Hoe ver kan je rijden met die Tesla? Toch niet helemaal naar de Oekraïense grens?

 Hoe ver kan je rijden met die Tesla? Toch niet helemaal naar de Oekraïense grens?

Allerlei vragen en opmerkingen hoor je, van goh mooie auto tot wow wat doe je dit goed, en eh dat haal je toch nooit zo ver? Dan sta je uren te wachten… 

Na de afgelopen tijd veel ritten naar Poznan (PL) gemaakt te hebben, kwam ik op Linkedin een oproep tegen van Marloes van stichting OMWUA.nl (on my way UA) dat ze dringend op zoek waren naar chauffeurs. Beetje same story als de ritten naar Poznan, maar wel bijna 2x zo lang. Gelijk ingeschreven, en planning gaan vaststellen. Zoals gebruikelijk is niets zeker en niets 100% duidelijk in deze tijd en situaties. Zaken veranderen per dag of per uur soms.. In het weekend nog naar Hardenberg gereden, kreeg ik 180 voedselpakketten. Mooie grote dozen, wat een cadeau. Samen met vriend Ad een bakwagen gehuurd en rijden maar, op zondagochtend vroeg, even halve dag op en neer en pakketten opgeslagen in de opslagruimte. Die is inmiddels leeg op wat zakken hondenvoer na.. Hoog tijd dat er weer iets binnen komt. 

Op dinsdagvond klimmen in de klimhal met 20 Oekraïense kinderen, geweldig, mooie energie-boost, echt geweldig om ze te zien ontspannen en genieten. Trots en stoere arm omhoog als ze een route uitklimmen. Niet opgeven, doorgaan is het motto. Hoop echt dat de wethouders van Zwijndrecht, Hendrik Ido Ambacht en Dordrecht daadkracht laten zien en samen wat bedenken. Wij hebben met 12 vaste klimmers in de klimhal van Mountain Netwerk laten zien dat dit werkt. Het is een groot succes. Ja even plannen met vervoer, een tolk is nodig, maar het werkt! Grootste compliment krijg je nog van de moeders als je de kinderen terug “ thuis” brengt op de boot. Zo blij zijn ze, even ook moment rust, maar ook zo blij als ze hun kinderen vol energie terug zien komen. Heb alle vertrouwen dat de wethouders samen een plan bedenken dat we dit door kunnen laten gaan. (En anders heb ik het plan al klaarliggen!). Kinderen laten sporten en mee laten doen is niet zo lastig te organiseren tenslotte, maar het geeft ook rust en ruimte voor iedereen. Niets doen is wachten op het moment dat er krantenkoppen komen dat er overlast is van hangjeugd. 

Verder plannen, zaken registreren en aanvragen, kenteken voor de Poolse tolwegen vastleggen, hotels boeken, (altijd met gratis annuleren). Op Woensdagavond pasta en rijst ophalen bij Oosterfaantje, en daarna auto’s volladen met voedsel. Krijg een belletje van de coördinator van de opvanglocatie in Hendrik Ido Ambacht. Er is een issue met een jongen van 20, zijn ouders zaten in Mariupol en zijn afgevoerd naar Rusland, maar goed nieuws, ze worden via wit-Rusland naar Polen gebracht door Rode Kruis. Hij wil naar Krakau (Krakow) in Polen om herenigd te worden met zijn ouders. Kan hij meerijden, hmm denk 3 seconden na, dat is dan wel keus dat er minder voedsel mee kan, maar op zo’n vraag kan je geen nee zeggen. Komt goed, ik kom hem ophalen. Uur later appt Marina, een vrijwilligster van de boot mij, vraagje, wanneer rij jij weer naar Polen? Eh morgen, waarom? Nou… er is hier een mevrouw en die wil naar Kyiv naar haar zieke man. Hmm, oké proppen dan maar denk ik, maar ook hier zeg ik geen nee tegen. 

