Lampjes uit...

Lampjes uit...

Lastige keus, twijfelde erg of ik wel een blog ging maken, om te zeggen dat de heenreis prettig was, nee, allesbehalve. De heenreis op donderdag verliep best goed, overdag veel vergaderingen gedaan in de auto, veel gebeld. Via Hengelo laden en door naar Lauenau, en dit keer geen Blankefelde maar een korte tussenstop in Irxleben, of ook wel de andere kant (er zijn 2 supercharger locaties 400meter van elkaar). Hoge-dwars-leven (Hohenwarsleben) noemen wij de locatie, daar dacht ik te eten, eh erg slechte keus. Weinig variatie, maar dat is mijn eigen keus, ik eet al 15 jaar geen spul wat boe-tok-knor-meeh of zo roept. Dus pizza dan maar, nou bodem van erg slap karton en een cijfer van een 3. Omdat ik zeker Wroclaw wilde halen de andere dag, daar even kort geladen en door naar Spreewald (Bersteland). Waar werkelijk niets is behalve uitzicht op akkerland. Supercharger en een Dixie. Want in de zeer luxe kliniek ernaast ben je niet welkom, ook niet voor de wc. Daar geladen tot 95% en vertrokken naar hotel. Langs de 98km lange wegwerkzaamheden op de A18. Onderweg wel genoten van geweldig mooie supermaan. Helaas tijdens rijden niet zulke geweldige foto’s gemaakt maar geloof me, in het donkere landschap, erg mooi.







Geslapen in ons vaste hotel, andere ochtend op vrijdag op tijd op pad, reed iets na 7 uur weg. Eerste stuk naar de lader bij Wroclaw ging best goed, maar altijd veel inhalende vrachtwagens op dit stuk, lege lader helemaal voor mezelf 😊. Daar geladen tot ik Katowice kon bereiken, maar ik zag al wat rode strepen op de kaart, dus iets langer gestaan want je weet nooit hoe lang je stil staat met de airco aan. En aangezien ik Insuline bij me had moest de airco aanblijven op 21. Dus ook tijdens laden en dat kost meer tijd, maar nodig, Deze insuline is erg noodzakelijk in Oekraïne. 



Geladen bij de supercharger bij de e-lecrec supermarkt in Katowice. Paar knuffeltjes gekocht voor de kinderen, kleine lama’s. En een riem! Want vorige keer waren ze op, en ik had er al eentje, maar deze is ook mooi en in zwart, dus aan Maurits foto gestuurd, hij eist nu gelijk de riem op, maar eerst eens kijken wat voor goed aanbod hij heeft, hahaha



Maar aangezien Tesla navigatie soms behoorlijk dom is, die stuurt je namelijk zo een file in van dik een uur, toch maar Tomtom op de iPhone aangezet als 2e keus. En dan kom je via de binnenlanden van Polen toch redelijk uit, maar soms gaat het even traag met trekkers of zo. Ook wel leuk soms. In de verte zag ik hele rij blauwe lampen, foute boel dacht ik, maar ik kwam wel langzaam dichterbij. Bleek een konvooi van 12 brandweerauto’s etc. te zijn uit Duitsland onderweg naar Oekraïne en die hadden de feestmuziek en al hun zwaailichten aan… Over file veroorzaken gesproken. Dat konvooi was allang doorkruist met overal verkeer ertussen. 


Bij Krakau gekomen was de route na de tolweg bij vliegveld rechtsaf gelijk stilstaan, kilometerslange file van dik uur, dus maar bovenlangs en deels door de stad heen. Dat scheelt iets dacht ik. Niet alles maar geen uur stilstaan.



De organisatie waar wij goederen leveren staat onder druk van veel aanvragen en tijdsdruk, mensen werken 7 dagen per week soms 15-16 uur. Lange dagen om locaties in Oekraïne te bevoorraden, weeshuizen, locaties waar bijna niemand komt. En dan gaat er ook wel eens iets mis, ik ben een open boek, en verstop niets of en ga geen uitleg verzinnen. En zo ging ook vrijdag, de grote man achter de organisatie reageerde verbaasd toen ik mijn live locatie aanzette en mijn grof geschatte aankomsttijd melde. Wij wisten niet dat je kwam, nou ik ga dan maar mensen regelen voor ontvangst goederen. Weet je zei ik, had vorige week zondag al uitgebreid aan je gemeld wanneer ik er zou zijn. En meer mensen weten ervan. Stuurde screenshot van ons gesprek op whatsapp en hij erkende gelijk zijn fout. Er zouden mensen zijn om te helpen uitladen en ontvangen.

