Lang zal hij leven

Lang zal hij leven

Komt ie weer, popcorn erbij? 

Wat lijkt me dat gewoon ronduit k… Jarig zijn, 13 jaar worden en dat is ook de dag dat je vlucht naar nederland begint. Gelukkig wist ik op tijd al dat deze jongen en moeder meegingen, dus weer knap staaltje werk van Irene. Goede planning en communicatie. Dus ik was voorbereid.

Maar terug naar een week of anderhalf geleden, liep de AH in, zocht spinazie, zie een meisje lopen en vraag om spinazie, draait zich om, oh hoi Lilia, een bekende uit de klimgroep met Oekraïense kids. Ga wel iemand halen zegt ze in het Engels, want ? antwoord ik, je weet niet wat spinazie is? Nee ik moet iemand roepen als mensen iets vragen, onzin zeg ik, kan jij zelf wel... spinazie komt uit een voorraad krat. Hoe gaat met je vraag ik, leuk werk hier? Ja! maar ik gaan terug naar Lviv (80 km over de grens) want anders ben ik jaren studie kwijt en mijn zus ook. Oke, snap ik, nou spreek je nog. Paar uur later heb ik app van Marina, of ik mee wil denken hoe die meiden (15 en 18) teruggaan naar Oekraïne. Is de bus veilig of beter de trein denk je? Nou wat dacht je dat ze met mij meerijden? Ja graag! roept ze. Oke ik maak wel whatsapp groep, jij en beide ouders en de meiden en dan gaan we plannen. Zo gedaan, kan met beide ouders engels tikken. Zeg dat ik een document zal opstellen en hun moeten invullen. Ondanks dat de oudste papieren heeft dat de jongste mee mag reizen, ik ken ondertussen de Duitse en Poolse types in een uniform… Dus maak een document waarin ze toestemming geven dat de meiden met mij meerijden en vraag om copy van ID. Geef ze copy van mijn ID. 

We spreken af dat ik ze kom ophalen, ondertussen doet Olga een oproep in de groep, beetje zelfde verhaal, maar die zonen zijn jongens en boven de 18. Dus gaat een ouder naar Lviv om schoolboeken en papieren halen, kan niet online zegt ze, heb ik al uitgezocht. Nou eentje meer of minder, het is niet anders. Minder hulpgoederen dit keer.

Plannen maar. Ondertussen krijg ik een app van een iemand in de omwua groep, Esmeralda, of ze me kan storen, sure, shoot. Nou, of ik wat dozen medicijnen wil hebben van een apotheek. Zeker weten zeg ik! Heel graag, doe even snelle check van de foto’s die ik later binnenkrijg met Kate (the canada way), en die staat te dansen, please bring with you, high urgent needed. En of ik mensen in België ken vraagt ze, eh ja want? Nou jodiumpillen kan je daar kopen, hier ook hoor antwoord ik. Eh heel veel zegt ze, nergens meer te koop. Ik ga zoeken en kom er snel 12 potten tegen a 150 stuks. Bestel maar zegt ze. Neem aub zo snel mogelijk mee. 



En toen maakte ik dus stomme fout, want meiden ophalen, afspreken met Olga op de plek waar de jodiumtabletten opgehaald kunnen worden en de medicijnen en dergelijke ophalen, stom. Dat was niet handig, te veel omrijden, nog een file en zo reed ik pas om 11uur richting Hengelo vanaf omgeving Ede. Dat wordt een lange dag zei ik tegen de mevrouw (was eerder met ons meegereden paar maanden geleden) en de meiden. Maar no problem hoorde ik al. De jongste was voorin gedoken en zat liedjes verzoekjes vanaf de achterbank op te zoeken op Spotify. Die UA playlist? Nah zelluf doen was het verhaal. Goede muziek keus, gezellig. 



Doorknallen denk ik, kan ineens van Hengelo wel Lehre halen, daar eten en door naar Bersteland (van de fijne Duitse kliniek met een snauw als je netjes vraagt of je van toilet gebruik mag maken). Geloof me, een Dixie die de hele dag in 30+ graden staat is niet tof. Vertel de meiden dit, dus ga als kan vooraf naar de wc, sorry. Maar we rijden na eten door, auto vol, wij ook. Bediening kent me in Lehre ondertussen bij voornaam. Leuk mens die meedenkt. Of de jongste het restant van haar penne pasta mag meenemen, ja hoor komt een doggybag terug. Ga je dat nog eten vraag ik? Ja hoor zegt ze, vannacht, als ik honger krijg lol. Ze kan verstoppertje spelen achter een lantaarnpaal, maar eet meer dan een volwassen kerel 

Met de jongste heb ik al tijdje goed contact, ze organiseerde ook de deelnemerslijsten voor klimmen, en was altijd lol met ons aan het maken. Leuke meiden, ze gaan vol voor hun toekomst. Ze zitten letterlijk ingepakt tussen de dozen en spullen. Dat had ik al gemeld, ik wil echt hulpgoederen meenemen, maar ja, 3 passagiers, koffers... dus teveel shampoo mee, maar dat kwam goed. Bij de boot aantal dozen achter gelaten. Gejuich en zijn er blij mee. Mensen daar en hier helpen. 



