Let it snow.. let it snow….

Daar zijn we weer, ik heb even een tijdje rust genomen na de laatste rit, uitrusten maar ook bedenken dat het een drama rit was, in alle opzichten. Maar toch is er een meisje geholpen en wie weet ook het gezin. Het laatste nieuws was dat ze nu in 'begeleid wonen' zaten, hopelijk gaat het goed met ze.

Voor deze nieuwe rit was veel voorbereiding nodig. Samen met een aantal goede mensen is het een succes geworden. Wat dan? Nou laptops inzamelen was ons doel, dat doen we nog steeds. Laptops waar Windows10 op kan draaien, of MacOS zijn welkom. Vrijwilligers plaatsen geheugen bij of installeren een SSD disk. En zo hadden we 37 laptops ingezameld, allemaal nagekeken en helemaal top. Mijn vriend Roman in Lviv geloofde het niet! Hij houdt een lijst bij van kinderen en studenten die een laptop nodig hebben. Toen we de eerste 11 laptops hadden ontvangen zei Roman: 'Ik heb al 14 kinderen op de lijst, en gemeld dat er dus mensen moeten wachten.' Maar dankzij Ron en Roald ging dat al snel naar 36 laptops en op de dag van vertrek nog eentje, dus 37! En 2 hele mooie computers met beeldscherm etc. Helemaal top. Zo blij met de hulp van die mannen, geweldig. Ron is een mega kerel, verzamelt alles en is blij met onderdelen en op die manier komen er mooie resultaten. Prachtige computers en mooie laptops voorzien van tas en muis. Roald heeft samen met zijn collega’s bij Cegeka (Veenendaal), 11 erg mooie 17’ inch HP laptops voorzien van verse schone installatie. Erg gaaf gedaan. Hier maken we een heleboel mensen blij mee.

Heeft u een laptop liggen? Laat het ons weten, dan komen we graag ophalen.

(Trouwens, Ron schrijft zijn labels nog op 3.5” diskette stickers, is dat niet geweldig) :) 

Er wonen veel studenten boven de 18 die Oekraïne niet uit mogen, en die ook niet altijd een laptop hebben, dus lenen ze van elkaar of gaan ze ergens heen, echter bij het luchtalarm komt dus alles stil te liggen. Nu kunnen we hen voorzien van een laptop! En dat is geweldig. Mijn vriend Roman is een iT-er en helpt graag. Alle laptops gaan dus naar zijn werk en daar kijkt hij alles na, plakt cyrillische karakters op de toetsen en deelt de laptops uit. Het is een pietje precies die netjes bij houdt wie welke laptop krijgt. 

In de aanloop naar de rit kreeg ik vanuit de community OMWUA verzoek of er iemand mee kon rijden, ze helpt met social media en andere projectjes zoals Boekraïne, ons boekenproject.

Tuurlijk mag je keer meerijden, we boeken kamer bij en plannen wel. Denk ook wel fijn met winterweer dat er iemand ook kan rijden. Dus plannen maar, Carola had goede ideeën en vol enthousiasme gingen we plannen. Er kwamen weer veel medicatie en medische spullen binnen (dank Esmeralda!), maar ook kleding, kaarsen (dank Esther!!) en ik had een financiële donatie met het verzoek om hiervoor warme sokken van te kopen. Dus een winkelwagen bij de action vol met weekaanbiedingen. Warme mutsen, sokken, thermo en vooral veel lampjes en powerbanks. Warmte en licht is nodig in deze tijd. 

Ik zag al snel dat de auto wel heel vol kan, maar met alle laptops en computer spullen, naast alle andere zaken ging het snel. 😃 Er moesten dus keuzes gemaakt worden, maar de auto ging erg vlug vol. Men zegt dat 60% van een bestelbus in een Tesla model S past, en dat klopte ook dit keer weer. 

Laptops achter de stoelen en rustig mooi opbouwen, achterbank vol met dozen en losse spullen. We had ook veel knuffels en speelgoed bij me. Ging best zo. Dagen ervoor laptops ophalen bij Cegeka in Veenendaal bij Roald en bij Ron in Tiel, paar keer goed plannen met als resultaat een auto vol met goede mooie spullen die hard nodig zijn. En van Ron in Zoetermeer een metaaldetector en diverse mooie spulletjes. Via mijn contact bij de Ambassade om een “ letter of support “ gevraagd en die kwam tijdens de reis binnen. Uitgeprint in hotel en was goud waard aan de grens. Handtekening van de Ambassadeur er op en top. 

Op de ochtend van vertrek extra vroeg weg, mijn co-driver opgehaald, had beetje ruimte achterin gehouden, maar frunk zat vol en het was een beetje proppen met nog een tas, maar we konden weg. Via Apeldoorn even laden en door naar Bissendorf, daar 40 minuten geladen en naar Lehre, daar ook 45 minuten geladen en ineens door naar Berlijn, eten bij vd Valk en ondertussen helemaal vol laden. Maar ik merkte al gelijk, het koude weer geeft een lange laadtijden, dus 35 minuten werd al snel 45 minuten. Traag laden en lang wachten. Hmm niet fijn. 

Maar even wat eten en uitrusten, door naar het hotel in Zary. We kregen net na vertrek al melding van andere route en toch 20 minuten laden in Bersteland. Niet mijn favoriete plek, staat een toi-toi en dat is het wel (toi-toi noemen wij een Dixi). 

En na 25 minuten laden een melding dat we terug moesten terwijl we net de weg op draaiden. Toch maar op de gok doorgereden.
We komen aan in hotel, inchecken en kamers vlak bij elkaar. Slapen, morgenochtend ontbijt en door. 

Lange dag nog. Eerst door naar de lader in Wroclaw. We draaien de weg op bij de 60km wegwerkzaamheden.. 1% aankomst zegt Tesla. Om na 500 meter naar 4% te springen. Fijn.. en na half uur werd het 7% en uiteindelijk kwamen we met 11% aan. Mooi Tesla, goed algoritme als de temperatuur onder nul gaat… lol.

Laden ging ook weer traag en lang, we halen wel in een keer Katowice. Daar laden we ook lang door, ik wil perse Krakau skippen, dat lukt mooi. Bij Rzesnow is het inmiddels pikkedonker en gaan we eten. We komen rond 2200uur aan in het hotel in Przemysl. We laten in het hotel achter wat morgen niet mee hoeft naar Lviv. Dat doen we op 1 dag, in de ochtend er vroeg heen en terug op dezelfde dag.

Ook hier twee kamers naast elkaar. Lange dag en beiden vermoeid, gaan we slapen. 