Best, maar de Poolse snelwegen en wegwerkzaamheden, geen serieus idee over aankomsttijd… Wat dus ook klopte helaas, want ik reed wel vroeg weg om 7 uur maar stond om 1930 uur mijn auto in mijn eentje uit te laden. Niet heel fijn, de man die aanwezig was in de opslag kende ik niet, zo warm bad als de vorige keren was met erg vriendelijke ontvangst, was dit de koudste douche ever. “Well, you know what to do, right?” zei hij nors en ging verder met blikken soep tellen. Ben zelf maar pallets gaan pakken en gaan uitladen. Na ongeveer half uur alles op 3 pallets gestapeld, vroeg ik om een paar lege dozen voor de losse spullen, “eh don’t know” was het antwoord. Dus zag 2 lege dozen liggen, die maar in elkaar gevouwen en spullen in gelegd. De medische spullen van Peter Baljet (nogmaals dank) apart gezet en gezorgd dat ze goed stabiel lagen, de donaties van o.a. Virginia en Ad (dank, dank) waren al goed verpakt in dozen door mij, deze netjes op stapels en herkenbaar geplaatst op pallet en daarna gezegd dat ik wegging, kon geen boe of bah af, dacht nog, zak er in, botte hork. Hij pakte plastic zag ik nog net om de pallets in te wikkelen. Gelukkig, dan staat het in ieder geval goed verpakt.

Ik wees nog de doos aan waar insuline in zat aan met verzoek deze in de koeling te plaatsen. Doorgegeven in de app dat het er stond en veel plezier ermee, was er wel even klaar mee na vandaag, kreeg bevestiging dat de insuline in de koeling lag. De andere spullen worden maandag gesorteerd melden ze aan mij terug en dat ging goedkomen. Neem ik deze mensen iets kwalijk? Nee die zijn hele week dag en nacht in Oekraïne bezig. Wel de planning hierachter, het is niet fijn dat er iemand is die het totaal niets interesseert wat je komt doen na 1600km rijden, en puur de deur voor je opendoet maar geen vinger uitsteekt om te helpen of blij is dat je wat komt brengen. Maar ik wil ook goed en eerlijk blijven communiceren naar de donateurs, die wil ik graag iets beters bieden dan deze magere uitleg. Maar wie weet komt dit nog, we wachten de feedback af. 





Ik reed terug naar Przemysl, afgesproken met onze OMWUA-coördinator Irene om sushi te gaan eten. Haar Engelse collega wachtte met haar buiten op mij en wilde weg lopen, eh moet jij niet eten vroeg ik? Ja, eigenlijk wel, maar… nou ga mee, zo doen wij Nederlanders dat, wij nodigen mensen uit als we ergens gaan eten, we helpen ook altijd als nodig is, zo zijn wij. Dat is onze manier van doen. Ga gerust mee zei ik, het werd gezellig en leuk, we bestelden maar de “mega set “ en 2 losse gerechtjes, was meer dan voldoende, en in Polen kennen ze ook een doggy bag, dus Irene had ontbijt lol. Bij sluitingstijd om 2200uur werden we de tent uitgewerkt. Ze wilden toch echt dicht.

Terug naar de opslag, had hotel direct ernaast geboekt, dacht dat is slim. Achteraf zo enorm blij geweest met mijn besluit om in de avond te lossen in plaats van in de ochtend. Daar kwam ik aan, alles pikkedonker. Niemand te zien, kantoortje licht uit. Maar overal aanbellen, niets, telefoon 4x gebeld, werd niet opgenomen. Rond gelopen en stuk verder gezocht, niets... nog paar keer gebeld, bericht gestuurd via Booking, niets… Na half uur maar tot conclusie gekomen dat dit niets ging worden. Balen, slaapzak en luchtbed uit de auto gehaald om ruimte te maken voor spullen. Anders slaap je best in de Tesla, past een 2 meter matras in en met camper mode aan slaap je goed. 