Op donderdagochtend nog werken tot 1200uur. Direct daarna de laatste spullen in de auto, vrouw zoen, hond aai, en wegwezen. Jongen ophalen bij de boot, tas in de auto, ding zit propvol met 200kg pasta en rijst, echt alles zit vol.. Door naar Zwijndrecht, mevrouw belde al of ik toch nog wel haar kwam ophalen, ja ben er bijna.. aankomen en ze ging rustig afscheid nemen en spullen pakken. Denk, ach komt goed, rustig aan. We krijgen de tas ook nog in de auto, de jongen gaat zonder vragen achterin zitten, helemaal ingebouwd tussen dozen en spullen, maar geeft aan dat helemaal goed is. Mevrouw settelt zich voorin. We vertrekken, help haar met autogordel. Rijden rustig maar gericht door, navigatie ingesteld, krijg een andere route dan normaal voorgesteld. Enfin, nooit de discussie aangaan met de vrouw in het dashboard. Route gaat via Dresden, meestal rij ik over Berlijn, maar ok, we proberen het. Achteraf rij ik liever over Madrid voortaan, want wat een drama was het, tweebaans wegen, veel files en veel wegwerkzaamheden. Duurde enorm lang. We kwamen na paar keer de auto opladen bij de Tesla supercharger aan in het hotel, het was inmiddels al laat geworden, planning was rond 2300 uur aan te komen in het hotel, het werd een uur later. Bij het hotel gevraagd waar de laadpaal voor de auto was. Eh nou die was er toch niet.. maar er hing een 230V stekkerblok aan de deur. Oké.. eh 13km/uur laden, we zien wel in de ochtend.. nu slapen. 

Stekkerblokje? 13km/uur  

Routekaartje en verbruik:


Morgen weer een dag. In de ochtend bij de Lidl ontbijt gehaald, voorruit gepoetst en door. Nog een lange dag voor de boeg. Doorrijden naar Wroclaw, auto laden, en weer door naar Katowice, eveneens laden. Daarna toch discussie of beide mensen afzetten op vliegveld van Krakau nu zo’n goed idee is, andere rijders verzorgen transport tot in Oekraïne. Na overleg besloten om toch de jongen af te zetten in de stad op zijn logeeradres bij een vriend. Wederom veel files en wegwerkzaamheden, lange rijen voor de tolpoorten. Volhouden en door.. Mevrouw blijft bij mij tot aan de grens besluit ik, ga ik niet achterlaten op vliegveld voor uren. We rijden door en komen aan op de laatste laadplek. Zie bij terrein opdraaien allerlei rood-witte linten rond de superchargers… eh oeps denk ik.. eh maar van de 4 doen er 2 het gelukkig. Gelijk laden en neem mevrouw mee naar hotel. Vast iets te eten te krijgen daar denk ik., het is inmiddels rond 1800uur, dus tijd om wat te eten. Na ‘toiletsky’ gevonden te hebben gaan we zitten, bestel maar zeg ik, maar typisch Oekraïense antwoord is “ heb geen honger etc “ die kennen we denk ik. Ik vertel dat we nog uur rijden en dan ze dan zelf de boel moet regelen, dus eten is wel slim. Ok, doe maar soep, ik antwoord, soep en steak? Ja ja is het antwoord. Mooi regelen we. Nou die steak en soep waren zo op., grote glimlach, praat met haar via de vertaal app (pryv.it), ze is blij dat ze naar huis gaat, naar haar man. Ze mist hem zo, haar huis en hondje. Via de app en telefoon spreek ik af met de andere rijders dat ze zolang mogelijk bij mij blijft tot we veilige en goede plek hebben waar ze kan wachten. Ik bel met George, die is in de buurt, we spreken af voor overdracht van het voedsel. Komt een fiat busje aan, hoop rook, we staan tegen over de opvanglocatie waar mensen vanaf de grens als eerste aankomen voor registratie.

George is aardige kerel, een rus die in een engels busje rijdt, ‘ga mee zegt hij, kan je bij ons wachten’. We rijden achter hem aan, komen langs kilometers lange rij vrachtwagens, rij lijkt eindeloos, staan veel Oekraïense kentekens, opleggers met auto’s en busjes er op. Blijft duren, we rijden door, komen tot paar meter voor de grens en slaan af. Daar staan een paar huizen en in 1 van die huizen heeft deze organisatie hun basis. In de tuin staat een oliedrum als houtvuur, mevrouw haar spullen laden we uit, die paar tassen, een meisje neemt haar gelijk mee voor kop thee bij het vuur. Ze praten volop Oekraïens. We laden de auto uit met dozen en ik hoor een Nederlandse stem. Aardige kerel, ‘J’ hij werkt er als sinds eerste week, J. helpt met uitladen laat zien wat ze allemaal hebben, de pasta en rijst ontvangen ze als een groot geschenk. Ze willen allemaal stuk voor stuk op de foto met de Tesla en de hart stickers . Die meiden gaan met hesjes aan naar de grens en vangen mensen op als eerste op, zo dicht voelde en merkte ik de oorlog nog nooit, gevoel wat ik nog nooit zo heftig heb ervaren. Op minder dan 5 minuten lopen stap je een andere wereld in, een oorlogsgebied. Op de borden staan de afstanden tot Lviv (85km) en Kyiv, bizar gewoon. Ik geef die meiden wat koekjes mee voor de kinderen, ze maken ruimte in hun tas voor wat lekkers en zijn er blij mee. Krijg een omhelzing van haar, thank you zegt ze, ik denk allemaal maar, “ wat jij doet kan geen thank you tegen op ”, het zijn maar koekjes en ik rij op en neer. Voelt dat veel wat we doen verbleekt met deze front werkers. Ik deel aan iedereen snickers, twix en lions en stroopwafels uit. Lopend vertrekken ze de donkere straat in, op naar de grens. Mevrouw wordt uur later opgehaald en door andere helden (collega rijders) meegenomen naar Lviv en doorgebracht naar haar man in Kyiv. Na praatje met J. en afscheid genomen te hebben van mevrouw vertrek ik naar het hotel, slapen, morgen weer een drukke en lange dag. Half uur later raakt mijn hoofd het kussen. 