De volgende ochtend nemen we een goed ontbijt en we doen eerst boodschappen in de lokale Lidl, want op zondag is alles dicht. We brengen dat snel terug naar de kamers en rijden dan door naar Korczowa - Krakovets, de grensovergang. Daar kunnen we ineens doorrijden tot de Poolse controle, dat gaat best snel, denk 20 minuten en we kunnen door naar de Oekraïense vrinden. Daar is chaos, wijzen naar hokjes en kijken in auto’s maar we krijgen geen stempels. Eigenwijs loop ik naar hokje toe en krijg de 1e stempel op het papiertje en in beider paspoorten. Ik vraag aan de man die er rondloopt, welk hokje nu. 'Is okay' zegt ie na in de kofferbak gekeken te hebben. Ik denk: 'nee we moeten nog een stempel', maar ze zwaaien en nee 't is okay.. We rijden naar de uitgang en nee hoor, terug, je mist een stempel. Ik rij achteruit en parkeer bij de hokjes. Er loopt een kerel rond, hij spreekt engels en hij trekt het achterportier open.
De powerbanks en shampoo rollen op straat. 'Sorry' roept ie. Hij vraagt waar we heen gaan en of ik declarations heb. Hij gaat in een hokje zitten en ik geef hem een stapel papier, van alles 3. 'Nice' zegt ie. Ik geef de brief van de Ambassade. 'Okay okay' zegt hij en wil nog keer in de kofferbak kijken. Hij Googled naar de shelter waar we heen gaan, alles in orde dus. Hij telt op zijn telefoon het gewicht op. '60 kg' zegt ie, ik knik alleen en denk, niets zeggen. Het is eerder 400-500kg, maar wat jij wilt.

De kofferbak gaat open en hij vraagt een doos open te maken, kaarsen en lampjes. Krijg stempel en we kunnen door. Bye. Bij het hek lacht de kerel die ons terugstuurde beetje schaapachtig en laat ons door.

We rijden in 1,5 uur naar Lviv. Afgesproken met Roman bij de shelter van ATC.267 Instagram

In Lviv is het druk op de weg en in de stad, maar sfeer is rustig. We hebben niet enorm veel tijd. Tussen 1600 en 1700 uur halen we gezin op bij treinstation. Dus goed plannen. We komen aan bij de shelter en daar staan de mensen al op ons te wachten. Roman parkeert achter ons. En zo laden Carola en ik alles uit. Selectief wat naar wie gaat. Laptops en computer onderdelen naar Roman, kleding en sokken en voedsel (3 big shoppers met blikken) naar ATC.267 shelter.

Ze komen met lege dozen en tassen en iedereen helpt mee. 'Oh wow' hoor ik steeds en 'fhank you. Fhank you.' Kinderen lopen binnen met de knuffels weg, zie een 4-5 jarige met een Woezel knuffel rondlopen die ze beschermt met haar leven lijkt het wel. Mooi om te zien, beetje warmte en plezier. Het speelgoed en de tas knuffels gaat met paar moeders mee die het verder verdelen. 

Wil je de computers vraag ik aan Sasha (manager shelter), 'yes please. We want to make a school, we have a room and a teacher but no computer.' We overleggen met Roman, hij neemt de laptops mee maar komt volgende week 8 laptops brengen. Hij zegt ook toe ze te gaan helpen als er vragen zijn. En zo wordt de ketting weer langer en sterker. Roman en Sasha staan al van alles af te stemmen. Goed en mooi om te zien dat mensen die elkaar half uur geleden niet kenden, nu samen afspreken te gaan samenwerken om een klaslokaal te maken samen in de opvang.

De vaste computers gaan wel naar binnen, die komt Roman wel installeren zegt ie toe. De laptops en andere zaken gaan mee naar zijn werk. 

Verbaasd zeg ik dat luchtalarm nog niet is afgegaan. Voelt als soort serene rust. We drinken nog een kop thee en genieten van de kids die rondrennen met de knuffels en speelgoed. We moeten door, auto moet echt aan de lader, helaas noodgedwongen. Balen dat de lader bij de grens in Polen defect is, daardoor moeten we wel laden. Had al overlegd met de eigenaar van Ecofactor, de exploitant van de laders. We rijden achter elkaar aan naar de lader, ik parkeer in de garage en sluit aan, is wat afstemmen, in de garage geen dekking, maar net er buiten wel. Knop indrukken en op telefoon app start laden. En ja hoor hij is aan laden. Wij stappen in bij Roman en rijden naar de boekhandel. Roman gaat ondertussen alles lossen bij zijn werk en neemt broodjes mee voor ons als lunch. Hij kent mij ondertussen. Ik ga door en door en kan dan ineens omvallen van de honger. Samen met Carola en een meisje van de boekwinkel kiezen we 2 grote dozen boeken uit. Mooie en leuke boeken. In de winkel is geen stroom, buiten staat een aggregaat te stampen. Binnen knippert de TL verlichting. Maar de winkel is druk en mensen lopen in en uit, Klaar, kak aan dit gedoe denk ik, leven gaat door en mensen kopen boeken voor hun kinderen. Stoer en waarheid, gewoon door, ondanks de omstandigheden. Na het uitzoeken boeken en afrekenen wachten we op Roman. Hij is er snel en we lopen naar een winkel een stuk verderop. 

Bij de drogist nemen we wat spullen mee voor een collega op de OMWUA desk. Bij de supermarkt idem. We hebben alles wat we nodig hebben en wat we wilden doen. We gaan naar de lader, daar komen we aan en zien dat de auto 90% vol is. Er staat een kerel te schuimbekken want hij stond al 15 minuten te wachten. Yeah right. En wat we hier komen doen, etc.. jouw landgenoten helpen Hendrik zeg ik in het Nederlands. Maar Roman spreekt hem toe en al snel sorry sorry. Wij denken, 'Best, je had ook op de 22 kW kunnen starten kerel en dan over op 50 als ik klaar ben.'

Carola kijkt een keer pissig en vraagt me of dit normaal is, nee dit is zeker niet normaal. De kerel van de parkeergarage wil ineens ipv 80 nu 120 uah ontvangen en wel cash. Jammer joh, ik heb alleen card en zal boven betalen. Nee kan niet, dan jammer. Maar Roman praat met hem en we kunnen weg. We nemen afscheid en rijden naar het station. Best druk in de stad, maar gaat goed. Daar komen we in het schemerdonker aan en Carola stapt uit en gaat de mensen zoeken, ze heeft ze snel gevonden. Komen aan met 3 koffers en 2 tassen en een doos. Ik laat de app zien waarin ze aan hebben gegeven 2 koffers mee te nemen. Oh zegt de moeder.. en ik denk 'alweer. We stemmen vooraf af en je neemt toch veel meer mee.' Maar Tetris door Carola en alles past, niet van harte, maar het past. Morgenvroeg zien we wel verder met al onze spullen er nog bij denken we.