Laten we concluderen dat Medyka ijskoud was qua ontvangst in alle opzichten. Weggereden en zoeken naar een ander hotel, hotel voor hotel afgereden, vol, vol vol was het en 4e hotel zei ook vol, tot hij vroeg waar ik vandaag kwam, ik vertelde over probleem met andere hotel en plan voor morgen, hmm, nou haal je spullen maar, we vinden samen wel een oplossing. Mooi! Kreeg een kamer voor weinig geld, maar moesten ze eerst snel schoonmaken. Ik haalde mijn spullen uit de auto en betaalde en registreerde aan de balie. Liep met de man van de balie naar de kamer, en de vrouw zei dat al schoon was. Zo snel doe ik niet thuis 😊. Hup slapen, morgen uitgerust en scherp zijn. 



Mijn gasten kende ik al eerder dan Irene dit keer, begeleide ze al hele week vanaf hun huis, samen met vele andere mensen (dank voor ieders hulp!). Ze wilden eerst proberen hun eigen auto op te knappen, maar zou niet passen en te duur om op te knappen voor de reis. Dus kwamen ze met hulp via lokale mensen en met de Kyiv trein naar Przemysl. Ze waren ook nooit Oekraïne uit geweest, dus alles is spannend en onbekend.

Ga er maar aan staan, lange reis met 2 erg kleine kinderen. Ukkie van 2 jaar en baby van 10 maanden. En dan neem je 2 koffers mee en paar losse tassen, je hele leven in een koffer. Enorm respect. Ze waren om 0500 aangekomen vanaf Kyiv en gingen wachten op ons in de loge voor moeders en kinderen op station. Irene was er al vroeg samen met haar collega. Zelf ging ik via hun huis de autostoeltjes ophalen. Moest even wachten maar kwam goed. Stoeltjes in de auto geïnstalleerd. Ze appte dat ze onderweg waren naar de uitgang.(die meiden die er als vrijwilliger werken zijn zo top!) 

Ik had mijn auto op plek pal voor de deur gezet en een agent zei dat mocht en hij er toch stond te roken. Zijn erg behulpzaam en vriendelijk daar. Gezin kwam er al aan. Kennis gemaakt en de spullen in de auto gezet. Ging nooit passen zei de man van gezin, nou dat zien we nog wel. Even later ging de kofferbak (trunk) netjes dicht. En dan ben je ineens een klunzige kerel want de ontwerper van autostoeltjes..  . Het lukte mij niet, maar moeder wist wel, en die had binnen 2 tellen afgesteld. Kreeg een lach met een blik van mannen…. Kindjes in de stoeltjes vast en veilig vervoeren. Die 2-jarige is een ondeugd en een leuke draak. Gelijk ieder van hun een auto pilot knuffel hulpje gegeven, ja dat is een Lama zei ik, voordeel, een 2-jarige praat terug en begrijpt alle talen. Ze kwamen uit Tsjernihiv, in de hoek bovenin bij Wit-Rusland en Rusland. Dus gebeten door de hond, of gekrabd door de kat, genaaid ben je altijd. We laden de auto in, ik legde gordels en regels uit. Soms moet je erg Nederlands (direct en duidelijk) zijn in verband met de veiligheid. Geen risico’s.



We reden na gedag gezegd, en internationale geschenken (stroopwafels en dit keer ook roze koeken (van Michelle) uitgewisseld te hebben met Irene en haar collega's weg. Via Pryv.it vertaalapp uitgelegd dat ik nog ontbijt moest halen, nou hun ook, mooi ga maar mee zei ik tegen de man. Samen in de Lidl ontbijt en broodjes voor onderweg gekocht. Paar flessen jus d’ Orange. En de kinderen vroeg ik? Nou de kleinste alleen melk. En verder, ja, maar ik heb geen geld, gaat niet om geld zei ik, die kinderen moeten eten en jullie ook. Gaat om eten. We kochten knijp-yoghurt en wat losse bakjes yoghurt naast koekjes voor de 2-jarige, verder wat pretzels (Welcome to Air-Tesla-Peter). Alles ingeladen en onderweg naar de eerste laadplek. Daar was alle plek, behalve een smerige diesel Volkswagen die zijn auto bewust op een laadplek geparkeerd had, de verdere parking was leeg. Waar zijn de papieren stickers als je ze nodig hebt... deze lader is enorm druk bezet en dan 25% minder capaciteit is dus ook stuk langer wachten. Maar we hadden gelukkig genoeg plek.