Routekaartje en verbruik:


Om iets voor 8 uur sta ik bij de lidl in Przemysl, broodjes en drinken kopen voor onderweg. App coördinator Irene met de vraag of ze iets wilt van de Lidl, maar die blijkt me zojuist voorbij gelopen te zijn, staat bij de kassa en wil graag stukje meerijden. Doen we. Gelijk kennismaken. Op het terrein staat een oranje tent, daar is registratie van alle papieren en controles door de Poolse politie. Duurt even, maar alles is in orde, ze willen nog in de auto kijken. Is goed en we lopen naar buiten, oh Tesla zegt ie gelijk, ik doe deuren en frunk/trunk open. Okay okay hoor ik. Doe alles dicht, en lach want hij zit achter stuur voor foto aan zijn vrouw. Vraag of ze wel eens in Tesa hebben gezeten, nee dat niet. Rij rondje met ze en zet de auto voor de ingang van de opvanglocatie. 

Er komt een aantal touringcars aanrijden, ik wacht tot Irene de gasten gaat ophalen. Zie aantal kleine kindjes lopen, blote voetjes, in een T-shirtje en ondergoed.. vloek hard in mijzelf, arme kinderen, doe de frunk open en pak snel paar pakken kinderkoekjes, deel wat koekjes uit, geef een vader het restant van de doos, hij bedankt me met beide handen, ‘spasybi’ hoor ik, bedankt.. geen dank denk ik, wou dat ik meer voor je kan doen, pak snel pak stroopwafels, maar hij is al weg. Uit de bus stappen mensen, kinderen, huisdieren, gebroken en stukke mensen. Doffe ogen, tranen, angstig, het grijpt me naar de strot en ik deel uit wat ik in mijn handen heb uit, een jonge moeder spreekt engels, vraagt waar ik heen ga, naar Nederland, maar auto is vol, en verwijs haar gelijk naar binnen naar de desk, en zegt dat ze daar moet melden. Soms is het hard, maar duidelijk zijn, meehuilen is ook nodig soms, maar duidelijk en eerlijk zijn hebben mensen meer aan.

De gasten komen er aan. Jonge dame in felblauwe outfit met gele haarband, de UA vlag herken je overal in terug denk ik  Echtpaar van rond de 55-60 met een hondje. Meneer begint gelijk met de achterbank te bedekken met een papieren doek, zeg dat niet hoeft, maar hij wil het toch, denk doe je best, komt wel goed. Die auto stofzuigen we wel uit van de week. Koffers worden ingeladen, dame wil haar rugzak bij haar op schoot houden. Ze is duidelijk gespannen en er staan tranen in haar ogen. Leid haar beetje af door de gordel uit te leggen en te vertellen in wel hoeveel standen ze de stoel kan verstellen, een bescheiden glimlach komt. (Nerd denk ik van mezelf..) We vertrekken, ook hier weer gordels uitleggen en voordoen. Moet dit echt aan vraagt de man, ja dat moet. Einde discussie. We rijden rustig weg, maar nee, andere Politie en weer controle. Geen probleem, paspoort laat ik zien, de agenten van eerder komen er aan en roepen wat, ik mag weg. Goodbye roepen ze.

Rij rustig de stad uit, voor mij richting huis, voor mijn gasten verder van hun huis. Meneer is enorm autoliefhebber. We rijden de snelweg op, hij geniet van de auto, wauw zegt hij. Dame naast me zit te huilen en te snikken, veel verdriet, laat me op haar telefoon foto zien van haar verbrande en vernietigde flat in Kharkov. 