Rustig rijden we Lviv uit, ondertussen kennis maken met de gasten. Leuke mensen, meisje van 19 en jongen van 8. Leuke kids en vriendelijke mensen, en! Spreken erg goed Engels. De jongen van 8 zijn ze Engels aan het leren. Erg leuk. Bij de grens aangekomen gaan we stukje spookrijden en sluiten aan bij de rotonde. Kerel komt er aan, sacherijnig, en loopt weer weg, Denk kwartier later komt er iemand anders aan. Kijkt papieren na, stelt wat vragen, ik geef hem een copy van de brief van de Ambassade, hij knikt nog een keer en we krijgen een briefje. We mogen in de rij gaan staan. Dat loopt best aardig door, ik praat even met collega’s die ik ken achter mij. uAid organisatie. Ze waren ook naar Lviv, naar weeshuis geweest. Ondertussen zit Carola naast me al paar dagen op social media verslag te doen. Er komen allemaal donaties binnen. Wow dat is fijn! We zijn ondertussen bij de paspoort en custom controle aangekomen. Carola pakt uit de frunk een paar autootjes voor Nick, nou dat waren net zijn lieveling modellen zegt ie. Gaaf kereltje, leuke prettige sfeer. Dochter is druk bezig met schetsen, leen haar mijn iPad uit met pencil en ze gaat los met tekenen. Een uur later zien we resultaat, onze mond valt open, ze tekent avatars en wow wat een mega talent! Ongelooflijk, zal later eens wat laten zien als af is, maar dit is uitzonderlijk. 

Denk nog, gaat lekker zo. Maar helaas, we staan er net en er verdwijnen allemaal mensen door het hek. Mogelijk wisseling van dienst? Nee dus na 4 uur (!) komt er eindelijk iemand de paspoorten controleren en stempelen. We mogen door naar volgende hokje. Daar zit niemand, Weer uur wachten en er komt iemand aan. Stempel en wat vragen beantwoorden en door.

Bij de Poolse grens is niemand, loopt niemand. Als we het hek door zijn en naar Poolse loket gaan moet alles open. De eerste controle gaat best snel. Stempel en paspoorten stapeltje naar volgende loket. In mijn ooghoek zie ik een hek tegenover me open gaan. Follow me with car zegt ie. We staan voor een “ deep inspection bay “ . Weer 1,5 uur wachten en de deur gaat open. Kerel kijkt verbaasd naar ons. Humanitarian vraagt ie, ik leg uit wat en hoe. Auto moet op een soort brug. Duikt een kerel onder die er gelijk van onder komt. En ik zeg lachend, is de accu nog goed? Yes yes nothing to see. Nee klopt Sherlock, het is 1 grote plaat. Ondertussen begint het te sneeuwen. Prut denk ik, nee toch. We moeten in een hokje wachten, ik word steeds geroepen. En de rest kan naar de wc. Het duurt geen 5 minuten en we mogen weg. Maar tegenover me staat een bus en die zijn ze uit elkaar aan halen. Dus achteruit gebouw uit en weg wezen. Het begint stevig te sneeuwen en we rijden door een sneeuwbui naar Przemysl. 

Al met al 6 uur over gedaan om de grens over te komen, waren het de Oekraïense beambten die koffie gingen drinken? Of de Poolse club die even lekker uren lang de grens dicht gooit. Boeieh, het is asociaal om mensen zo lang te laten wachten, bizar spelletje machtsvertoon en powerplay. ' Ik wens ze veel jeuk en te korte armpjes toe' zegt Carola naast me. We komen aan bij de shelter. Daar ligt inmiddels al een flinke laag sneeuw. Het gaat ook steeds harder sneeuwen. De gasten mogen in de Hope Shelter overnachten, die halen we morgenochtend op. 

Andere ochtend is het drama buiten, continue sneeuwen en er ligt denk ik 40 cm sneeuw op de weg en auto. Dat belooft nog wat. Een Duitser is bezig zijn bus uit het vak te wiebelen. 'Gebt nicht' zegt ie en graaft nog meer sneeuw weg. Lukt nooit zegt ie nog, kijkend naar de Tesla. Als de auto beetje sneeuw vrij is rij ik in 1x vak uit en door de sneeuw naar de ingang. Zijn mond valt open en na 15 minuten is ie eindelijk met zijn bus ook vrij. Doorslippende wielen etc. Maar Tesla rijdt als een tank door de sneeuw. We pakken de auto opnieuw in. En proppen alles vol. Op 1 tas na past alles. Tas gaat voorin bij de bijrijder. Het is niet anders. We halen bij de shelter de gasten op. Daar is een traktor met schuiver bezig sneeuwvrij te maken. Wijst ons dat niet kan, ik rij door de sneeuw alsof niets is, lang leve 4x4 met die dubbele motoren. Die man staat verbaasd te kijken. Winterbanden en go. Mensen halen we op en nemen afscheid van de mensen van de shelter. We werken samen met hun, wij bevoorraden en onze gasten kunnen er veilig overnachten. Zo helpt iedereen elkaar.

We rijden rustig weg, maar zie niets van de strepen op de weg. Zie al een auto slippen en tegen de stoep aan klappen. Alleen blikschade zo lijkt het. Er stoppen al mensen om te helpen. We rijden Przemysl uit, en voor de liefhebbers, hellingen van 8%, Ja! Bruggen? Ja! Veel rotondes? Ja! Er staat een rij vrachtwagens voor de brug, komen niet naar boven. Ik voel de Tesla zich door sneeuw ploegen. Geeft geen krimp, overal grip. Volg het spoor als het er is, en soms is het puur sneeuw waar ik het spoor maak. Maar grip en controle gaat goed, we rijden 30-40 km per uur. Bij de oprit snelweg is gedaan met de pret, alles rijdt stapvoets. Probeer de 2e baan, maar dat is alleen sneeuw. Rijdt wel door, samen met een Audi Q7 rijden we om en om voor, en dat gaat best. Tot we 60-70 kunnen rijden, steeds moeten inhalen, schiet echt niet op. Na 1,5 uur komen we aan bij de lader in Rzesnow. Bij het vliegveld. Carola kijkt haar ogen uit, wow wat een hoop luchtverdediging zegt ze en veel militaire opstellingen.  Mooie plaatjes van de sneeuw, maar niet mijn hobby om door sneeuw te rijden.