Hier auto laden en met gezin richting toilet in luxe hotel. Die kleine pakte spontaan een vinger vast, nou goed hoor, loop jij maar mee. Bij de ingang zijn automatische schuifdeuren. En dan ben je 2 jaar en ineens de baas over de deur lol, wow dan ga je 10x voor de deur staan en wacht je tot de deuren sluiten en dan stapje naar voren en open… Dan hield ze even vol al krijsend van plezier. En weer gaat de deur voor me open en weer dicht en weer open. Na toiletbezoek terug kwamen we langs de speeltuin, nou schommelen, dat wilde ze wel. Alles bij een 2-jarige gaat met krijsen leerde ik al snel lol. Na 10 minuten konden we weg. Inladen en iedereen vast en rijden maar. De man sprak beetje Engels en met de vertaal app ging best goed. Bij de lader stond de auto van Ecofactor, die was ik gisteren al in Katowice tegengekomen en nu hier, praatje gemaakt en door.

De rakketten kwamen naar beneden naast ons huis vertelden ze onderweg. Alle ramen eruit en toen gingen we vluchten, het was redelijk rustig geweest in de regio afgelopen tijd, maar afgelopen week werden we vanuit alle kanten beschoten. Ze zijn dus begin vorige week gevlucht en kwamen nu aan in Przemysl.

Hun verhaal is heftig en schrijnend, ga er maar aan staan met je kinderen en vrouw en laat alles achter je. Niet zeker weten of je er ooit nog terug kan komen. Huis staat er nog, maar erg beschadigd vertelde hij. De kleine begon aan haar tamper mode, krijsen, praten, krijsen praten, maar in de omwua groepsapp krijg ik al vele hits en tips binnen, van baby shark (nee dat dansje kan ik nog steeds niet) en K3 en het succesnummer was wel kabouter plop. Na half uur was het slapen en stil, alles sliep, man deed moeite wakker te blijven, maar zei, ga slapen, komt goed. Tot volgende lader in Katowice kon ik aardig door blijven rijden, paar keer wat harmonica stops bij vliegveld Krakau, en bij de tolhokjes alleen lachende en vriendelijke dames. In Katowice een vervelende constatering, de weg was afgesloten en zowel TomTom als Tesla navigatie bleven me terugsturen. Dus de andere lader mag gekozen, die werd als druk gemeld, maar bleek mee te vallen. Daar broodjes en wat yoghurt gegeten, ging lekker, wat een verademing ten opzichte van dag ervoor. 

Bij de lader flink doorgeladen want liever met meer aankomen en minder lang in Wroclaw staan. Dat lukte mooi, op den duur stonden we nog met 2 Tesla’s te laden. Na alles gegeten en verschoond en naar de wc geweest konden we door. De man wist al snel wat rood op de kaart betekende. En dacht actief mee. Wel prettig, meestal heb ik dan overleg met Maurits, maar hij is op vakantie, snap dat niet hoor, met mij op stap is toch de beste beleving ooit?



Van Katowice naar Wroclaw gingen we even 10 minuten de weg af en kwamen na ongeval de weg weer op, scheelde 45minuten. We kamen rond 1700 uur aan en ik besloot hier te eten, wachten tot hotel en daar eten is al snel pas om 2000 uur eten. De man achter de balie ken ik ondertussen, Josek, en hij spreekt veel talen, maar ook beetje Russisch, dus ze konden bestellen en alle eten kwam er snel aan, kleine at mee met moeder. Am am, wij zouden zeggen hap hap. De auto was intussen bijna helemaal vol. Dan kon ik mooi Blankefelde bij Berlijn halen. Dat lukte goed. Naast me stond een witte X uit Nederland, hij kende me van TMC zei hij (tesla forum), leuk! We konden weg en gingen iedereen inladen in de stoeltjes en doorrrr. Kleine begon even met haar tamper mode, maar muziek to the rescue. En weer binnen half uur was het lampje uit en sliep ze weer. Moeder en kleinste ook, mensen zijn enorm moe.