Het gaat laat worden, nog paar files, en we zijn pas rond 2300 uur in het hotel. De ouders en Olga kunnen me continue volgens via live locatie. Meld af voor de dag en we gaan slapen. Meiden verrast en blij dat ze Oekraïens kunnen kletsen met de medewerkers van hotel. 0700 ontbijt en 0730 gaan we rijden zeg ik. 



Oké oké oké hoor ik, en ja hoor, alles zit op tijd beneden de andere ochtend. Is je pasta al op vraag ik, ja tuurlijk, maar er was beetje in mijn tas gemorst, dus moet ik alles wassen. Ze ligt in deuk van lachen. We gaan weer rijden, fingers crossed voor weinig ellende onderweg. 



We rijden richting Wroclaw en laden de auto op. Achterin zitten ze ingebouwd tussen dozen en spullen. Geeft niets roepen ze, dit is voor ons land, vinden we niet erg. Op de snelweg kwam er bijna een ambulance zonder blauw-blauw of siren bijna achterin, scheelde centimeters en ding schoof bijna de weg af. Hoop andere auto's toeteren, zat gewoon niet op te letten. 

Maar in Wroclaw moet ik nog iets ophalen voor Oekraïense ambassade. Rij door de stad, mooie stad, oude gebouwen en prachtige architectuur. Kom aan bij de ambassade, parkeer op een plek met een kruis en CD op de weg gekalkt. Denk dat is een mooi plekkie. Nee dus, staan gelijk 2 man met grote guns in hun handen naast me. Stap uit, geef ze hand en leg uit. Het is 5 minuten. OKAY zegt de ene, gaat voor de auto staan, de andere erachter. Doe je best denk ik, opschieten. De medewerker komt al naar buiten en overhandigt mij de spullen. Bedank hem en wil wegrijden. Komt meisje vragen wat de stickers op de auto betekenen. Raam staat open en de 15e-jarige roept door raam en legt uit wat we doen. Ze loopt terug en ineens staan er heel veel mensen te roepen en te klappen in hun handen. Dank 😊 kippevel momentje, was gaaf, maar wegwezen. Geen tijd te verliezen, zwaai nog eens en rij weg. Door de stad heen naar de snelweg. Valt me alles mee, denk half uur extra. 



We rijden net op de snelweg en ik zie een rode streep ontstaan, grrr denk ik al. Dat duurt al snel een uur aanschuiven, blijkt een kapotte bus te zijn. Verkeersmanagement moeten we beter sponsoren in Polen denk ik nog. Die had al snel van de weg kunnen gehaald worden. De rest van de rit naar Katowice gaat zo, maar we komen aan. Bij de E-Lecrerc supermarkt. En wat doe je als puber in een supermarkt met wat Pools geld van 5 maanden geleden? Juist een zak chips kopen hahaha. Op de heenweg toen ik water ging kopen hadden ze Tony Chocolonie ingeslagen, want dat was de beste. Maar beter dan broodjes, dus chips it is lol. Ik liep de winkel in, koopjes hoek kijken, stapel kleurpotloden, en kleurboekjes. Mooi zo, voor 9 euro 2 handen vol. Paste nog net in de frunk voor toekomstige ritten. Na half uur kunnen we door. Zie dat na vliegveld Krakau 2 uur file staat. Meiden, we gaan Krakau maar van binnen zien, want 2 uur is erg lang. Maar hoe dichter we komen hoe roder heel de stad is. Toch stuurt stom-stom me via de bovenkant. Dat is dus een rit van 2,5 uur om Krakau voorbij te komen, maar de gifbeker was nog niet leeg…. Hierna nog 40 minuten. Eindelijk, we zijn rond 1800uur bij het vliegveld in de buurt. We gaan hier uur laden, is de laatste stop voor de grens. En eten, want je eet er erg goed en spotgoedkoop. Dus alles besteld drinken en eten, meiden een burger, andere mevrouw ook. Goeie burger, maar er komt weer een doggy bag voor de aardappeltjes dit keer, want altijd honger zegt de jongste. Moet hard lachen, maar beter dan weggooien. We rijden weg, beetje doorrijden, heb in principe genoeg lading om de grens te halen en terug, maar wil geen tijd verliezen. Vader staat aan de andere kant te wachten op zijn dochters. 