Last line of defense, of de first zoals je wilt, leg ik uit. We gaan laden. Zie al dat het een uur laden is en ook naar Krakau. Verbruik ligt 30% hoger dan op de heenweg. Shit, toch Krakau stad in, balen. Maar we gaan wel kijken. Na dik uur laden rijden we door. Schiet nog niet op. Kan soms 80 km rijden maar vaker 60 als ik weer klem zit achter een vrachtwagen. Er zijn al veel ongelukken gebeurd, veel vrachtwagens door de middenberm of van de weg afgeschoten. Opletten dus. Bij Krakau nog stuk file, weer groot ongeval. We komen aan in de parkeergarage en na rondje van de zaak komen we aan bij de lader. Alles naar de wc en wat drinken. Moeten weer lang laden, 45 minuten. Maar we staan te praten met 4 Nederlandse kerels, zijn er weekendje weg. Hij wil ook wel rijden zegt ie, en zijn andere maatjes ook, geef ze mijn nummer en we spreken af dat we iets plannen. Ze zijn onder de indruk en enthousiast om te willen helpen. 

Er staat een Oekraïense Tesla te laden. Gebaar de kerel en hij komt naar de auto, ik geef hem een hartje sticker, 'wow cool' zegt ie. Helemaal blij. Maar een Poolse Tesla model X wil er ook 1, sorry zeg ik, alleen UA tesla. Maar het blijkt een Oekraïense kerel te zijn in een Poolse Tesla. Best! Jij ook een sticker. We staan te praten met ze, en ze bedanken ons dat we hun land en landgenoten helpen.

 (Welke nummerplaat?)

Pas tegen half 4 komen we aan in Katowice, 3 uur later dan normaal.. en wederom lage laadsnelheid en maximaal 100% laden om Wroclaw te halen, ik reken uit dat hotel minimaal 2100/2200 uur gaat worden. Als we maar door kunnen rijden. Maar nee dus, weer half uur file en lange rijen bij de tolhokjes. In de omgeving Wroclaw aangekomen vraag ik Carola om ander hotel te zoeken, de weg is inmiddels spiegelglad en glimt in de koplampen. IJzel en miezer sneeuw. We boeken een ander hotel en gaan de snelweg af bij Opole. Daar overnachten we wel. Aangekomen checken we in en gaan we 10 minuten later met iedereen naar een ander hotel, 150 meter verder om iets te eten. Behalve broodjes en wat jus d’ orange moeten we wel blijven eten en vooral drinken. Maar dat komt goed. Kleine man wil een “ boergur” cheesburger met patat. Komt goed, de dochter en moeder salade. Zelf neem ik een pasta met mega grote garnalen. Iedereen is hongerig en valt aan, kinderen smullen en moeder is wat kalmer. Na het eten gaan we slapen. 

Andere ochtend om 0700 beneden en ontbijten, voor 8 uur moeten we weg in verband met de parkeerplaatsen voor hotel, die moet je per 4 uur betalen. Gaan we niet doen. 

Ontbijt hebben Carola en ik al gevonden. Onze gasten komen even later en we lopen met ze mee. Kleine man heeft net wat op zijn bord als het uit zijn handen wordt getrokken met een snauw door de serveerster. Ik kijk haar eens aan… wat is hier het probleem? Ze mogen hier niet ontbijten, dat moet je eerst betalen. Doe ik zo wel bij uitchecken zeg ik, Maar nee, het is de bitch van Mercure Opole. Blijft zaniken, dus ik loop naar de receptie en geef alle kamernummers door. Ik reken af. 12 euro voor een ontbijtje.. moet je maar durven he Mercure hotel? Nooit meer dus. Maar als ik terug loop staat iedereen nog te wachten, ik zwaai met bonnetje. Geef aan dat ze mogen opscheppen. Maar nog steeds niet goed, ze komt weer bij die kleine staan. Nu sta ik er ineens tussen en op 1 cm van haar neus. Wat is je probleem vraag ik., Nou je moet alle kamers afrekenen, Heb ik gedaan en laat alle kamer nummers zien en bonnetje. Blijkt die doos aan de receptie maar de helft van de kamers afgerekend te hebben.. zucht. Weer terug. ze kijkt me aan en zegt ja, je moet wel alles afrekenen, Ik zeg dat ze eens d’r oren moet open doen en luisteren, Ze begint terug te praten, maar haar manager staat er naast en zegt wat in Pools. Oh sorry hoor ik, manager zegt, u had wel alle kamers genoemd, Ik heb het gehoord. Het is onze fout, maar ik mag nog steeds afrekenen, fijn. Loop terug en laat de heks de bonnetjes zien, Ze kijkt pissig. Anyway, even later zit iedereen lekker te ontbijten. We checken uit en lopen weg. Deze skippen we voor de komende 150 jaar.

Auto sneeuwvrij maken, iedereen instappen, SEAT BELTS! :)  en wegwezen. We rijden naar de A4 snelweg, daar kunnen we gelukkig eindelijk 100+ km per uur rijden, mooi schoon, echter dit is per deel snelweg weer anders, soms heel schoon en soms natte prut op de weg. Via een afslag stoppen we bij de Lidl, Carola en ik lopen snel naar binnen om broodjes en “sok“ te kopen (mandarijnen sap of jus ‘d orange). Ik zie lego liggen, althans nep lego maar hetzelfde idee. Koop snel 2 doosjes voor de kleine vriend, heeft 'ie wat te doen. Bij de volgende laadstop, een uur verder geef ik hem doosje lego. Feestje en krijg een boks en grote glimlach, moeders en zus genieten ook. Iedereen kijkt blij als ie lekker bezig is. Even geen zorgen, voor de rest is het 2-3 keer per tussenstop naar de wc, hij is erg nerveus en wat angstig, buikpijn. Maar langzamerhand went iedereen en ontdooien ze. Laden wederom maximaal, we gaan bovenlangs Dresden naar Maagdenburg. Nossen is onze volgende laadstop. Die halen we rond uur of 3, veel files, veel ongelukken, paar keer vrachtwagen op zijn kant. En dan is tijd niets meer, maar we redden het wel. In het tankstation kopen we kop thee en koffie en eten broodjes. Nick gaat verder met zijn race autootje bouwen. Helemaal happy dat de auto powered wheels heeft lol, dus achteruit en loslaten en rijdt vanzelf.