(met toestemming geplaatst). Alles wat ze heeft en bezit heeft ze bij zich in koffertje en tas.

Ik mompel een excuus, zeg dat ik het oprecht erg vind, voel haar emotie, zet mijn zonnebril op en wijs op de weg, even focussen op de route. Bij de stop na een uur staan we bij de supercharger, ik doe de frunk open en wijs op de broodjes en drinken, nee nee geen honger. Oke, komt vanzelf wel denk ik, ik ontbijt wel. We gaan op zoek naar koffie, superluxe resort verkoopt koffie, mensen kijken hun ogen uit naar alle luxe.. we pakken koffie en drinken buiten op, hondje mocht niet mee naar binnen. Na koffie komen we terug bij de auto, staan 2 Tesla’s te wachten, ik heb voldoende lading, dus we gaan weer. Op naar Katowice, onderweg op cruise, door de tolpoorten, dit keer zonder discussie, mevrouw in tolpoortje roept hardop: thank you, “Slava Ukraini” wat met gejuich ontvangen wordt. Onderweg halen we Oekraïense vrachtwagens en auto’s in. Spelletje is om via een keer knipperen van de alarmlichten elkaar hallo te zeggen, mijn gasten doen mee en wijzen op UA nummerborden. Lachen als het lukt en de anderen met groot licht antwoorden. 

We rijden rustig door met 120km/uur op cruisecontrol, weinig oponthoud gelukkig en rond 4 uur zijn we al bij Wroclaw, ik overleg met mijn gasten en zeg geboekte hotel dichtbij af en boek hotel net voor de Duitse grens. Scheelt morgen weer 1,5 uur. Mevrouw van echtpaar zit er even doorheen, ze vind de omgeving heel erg op thuis lijken, huilt en is boos. Ze gaan stukje lopen met de hond en willen niets eten, ik dring niet aan, bied aan, maar nee. Mijn andere gaste heeft inmiddels honger en kiest warme maaltijd uit. Zoals mijn goede vriend Oskar zegt, “ daar is lekker eten “, klopt helemaal. Ik neem soep en een soort flamkuche, we eten rustig en gaan op zoek naar de andere gasten, we kunnen verder. Nog een uur en we komen aan bij het hotel. Bewust last minute gezocht op goedkoopste nog een beetje oke hotel. Niet dat ik mensen geen Hilton of goed hotel gun, maar ik betaal alles privé uit eigen zak, en wil ik dit nog lang volhouden, dus kamers van 34 euro per nacht, buitenkant een sprookjeskasteel, binnen geen gordijnen en oude bende, maar ach, voor een nacht redden we wel. Mijn gasten vinden het geweldig, ik wil vooral koffie, en op tijd slapen. We vragen koffie en drinken het buiten op in de avondzon, ik koppel telefoons met mevrouw van het echtpaar en voer een gesprek met haar. Ze voelt zich iets beter, geniet van de koffie en af en toe past een grapje. Dankzij pryv.it praten we best een half uur zo, gaat over van alles, huisdieren en hobby’s. 

Route kaartje en verbruik:


Slapen, maar zonder gordijnen en buiten een straatlantaarn kan ik moeilijk slapen, besluit nog maar te gaan douchen, oude bende in de douche, duurt erg lang voor water warm is, maar het is tenminste helder water.. 

In de ochtend ontbijt, zit inbegrepen bij de kamer, vooral koffie en een boterham met plak kaas, hup we gaan rijden. Mijn gasten zijn meer ontspannen en relaxed, praten en vragen meer, willen van alles weten waar we rijden, wijzen elkaar op de omgeving. Het voelt ontspannen, bijna vakantie gevoel, maar ondertussen weet en voel je ook iets anders, onzekerheid, ze vragen veel over Nederland, of ze mogen werken, hoe de mensen zijn etc, ik probeer zoveel mogelijk bevestigde informatie te geven. Bij de eerste tussenstop lopen de jonge dame en ik naar wat ik denk een hotel is, vragen naar toilet. Krijgt wat snauwen van de Duitse achter de balie, wie we wel denken te zijn om zomaar toilet te vragen te gebruiken…. Ik kijk haar alleen maar aan en zeg in Duits dat we niet op vakantie zijn, we reizen met Oekraïense mensen, maar nee, nog meer stemverheffing van haar, ik slik alle opmerkingen over fietsen die ze nog aan ons tegoed zijn, en das habben wir.. etc maar weer in, en wens haar een fijne dag.. dan maar niet… 