We kwamen aan bij hotel, onderweg nog even baantjes getrokken in soort snelweg zwembad, een mega wolkbreuk, en dan is 2500kg gewicht op de weg fijn, dat drukt lekker door. 90 km rijden is dan niet erg, rustig aan. Er is in Polen nog geen EU subsidie op ZOAB gegeven, dus de weg staat echt blank. Peddels en zwemvliezen en gaan. Bij hotel even in de auto gewacht, de kleine sliep nog en de regen kwam er daar ook behoorlijk naar beneden. Daarna was beetje droog. Ik pakte de 2-jarige en de man pakte de baby en snel naar binnen, bagage kwam zo wel. Bij de trap stond de eigenaresse van hotel al te wachten en pakte de kleine van me over, zijn ook Oekraïners en erg lieve mensen. Daarna spullen pakken en inchecken. Had 2x tweepersoonskamers besteld en extra bedden, dat was niet helemaal goed gegaan, maar die kleintjes hadden samen een mega bed op de slaapbank, dus mooi opgelost. Nog een koffie en voor hun een thee en toen op tijd gaan slapen. Afgesproken 7 uur ontbijt en half acht rijden morgenochtend.



Ook dat lukte goed de andere ochtend, even sjouwen maar we kregen alles er weer in. Door naar Berlijn. Eindstation Ridderkerk, voor mij om de hoek. Tot aan Berlijn ging goed, weinig problemen, zelfs de 55km wegwerkzaamheden gingen vlot, hypermilen achter een vrachtauto. Als ik toch moet wachten, dan maar verbruik minderen. Bij vd Valk Blankefelde laden, wilde de kleine de goudvissen laten zien in de vijver, maar die was bruin van kleur en geen visje meer te zien... Moeder kwam naar me toe, ze ging de kleinste verschonen en of ik even wilde oppassen, ja hoor, geen probleem. Pakte mini voetbal uit de frunk en die was gelijk eigendom van de 2-jarige lol. Het vertrouwen wat je krijgt is groot van deze mensen, hun kind aan je toevertrouwen is wel een ding vind ik. We konden even later door, doel was Lehre en daar eten. We reden weg en naast me hoorde ik al “Peter, red on map…) Tomtom ernaast en files vermijden aan en de weg af. Dat hebben we 2x gedaan en beide keren lange files vermeden. En je ziet nog iets van het Duitse platteland. Of de “german-hitler” ook in Nederland was geweest vroeg hij me, ja zeker wel. Legde uit over historie van WW2, hij keek zijn ogen uit in het Duitse platteland. Was nog nooit de regio uit geweest vertelde hij.

En leven gaat ook weer door, zelfs in oorlog of vrede, zindelijk training gaat door, zelf daar hadden ze nog aan gedacht op hun vlucht...

We konden na gegeten te hebben in Lehre, die kleine speelt erg vals moet ik wel zeggen, die laad haar accu op tijdens rijden en bij tussenstops gaat ze lekker los. Maar we konden na eten door naar Hengelo, Duitsland in 2 stops 😊 lekker. 



In Hengelo half uurtje laden en door naar Ridderkerk, nog 2 uur. Dat verliep goed, alleen Tesla wilde me over de afgesloten A50 sturen, nou nee die is nog wel paar weken dicht volgens mij. Aangekomen in Ridderkerk stond gastgezin al op me te wachten, hartelijke ontvangst en gelijk de auto helpen uitladen, eerst moeder en de kindjes naar binnen, die waren op en doodmoe. Wij de auto uitladen en nee bedankt, ik hoef geen koffie, wil ook naar huis. De kinderen werden gelijk met drinken geholpen en iedereen plofte op de bank. We namen afscheid. Moeder was erg in tranen en verdrietig dat ik wegging, mensen gaan zich toch aan je vastklampen. Nam afscheid van de 2-jarige, maar die had al een pop te pakken, dus doei, geen aandacht voor mij 😊 Beter ook, hecht je aan een pop en niet aan die man die je mocht vervoeren afgelopen dagen, prioriteit bij kind zijn en spelen vind ik veel belangrijker. De mensen worden maandag naar hun opvangplek op de Veluwe gebracht. Mooie rit, ondanks alle drama op vrijdag, dat was om nooit meer mee te maken… Maar ook weer niet zeuren en in geen enkele verhouding met wat deze mensen meemaken.



Gezin is veilig, en dat is waar om draait, hulp bieden waar nodig is. En nu met booking aan de slag, hotel heeft fout al toegegeven, ja er was wel iemand maar ook niet... krijg geld terug. En nu mogen babyshark, K3 en dergelijke vriendjes weer vertrekken uit mijn hoofd 😊.

Oh ja, als je wilt meehelpen? De pot is weer bijna leeg, wil je mij ondersteunen? Heel graag, link naar tikkie is hier. Alvast bedankt!!