We gaan weer verder, zitten nog onder Leipzig. En nog steeds sneeuwt het als een gek. Pas bij Maagdenburg is het wat beter aan worden. We gaan door, gaat laat worden zeg ik al. Veel grote ongevallen, meerdere vrachtwagens op de kant en door de middenberm, veel auto’s van de weg geschoten. Via mijn netwerk hebben we een gastgezin gevonden, ik laat ze videobellen en kennis maken, spreken af dat iedereen er uur over na gaat denken en dan bellen we weer. Ze nemen aanbod graag aan. Mooie plek, 10 minuten van waar ik woon. Perfect. Blijkt een oud defensie reservist / collega te zijn, altijd prettig en makkelijk praten, we zijn snel eens over hoe en wat. Ik doe wat achtergrond controles en navraag bij anderen. Blijkt interim schooldirecteur van mijn dochter geweest te zijn. Krijg goede en betrouwbare feedback, dus gaat goed komen. 

Iedereen ziet zitten. We houden hem op de hoogte van aankomst tijden etc. Maar gaat heel erg laat worden, we moeten nog zeker 2-3 keer laden, verbruik is enorm hoog. Carola neemt stuur over van mij, op de heenreis had ze ook stukken gereden bij daglicht, en rijdt vanaf Maagdenburg naar Nederland, doet ze goed. (Ik ben niet gewend er naast te zitten..) Is erg snel gewend aan de auto en helaas is wel dat cruise control er steeds mee stopt ivm camera’s die vuil zijn, nadeeltje. Maar even rust voor mij is ook nodig en prettig, kan ik even apps antwoorden en andere ritten begeleiden. Er zijn dit weekend 44 mensen geholpen met vele ritten. Wel trots op.

(Foto’s met toestemming geplaatst)

Bij Apeldoorn neem ik weer over en brengen we Carola thuis, haar spullen naar binnen en met een knuffel nemen we afscheid. Doen we nog een keer spreken we af. Maar niet meer met Tesla zeg ik, hoe goed ook rijdt door sneeuw heen is het niet te doen met vele sneeuw duwen en langer laden. 

Via de lader in Bunnik rij ik door naar Rotterdam om mijn gasten naar hun nieuwe tijdelijke plek te brengen. We komen aan rond half 3! Maar er staat eten op tafel, prettige en warme ontvangst. En na 10 minuten ben ik ook thuis. 

Wilt u ons helpen? Wij blijven rijden, nu wel even met een dieseltje denk ik :) Maar never never give up. Hier een tikkie, en een flinke mep is zeker welkom.  

Hier is ons betaalverzoek, steunt u ons voor de komende ritten? Een donatie is erg welkom!

Tot de volgende!

—————————————————————————————————————————

De eerste twee laptops zijn uitgedeeld! Studenten die door kunnen leren. Zijn vader vecht aan het front en hij is met zijn studie bezig.

er is een laptop naar kerk jeugd gegaan in Lviv.

Er zijn 6 laptops naar ATC.267 shelter gegaan, ze zijn klaslokaal aan het maken.

Soms is het verhaal heel anders…

Soms is het anders… 

Na een week corona overleefd te hebben, (mannen zijn altijd veel erger ziek dan vrouwen tenslotte) waren de plannen voor deze trip snel gemaakt. Het was anders dan anders, bij onze partner organisatie aan de grens waren er meerdere auto’s uitgevallen. Slechte/verkeerde brandstof in Oekraïne getankt. Dus de operatie om voedsel, medicatie en kleding uitdelen stond al bijna een week stil. Gelukkig was "put the kettle on, do you want tea?" Scott aanwezig om het fort voor hun te bewaken.

Mijn planning was duidelijk, auto op dinsdagavond inladen en ruimte vrijhouden. We hadden een geweldig aanbod gekregen met een enorme donatie. Henri Willig Kaas heeft maar liefst 620 kaasjes gedoneerd. Kaas! Nederlandse kaas, en dan ben ik ook trots op om zo’n mooi product mee te mogen nemen. Vooral omdat voor veel shelters in Oekraïne het menu aardappelen, wortelen, uien is en heel soms wat vlees. Maar nu met de kaas voegen we echt iets toe. Mooie portie verpakkingen. We zijn hier erg blij mee en dit maakt echt een verschil. Dank Henri Willig Kaas! Say Cheese!

Afgelopen weken was ik samen met Maureen bezig een bijzonder verzoek te realiseren. Paul Hughes van H.U.G.S. deed een verzoek voor een mobiele ECG unit. De evacuatie teams werken in teamverband met onder andere een ambulance. In een gebied met wat ze noemen “ some shelling “ (bombardementen) is procedure dat mensen naar een ziekenhuis gaan. Met een ECG en op een later moment een mobiele ultrasound/echo kan men veel tijd besparen, soms ligt een ziekenhuis een uur of verder rijden. Als men er dan voor niets heen rijdt is dit zonde van de tijd en kosten, maar ook een risico. Het blijft een frontgebied waar deze mensen actief zijn. 

De mobiele ECG unit is aangekocht via een donatie door Maureen, en deze gaat mee naar The Canada Way, vandaar gaat de unit mee naar Kharkiv naar Paul. En daar zetten ze gelijk in, ze wachten er al op. We proberen steeds kleine haalbare projectjes te realiseren. 

En zo rij ik dus via Amersfoort waar medicatie en insuline opgehaald mag worden. (Dank!) De auto is al behoorlijk vol. Ik weet niet hoeveel ruimte ik moet vrijhouden, maar gaat toch aardig vol. Bij de kaasfabriek Henri Willig in Katwoude wordt ik warm en vriendelijk ontvangen. Koffie en even bijpraten. Daarna krijg ik een korte rondleiding, geef de medewerkers een hand en bedank ze voor hun donatie en hulp. Bij de logistiek afdeling laden we de auto in, en goed gegokt. Propvol, buitenspiegel is nog net bruikbaar :). Onderweg naar Polen! 

Onderweg voer ik diverse vergaderingen voor mijn werk en bel met collega’s. Hoor op de radio iets over giro555 en dat ze trots zijn met wel 60 miljoen van de 175 miljoen te hebben uitgegeven… Merk dat ik pissig aan worden ben, nog maar 40% van die 175 miljoen? Wat wil je dan doen in dit tempo? Geef het uit, wij weten wel waar het heen kan en 100% goed besteed is. 

En zo rijden wij wekelijks met volle busjes met kleding en voedsel op eigen kosten naar Oekraïne. Wij doen wat grote clubs behoren te doen met de gedoneerde 555 gelden. En gelukkig krijgen wij hulp van geweldige mensen en bedrijven. 45 dozen met 620 kaasjes bijvoorbeeld. En zo zijn er gelukkig vele mensen die hart en zaligheid hier in stoppen om een medemens te helpen. Praten op afstand en op social media is zo makkelijk vanuit je warme huis. Werd wel heel erg blij met de tikkies van jullie, hiermee doen we weer 2 ritten, en een deel is ingezet voor kinderboeken te kopen. Uitdelen boeken is dus ook namens jullie! Project is Boekraïne.