We maken in de auto foute flauwe grappen, de bekende extra brede ANWB praatpalen komen voorbij en ze lachen er hard om. Duitsland is een mooi land met minder mooie mensen is hun conclusie, ik leg uit dat het maar 1 duitse was die lelijk deed, de rest valt best mee. We rijden met 130km/uur door en bij de laatste stop leg ik uit dat het nog een uur rijden is. De spanning en onzekerheid voel ik toenemen, ga gesprek met hun aan dat ze dit ook al een kans moeten pakken, door aan hunzelf te werken, beter te worden, beter terug te kunnen naar hun land winnen ze zelf en niet de agressor. Helemaal mee eens, mevrouw van echtpaar pakt mijn beide handen vast en zegt besloten “ lets go” .. We rijden door en ik zet mijn live locatie aan zodat de gastgezinnen zien waar ik rij. Meld dat ik rond 1800uur ga aankomen. Vraag de dame naast me om een simkaart voor haarzelf en de andere mensen te pakken, met een A4 met uitleg. Ze is een half uur bezig de kaarten uit te zoeken om zo een mooi nummer voor haarzelf te vinden en een opvolgend nummer voor de andere gasten. Ze is er druk mee en lacht hardop “ I am a strong Ukraine woman “ let me choose   ze ruilt naderhand nog een paar keer van kaartje.. 





Onderweg gaat de temperatuur van 28 graden in een uur naar 18… en we krijgen veel regen, wolkbreuken en enorm veel water op de weg. Meneer geeft compliment over het veilige rijden, wat ik dankbaar aanvaard. Ga rustiger rijden, 80 is soms hard genoeg. We komen aan op eerste adres, onder een paraplu neem ik afscheid, krijg een knuffel en een zoen en ze zegt, “ you are my first dutch friend, thank you so much “ - graag gedaan is mijn standaard antwoord, meestal proberen ze te herhalen wat de nodige bekbrekers kost  Ik rij achter de lokale coördinator Maurits aan (die een topprestatie levert met erg goede matches) naar het volgende adres. De UA vlag hangt boven de ingang, we rijden er onderdoor. ‘Oeh aah en wow’ hoor ik achter mij. Echt een perfecte match dit adres, groot terrein, aantal loslopende hondjes, heel vriendelijke mensen en ze worden begroet als soort familie. Haal de koffers en spullen uit de auto en meld nog dat meneer heeeeel erg graag Oekraïne -Wales voetbal wilt zien. Gaan ze gelijk regelen, ook hier afscheid met een traan, pootje van de hond en ik rij weg, zet de radio uit en ondanks de regen dak stukje open. Even frisse lucht, even alleen. Zie dat ik thuis kan halen met 1% accu, nou dan gaan we nog even laden in Vuren denk ik. Zet de auto aan de lader en bestel binnen een kop tomatensoep en een toast champignons. Lekker warm eten, merk hoe moe ik aan worden ben, na half uur laden rij ik verder. Kak, weg deels onder water, nou vering hoogste stand en doorrijden, valt mee. Kom thuis, auto uitladen, hond knuffelen, die 40kg herder wil dan op schoot  springt metershoog en is helemaal uitgelaten blij. Vertel mijn vrouw wat ik allemaal beleefd heb, verhalen van de mensen en wat ik er bij voelde, al met al een drukke paar dagen, met op de heenweg een jongen herenigd met zijn familie, en met dank aan collega rijders een mevrouw met haar man en thuis. En mensen op de terugweg naar een veilig onderkomen gebracht. Oh ja, en nieuwe vrienden gemaakt en pasta, rijst bezorgd wat woensdag naar het front gebracht gaat worden. 1015+674+765+888=3342 KM gereden. (Donderdagmiddag- Zondagavond).

Route kaartje en verbruik:




En hoe was jouw weekend? Wat een regen , wat een weer he? 

PS: willen jullie mij aub ondersteunen? Voor mij zelf betaal ik mijn eigen onkosten, de auto rijdt gratis, maar de hotel en etenskosten van mijn gasten wil ik graag proberen via sponsoring te vergoeden. Mijn vergoeding is 0 euro. Tesla kosten heb ik niet, opladen kost ook 0 euro, dus ik zoek voornamelijk een vergoeding voor een bed en (warme) maaltijden tijdens de reis voor mijn gasten. Willen jullie mij helpen? Ik kan bonnetjes en rekeningen achteraf overleggen. Kijk hier voor mijn tikkie, doe je mee?

https://tikkie.me/pay/hf84tvvd6u50kr0p2usn