt weer bij die kleine staan. Nu sta ik er ineens tussen en op 1 cm van haar neus. Wat is je probleem vraag ik., Nou je moet alle kamers afrekenen, Heb ik gedaan en laat alle kamer nummers zien en bonnetje. Blijkt die doos aan de receptie maar de helft van de kamers afgerekend te hebben.. zucht. Weer terug. ze kijkt me aan en zegt ja, je moet wel alles afrekenen, Ik zeg dat ze eens d’r oren moet open doen en luisteren, Ze begint terug te praten, maar haar manager staat er naast en zegt wat in Pools. Oh sorry hoor ik, manager zegt, u had wel alle kamers genoemd, Ik heb het gehoord. Het is onze fout, maar ik mag nog steeds afrekenen, fijn. Loop terug en laat de heks de bonnetjes zien, Ze kijkt pissig. Anyway, even later zit iedereen lekker te ontbijten. We checken uit en lopen weg. Deze skippen we voor de komende 150 jaar.

Auto sneeuwvrij maken, iedereen instappen, SEAT BELTS! :)  en wegwezen. We rijden naar de A4 snelweg, daar kunnen we gelukkig eindelijk 100+ km per uur rijden, mooi schoon, echter dit is per deel snelweg weer anders, soms heel schoon en soms natte prut op de weg. Via een afslag stoppen we bij de Lidl, Carola en ik lopen snel naar binnen om broodjes en “sok“ te kopen (mandarijnen sap of jus ‘d orange). Ik zie lego liggen, althans nep lego maar hetzelfde idee. Koop snel 2 doosjes voor de kleine vriend, heeft 'ie wat te doen. Bij de volgende laadstop, een uur verder geef ik hem doosje lego. Feestje en krijg een boks en grote glimlach, moeders en zus genieten ook. Iedereen kijkt blij als ie lekker bezig is. Even geen zorgen, voor de rest is het 2-3 keer per tussenstop naar de wc, hij is erg nerveus en wat angstig, buikpijn. Maar langzamerhand went iedereen en ontdooien ze. Laden wederom maximaal, we gaan bovenlangs Dresden naar Maagdenburg. Nossen is onze volgende laadstop. Die halen we rond uur of 3, veel files, veel ongelukken, paar keer vrachtwagen op zijn kant. En dan is tijd niets meer, maar we redden het wel. In het tankstation kopen we kop thee en koffie en eten broodjes. Nick gaat verder met zijn race autootje bouwen. Helemaal happy dat de auto powered wheels heeft lol, dus achteruit en loslaten en rijdt vanzelf.

We gaan weer verder, zitten nog onder Leipzig. En nog steeds sneeuwt het als een gek. Pas bij Maagdenburg is het wat beter aan worden. We gaan door, gaat laat worden zeg ik al. Veel grote ongevallen, meerdere vrachtwagens op de kant en door de middenberm, veel auto’s van de weg geschoten. Via mijn netwerk hebben we een gastgezin gevonden, ik laat ze videobellen en kennis maken, spreken af dat iedereen er uur over na gaat denken en dan bellen we weer. Ze nemen aanbod graag aan. Mooie plek, 10 minuten van waar ik woon. Perfect. Blijkt een oud defensie reservist / collega te zijn, altijd prettig en makkelijk praten, we zijn snel eens over hoe en wat. Ik doe wat achtergrond controles en navraag bij anderen. Blijkt interim schooldirecteur van mijn dochter geweest te zijn. Krijg goede en betrouwbare feedback, dus gaat goed komen. 

Iedereen ziet zitten. We houden hem op de hoogte van aankomst tijden etc. Maar gaat heel erg laat worden, we moeten nog zeker 2-3 keer laden, verbruik is enorm hoog. Carola neemt stuur over van mij, op de heenreis had ze ook stukken gereden bij daglicht, en rijdt vanaf Maagdenburg naar Nederland, doet ze goed. (Ik ben niet gewend er naast te zitten..) Is erg snel gewend aan de auto en helaas is wel dat cruise control er steeds mee stopt ivm camera’s die vuil zijn, nadeeltje. Maar even rust voor mij is ook nodig en prettig, kan ik even apps antwoorden en andere ritten begeleiden. Er zijn dit weekend 44 mensen geholpen met vele ritten. Wel trots op.

(Foto’s met toestemming geplaatst)

Bij Apeldoorn neem ik weer over en brengen we Carola thuis, haar spullen naar binnen en met een knuffel nemen we afscheid. Doen we nog een keer spreken we af. Maar niet meer met Tesla zeg ik, hoe goed ook rijdt door sneeuw heen is het niet te doen met vele sneeuw duwen en langer laden. 

Via de lader in Bunnik rij ik door naar Rotterdam om mijn gasten naar hun nieuwe tijdelijke plek te brengen. We komen aan rond half 3! Maar er staat eten op tafel, prettige en warme ontvangst. En na 10 minuten ben ik ook thuis. 

Wilt u ons helpen? Wij blijven rijden, nu wel even met een dieseltje denk ik :) Maar never never give up. Hier een tikkie, en een flinke mep is zeker welkom.  

Hier is ons betaalverzoek, steunt u ons voor de komende ritten? Een donatie is erg welkom!

Tot de volgende!

—————————————————————————————————————————

De eerste twee laptops zijn uitgedeeld! Studenten die door kunnen leren. Zijn vader vecht aan het front en hij is met zijn studie bezig.

er is een laptop naar kerk jeugd gegaan in Lviv.

Er zijn 6 laptops naar ATC.267 shelter gegaan, ze zijn klaslokaal aan het maken.