Onderweg gaat goed, lekker overal doorrijden, merk wel dat flink kouder is en de range iets minder. Maar we gaan goed, ik annuleer hotel wat ik had bedacht en kies een hotel verder. Dat is wel langer doorrijden, maar weer tijdswinst voor de volgende dag. Ben nu wel laat onderweg maar dichtbij Wroclaw en de volgende supercharger.

Donderdag

De andere ochtend kijk ik even naar de auto, merkte iets in die krappe parkeergarage, en blijk ondanks parkeersensoren toch een randje geraakt te hebben… ships… haat parkeergarages. 

Onderweg heb ik Scott al vroeg aan de lijn, hij bewaakt het fort aangezien het team wacht op een reparatie van een auto, de bus gaat nog langer duren helaas. Maar we spreken af dat ik tegen de avond kom lossen. Zo verloopt ook de dag, rustig aan en weinig files. Bij The Canada Way aangekomen lossen we de auto. En gaan we samen even wat eten in Przemysl, dat stadje kennen de meeste mensen wel van tv, van de opvang die in Februari werd overlopen door de enorme aantallen mensen. Die opvang kreeg de naam naar de voormalige supermarkt die in het pand zat, Tesco. En zo is Tesco nog steeds een begrip onder hulpverleners. 

We lopen naar Italiaans restaurant tegenover hotel. Helaas vol. Uhm dan maar naar centrum. Weet wel goede sushi tent, samen gaan we er heen, het is megakkkkoud… 10 minuten later lopen we sushi restaurant binnen. We bestellen aantal “ mega box “ - en dat lusten we samen wel. Na bijgepraat te hebben, Scott is bijzonder fijne kerel, hij komt met zijn ambulance uit Engeland over om een week te helpen. Erg kundige medic die pas geleden ingreep en daardoor samen met Kate een kind het leven redde. Ventje van jaar of 8 jaar had 40-41 graden koorts, hup, ambu in en koelen en met sirenes door Oekraïne, ineens door de grens heen en naar een Pools ziekenhuis. Hadden ze niet zo kordaat gehandeld, dan had mannetje mogelijk niet overleefd; Lets do it, en never never give up is zijn motto. We nemen afscheid, ik ga slapen, morgen naar Lviv, mensen ophalen zonder geld en vervoer en kinderboeken kopen. 

Vrijdag

De andere ochtend ga ik al erg vroeg naar Korczowa, daar is een 50kW lader, en ik laad tot 95%. Bij de Poolse grens kan ik ineens doorrijden tot aan de controlepost. Ze ontvangen me met vriendelijke glimlach… I wish… die mensen hebben ze geselecteerd op geen humor. Ze kijkt in de auto en vraagt naar de tassen, nee is alleen kleding zeg ik. Okay… paspoort, kentekenpasje en rijbewijs neemt ze mee. Krijg even later terug en kan doorrijden naar de Oekraïense controle. Ook daar een warme ontvangst. Man schrijft een briefje, met voldoende stempels mag je doorrijden,. Mijn tas moet open, laat kleding zien, en is goed. Daarna begint een lijst op te noemen “ tramadol “ ? Diverse pammetjes en andere zware medicatie noemt hij op, nee hoor, niets bij me. Go! zegt ie en stempelt papiertje af. Hier is simpel, yes sir, no sir en klaar. Lekker hun zin geven, dan ben je snelste er doorheen. Bij de laatste controlepost staat een man die ik vorige keer een stroopwafel gaf, hij zegt, welcome and thank you for helping my country. Leg hem uit wat ik ga doen, en vraag of ik later mag aansluiten op de humanitaire rij, ja okay zegt hij. Stap uit en geef hem weer een stroopwafel. Ha ha zegt ie, nu herkent hij me. Aardige vent. En zo rij ik Oekraïne in. Lekker vroeg, rustig op de weg. Maar het is wel anders dan vorige keren. Meer controles, meer roadblocks. Paar keer moeten stoppen, “Hollandia “ En meer vragen over waarom je er bent. Wat ga je doen, kofferbak open etc. 

Ben mooi op tijd in Lviv en rij door naar de boekhandel. De meiden komen achter de balie vandaan, ze zegt, thank you for coming back, en geeft me spontaan een knuffel. Ze lacht en pakt al een lege doos. “ many books vraagt ze” yes ! Many books. 

We kiezen boeken uit, beetje zelfde als vorige keer, en ondertussen komt Roman binnen, de vader van twee meiden die meegereden zijn. Zijn vrouw zit hier vlakbij in NL in de opvang. Ze had gevraagd een tas met spullen mee te nemen naar hem, en zoals altijd werden het twee tassen, maar het is gelukt. 

Hij vraagt of hij mag helpen en samen zoeken we 6 dozen gevuld met mooie boeken uit. 71 verschillende titels. Sommige boeken 2 of 3 keer. We laden de auto in. Het luchtalarm gaat af. Kijk hem aan, hij kijkt naar de lucht en haalt zijn schouders op. We laden alles in en ik geef hem de tassen, heb wat kaasjes voor hem en zijn dochter meegenomen, pak uit een doosje 2 kaasjes en uit de frunk het pakje stroopwafels en loop naar binnen. Geef de meiden een knuffel, bedank ze voor hun hulp en geef ze kaasje en de stroopwafels. Iedereen in Oekraïne heeft zwaar merk ik. Hiermee ondersteunen we niet alleen die ene boekhandel, ook salaris van die meiden, de drukkerij, de schrijvers.... 

Helpen waar kan is motto; Samen met Roman loop ik richting winkels voor kop koffie, ondertussen gaat het luchtalarm weer af. We lopen door en nemen stuk cake met koffie in koffietentje. Roman komt terug met smoothie van spinazie, heroes need vitamines zegt hij lachend. Neem jij er twee dan vraag ik? 

We praten even bij en hij vraagt aan mij of als erger gaat worden met bombardementen of ik zijn dochter wil komen halen, ja beloof ik. Geef maar aan, dan regelen we. We praten wat over werk, hij werkt ook in IT. En vertel dat we van een bedrijf 11 laptops krijgen om te doneren aan kinderen, hij wil graag helpen en weet veel gezinnen die niet online onderwijs kunnen volgen wegens ontbreken van een computer.  Gaan we samen doen dit projectje spreek ik af. 

Roman helpt me met een UA simkaart, dat is stuk goedkoper dan datategoed betalen aan NL provider. Hij stelt alles in voor me en heb nu voor 4 euro paar gig data aan mobiel internet. 

We nemen afscheid en ik rij naar station. Daar staat een meisje van net 18, iets meer dan dag geleden gevlucht uit Zaporizhzhia en erg onzeker en bang. Zie haar al staan met klein koffertje en tasje. Loop er heen en stel met voor, ga je mee vraag ik, please zegt ze. Leg de autogordel uit en installeer haar voorin. We rijden naar volgende adres. Soort busstation. Kijk nog een keer en ja ben wel goed. Vraag haar om te bellen en te zeggen waar we zijn. Okay zegt ze en belt gezin op. Dat komt er na 5 minuten aanlopen. Moeder en vader en kleine man van 4. We installeren ze op de achterbank, en jawel, luchtalarm gaat weer af. Via luidsprekers op straat hoor ik van alles. De coordinator van de shelter spreekt goed engels. Waar zitten jullie nu vraag ik. Daar, hij wijst naar groot betonnen pand zonder ramen. Eh ik kijk nog eens.. ja in kelder hebben we schuilplekken gemaakt en we proberen nu met plastic de ramen wat dicht te maken. My god.. en hoeveel mensen zijn er dan? Nu iets van 60 zegt hij. Ik noteer adres en geef door aan The Canada Way met verzoek deze locatie op te nemen in de planning. 

Ik kijk verder op in de straat en zie wel 5-6 honden lopen. Beetje vreemd beeld dat er eentje aan eten is en de rest loopt er omheen of lijkt te wachten. Er zijn heel veel zwerfhonden, soms noodgedwongen achtergelaten. Vrijwilligers maken een stuk PVC buis vast aan een paal en vullen dit met honden en kattenvoer. Ik wijs er op en de man zegt, ja klopt, wij vullen die ook met voedsel, en gekke is, er is nooit ruzie tussen die honden. 

 

(foto social media)

We rijden weg, mannetje achterin is pretvogel, grote lol achterin met de paar autootjes die ik snel aan hem had gegeven bij instappen. Hij speelt alsof er niets aan de hand is, geen luchtalarm, geen herrie. Rij rustig de stad uit, via tomtom offline, want tesla navigatie werkt niet in Oekraïne. Hmm gaat goed komen, voldoende lading om makkelijk de grens te halen. 

Onderweg nog 2x gestopt bij controleposten. Verteld wat ik aan doen was, kreeg boks en mocht doorrijden. We komen aan bij de grens, rij even spookrijder en haal busje in van rode kruis Tsjechië. Kom zo mooi tussen de twee busjes aan vooraan bij de rij. Doe erg onnozel en wacht tot grensbewaking naar auto loopt. Heb document humanitair transport voorop dashboard liggen. - 5 people vraagt ie, Yes. En krijg weer papiertje met eerste stempel. Mooi zo :) dit gaat goed komen. En ja, zo gaan we op ongeveer 1,5 a 2 uur door de beide grensposten. Op tijd terug in Polen en ik besluit even half uur te laden. Hierna rijden we naar Przemysl. 

Denk na, er zou nog een auto meekomen en die zou bij de grens achterblijven. Maar dat ging niet door. Dus ik heb een extra kamer al betaald. Weet je, niet zeuren, die mensen komen uit ellende, en rij door naar hotel. De vrouw van gezin vraagt waar we heen gaan,en of Tesco zo erg is als de verhalen, ik leg uit wat plan is, dat ik kamer voor ze boek in het hotel en ze begint te huilen. Meisje naast me eveneens, thank you, thank you, jaja het is al goed.. goffer die aandelen fishermens friends weer. De opvang in Polen is niet echt goede plek meer, te weinig plek en teveel mensen en bijna geen begeleiding of bewaking. Hoor vervelende verhalen dat meiden worden lastig gevallen.

In hotel verdeel ik de kamers, meisje eigen kamer en gezin eigen kamer die ik bij boek, wel weer 48 euro, maar who cares. Achter me hoor ik de bas stem van John Graham, een geweldige kerel die mensen helpt in Oekraïne en daarbuiten, taxi-John noemen we hem, hij heeft ballen (en een mega lange baard) en haalt mensen op en brengt ze in veiligheid. Dutch Peter tesla zegt ie, hey John! Join us for dinner zeg ik, en zo zitten we half uur later aan een hele grote tafel met iedereen. Eh no money hoor ik van moeder van gezin, zeg dat ze money niet serveren hier, en dat ze wat eten moet uitkiezen. Leer haar met google translate de menukaart te vertalen via de camera functie. Ze bestellen eten, en even later zit iedereen aan de Borstch soep. Die kleine heeft pasta wat er vlot in gaat. Hierna loopt hij rond en brabbelt met iedereen, genieten. Bij John komt hij even stukje steak halen lol. John lacht en geeft hem stukjes steak. Mooi kereltje. Iedereen lacht er om, krijgt iedereen aan glimlachen. Helemaal happy mannetje.

Praat bij met John en zijn collega. John rijdt als Canadees ook geregeld met spullen van en naar The Canada Way. Hij zegt, we saw the cheese you brought..  thats great support for a lot of people! Yes! Verdelen gaat via Kate leg ik uit. We delen altijd met betrouwbare mensen. We nemen afscheid en gaan slapen.

Zaterdag (nog niets aan de hand met deze rit he?), wacht maar...

In de ochtend breng ik het gezin naar een nieuwe opvang, dat is een veilige en goede plek voor dit gezin. Ik ken de organisatie hierachter goed en ze mogen er wachten tot einde middag op het konvooi van 6 bussen wat onderweg is. De Vierkante Cirkel heet de stichting en ze hebben bij The Canada way gelost. Ze rijden met een konvooi van 6 bussen vanuit Limburg. Daar staat nu bij de Canadese vrienden alles propvol, soort gangen in huis om nog ergens te komen, 6 bussen vol met voedsel, kleding en medische producten. Echt geweldig, mooi om te zien! 

Zelf ga ik naar Krakau. Meisje rijdt mee naar Nederland, en we gaan een gezin van 3 ophalen. Dit is een gezin waar al een week we mee bezig zijn. In samenwerking met veiligheidsregio is alles beoordeeld en is er een gastgezin gevonden waar een aparte eigen woonruimte is. 

Gezin van 3 personen met een zoontje van 9, via vertaal apps komt er een verzoek binnen bij de desk “lichte autisme“. Oke, geen probleem, al vaker mee gereden, nooit last gehad. 

We rijden naar Krakau na nog een kop koffie bij de vrienden van The Canada Way. Meisje praat even met Kate en is verbaasd en oprecht blij hoeveel er aan spullen binnenkomt voor Oekraïne. Dichterbij Krakau blijven de appjes continue binnenkomen van de moeder, waar we blijven.. of we er al zijn. 

Blijkt helemaal bovenin Krakau te zijn, helemaal door de stad en dan nog een 20 minuten rijden naar rand van stad. We komen aan bij een hotel. Daar komt een vrouw naar me toe, de manager. Wijst naar de ingang. Daar staan moeder en vader met kind. Eh schrik van de enorme hoeveelheid koffers en tassen… 16! grote XXL koffers, tassen en losse spullen. Dit gaat nooit passen. Je had 3 koffers doorgegeven, de rest kan niet mee zeg ik. 

Denk, moet ik dit wel doen… dit ventje heeft geen lichte autisme maar is zwaar geestelijk gehandicapt en lichamelijk beperkt. Maar ook deze mensen moeten geholpen worden is mijn besluit. De opvang gaat hier dicht hoor ik, dus iedereen moet weg. We installeren de stoel-verhoger en denk nog eens, dit is absoluut geen autisme. Deze jongen is zwaar geestelijk gehandicapt. Moeten we dit wel doen. Maar ja, welke andere opties zijn er, staat een manager van de opvang in half engels te vertellen “ all closed here next week ”. We gaan maar rijden, alles ingebouwd met overal tassen tussen voeten en op schoot etc… 

De zak broodjes die voorin ligt is weg, zie nog net dat de jongen de 5! broodjes verscheurt en verslindt voor ik met mijn ogen kan knipperen. De auto is binnen 2 minuten een mega puinzooi. Hij kan niet praten, alleen klanken en gillen of huilen.

Rij via Katowice, daar laden en via Wroclaw naar hotel. Het is geen prettige rit, sterker nog, een drama met gillen, schoppen, bijten en herrie achter me. Moet 2x stoppen om in te grijpen omdat het niet veilig meer voelt. De ouders zijn erg passief en de vader zegt überhaupt niets. Dit worden 2 zware dagen. Naar hotel en op tijd slapen. 

Zondag: En op tijd weg. Vroeg weg, laden in Bersteland en daarna Irxburen, en via Hannover naar Bremen, Groningen en Friesland. Verbaas me dat de jongen bij een laadstop om 10 uur in de ochtend ineens een cornetto ijsje weg werkt... komt ie daar weer aan vraag ik me af, maar moeder komt triomfantelijk trots glimlachend aanlopen. Overal waar we stoppen is het drama, ventje is agressief naar iedereen toe. Als er eten in de buurt komt valt ie zijn vader aan. Rij overal flink door, laden tot wanneer nodig is en weer verder.

Bij Drachten staat mijn collega te wachten om het meisje naar Arnhem te brengen, naar haar vriendje, dit hebben we onderweg ook nog kunnen regelen. Ze geeft me een knuffel en zegt dat ze onder de indruk is van mijn kalmte en wenst me sterkte voor de rest van de rit.

Aangekomen bij gastgezin, daar geef ik uitleg. Dit had niemand verwacht. Er staat een huisje op terrein met eigen woonruimte, de eigenaresse spreekt Russisch, jaren gewerkt met autistisch kinderen zegt ze, het is er erg rustig. Denk alle parameters om rust te bieden aan dit gezin. Moeder probeert nog een 2e boek uit de doos te pakken zonder vragen, je had er al 1 zeg ik, deze zijn voor andere kinderen, leg maar terug. Maar je hebt er toch voldoende zegt ze terug, ik klik de kofferbak dicht. Het was een drama, rij weg, voel me down, teleurgesteld en vervelend, nog 2,5 uur naar huis.

Helaas blijkt de situatie de dag er na niet de situatie te zijn waar iedereen op had gehoopt. Gastgezin heeft advies gevraagd aan de GGD en Gemeente. Besloten is een opvangplek te creëren om dit gezin intensief te gaan begeleiden. Dit gezin heeft alles aan elkaar gelogen en bedrogen voor persoonlijk gewin, over de rug van hun eigen kind. Had de familie eerlijk geweest over de situatie, dan waren ze terecht in Polen achtergebleven. Bij doorvragen en aandringen door de tolk blijkt deze familie al 6 maanden in Krakau te zitten en niet 2 weken. En was er daar begeleiding en ook speciaal onderwijs geregeld. Wat wel waar is, de opvang gaat er inderdaad dicht. De reden kwam ook uiteindelijk naar boven, haar zus zit in Nederland en krijgt leefgeld, dat is in Polen niet zo. En ja, dan gaan mensen dus met hun hele hebben en houden aan de sjouw. Verkeerde motivatie en redenen.

Waarom deel ik dit? Ik ben vooral open, transparant en eerlijk, maar wil ook laten zien dat deze situatie soms niet makkelijk is, zeker niet op afstand met een beoordeling via emails of whatsapp berichten. Dit had je er nooit uitgehaald op deze manier. 

Doen we dit verkeerd? Hadden we dit kunnen voorkomen? Tja lastig, we hebben alle ons bekende en gebruikelijke controles en procedures gevolgd. Vragenlijst laten invullen samen met de veiligheidsregio, via de coordinator vragen gesteld, wat kan je nog meer doen op afstand? Er kwam weinig tot geen reacties op vragen die wel stelden, heel summiere antwoorden. De veiligheidsregio had ook alles beoordeeld en akkoord bevonden. 

Had ik ze moeten weigeren (achteraf)? JA!, zeker als nu blijkt dat het niet zo slecht was waar ze verbleven in Polen, daar was al een vaste regelmaat en systeem rondom zorg voor die jongen gecreëerd. Het knaagt wel aan me, want voelt als anderen opzadelen met deze familie. Heb een bos bloemen bij gastgezin laten bezorgen, daar zijn ze inmiddels weg. 

Waarom doe je dit vroeg een vriendin aan mij, wat drijft je? Het niet willen toekijken, dat op een afstand minder dan de Spaanse Costa del Sol een ramp aan het gebeuren is. Waar we jaren geroepen hebben, dit laten we nooit meer gebeuren. Maar op dit soort moment denk ik dat ondanks alle voorbereidingen, afstemmen met professionals, dit een les moet zijn. Dit kan niet meer zo gebeuren. Zo moeten we niet meer doen. Voor niemand niet. Het voelt heel erg vervelend allemaal.

Mensen helpen is iets heel moois, maar soms moeten we een grens stellen aan wat mogelijk is, vanuit de stichting waarvoor ik rij (omwua) gaan we hier wel beleid op aanpassen. 

Soms loopt het niet zoals gepland en verwacht is, vanavond nieuwe energie tanken met uitdelen van boeken aan Oekraïense kinderen. Het Project Boekraine van Maureen en Irene geven we hiermee uitvoering aan. 

Hier is ons betaalverzoek, steunt u ons voor de komende ritten?

 

Deze vriend was weer helemaal happy en jumpy toen ik thuis was.