Uurtje later rij ik Przemysl binnen, meiden zeggen dat ze hier in opvang hebben gezeten en daarna via Lublin en Warschau in Nederland zijn gekomen. Was er niet fijn en veilig hoor ik. Rij langzaam, want zie een gezin in bushalte zitten, denk op terugweg even stoppen. We komen aan bij de grens, de meiden vertellen waar ze gelopen hebben in Maart. Tussen de vrachtwagens door met hun moeder. 9 km lopen lijkt me geen pretje in die kou destijds. We komen aan bij de grens, vriend Vlad belt terug en legt hun uit hoe ze moeten lopen. Ga niet mee zegt hij tegen mij, ze pakken je op. Hmm wilde die meiden niet alleen laten lopen dacht ik, maar ja. Ze laden alles uit en bepakt met spullen vertrekken ze langs het tentenkamp naar de grens. Kijk ze na. We hebben net nog foto’s gemaakt van ons samen, mis ze nu al, leuke vrolijke meiden die net over de grens wonen in Lviv en weer gaan studeren. Geef ze geen ongelijk, 3-4 jaar studie weggooien terwijl je jong bent, andere kant, ze zijn ook zo over de grens als er iets mis mocht gaan. 



Kijk ze na terwijl ze de tenten langs lopen en in het donker verdwijnen. Meld op de groepsapp dat ze naar de grens lopen nu. Bizar, die vader kan me bijna zien denk ik, staat op 100 meter. Krijg na 15 minuten een berichtje dat ze goed zijn aangekomen. Rij ondertussen naar The Canada Way, onze partner stuk verderop. Ze hebben een opslag in hun woning tegenwoordig. Betrouwbare mensen, geven hun eigen laatste boterham nog weg als het er op aan komt. Stop bij de bushalte. Pak de vertaal app en loop er heen. Moeders kijkt angstig, wat komt die kerel doen. Vraag of ze op bus wachten of hulp nodig hebben, nee ze gaan morgen weg en het is goed zo, ze willen geen hulp. Geef de kinderen wat ik kan missen aan koekjes en andere spullen uit de frunk. Die burgemeester, zo goed als eerste 6 maanden ging, zo slecht is het nu. Mensen mogen maar 48uur in de opvang blijven, gaan ze naar station om op de Hannover trein te gaan, maar is die vol, mogen ze niet meer de opvang in. Daar werkt geen enkele (internationale) vrijwilliger meer, betaalde krachten nu. En de opvang is 70% kleiner. Internationale hulpverleners mogen ook niet meer op station werken, althans de mannen wel om mensen te helpen sjouwen, maar de vrouwen maar 2 dagen per week of zo... allemaal regeltjes om te ontmoedigen. 



Waarom deze omslag? Nou volg het nieuws maar, Polen laat merken dat ze Europees geld willen zien en geen bemoeienis met hun rechtelijke macht. En dat gaat over de rug van mensen. Helaas maar wel de waarheid. En we hebben volgens mij nog niets gezien. Door naar The Canada Way, lossen met de 5 dozen medicijnen en uiteraard shampoo. (Dank Esmeralda!!). 

We laden alles uit en kletsen even bij. Steve komt er aan, ik moet een nummer trekken in een loterij voor een drone. (door lootjes te verkopen sponsoren ze een drone, voor betere site seeing landscapes in Oekraïne). Uit de pet van Paul wordt een lootje getrokken door mij, eenenzeventig roep ik in het Nederlands, zeventy one. Iemand wint wat, SophieD. ze mag rondje rijden in de Tesla roep ik nog enthousiast, blijkt die persoon ook binnenkort daar te zijn haha. We zien wel 😊 (lees het verhaal van Paul eens!) zie link.

We gaan vanuit OMWUA strategisch samenwerken met hun, hebben zich ruimschoots bewezen, een goede betrouwbare partner aan de grens. Zijn blut zoals alle hulporganisaties, dus wij hebben vanuit OMWUA ook een 7e hands ford bus gedoneerd gekregen van paar geweldige toffe kerels, om goederen in Oekraïne te verdelen, en aan hun uitgeleend voor onbepaalde tijd. Na uitwisselen stroopwafels en voor de mannen een goede zaklamp; ze werken soms in pikkedonker met afleveren, en dan is een floodlight met 800 lumen leds wel erg lekker. Ding is klein (6cm) en kan overal aan vast gemaakt worden, ook magnetisch. (blijft tweakers he). Ze zijn er blij mee, want veilig werken is wel een ding over de grens. Soms heb je niets meer dan dit zeggen ze. Oh ja en er zit een bieropener op. Best tool ever hoor ik van Steve.





Ga slapen zeg ik en vertrek naar hotel. Bij hotel ruim ik de auto op, rommel weg en leg kussentjes en sluit snoertjes voor opladen aan. Ineens lege auto en klaar voor morgen. Ga hotel binnen, krijg sleutel, wat voor merk auto is dat vragen ze, een Tesla, oh nooit van gehoord zegt hij. Google maar zeg ik. Morgen op tijd weg. Eerst via Lidl broodjes halen. En dan naar eerste locatie. Bij Alight slaapt een moeder met zoon. De jongen is morgen jarig, heb de tesla dus al beetje versierd. Moet alleen nog de slinger ophangen. Loop terug naar de auto. Pak de slinger uit en denk, happy birthday op te hangen… eh nee dus MERRY XMAS staat er… sla mezelf voor kop…   you had one job denk ik, nou morgen dan maar. Plak de 1 en de 3 vast aan de voorruit. Slapen nu!





Andere ochtend ga ik via Biedronka supermarkt, soort lidl maar nog een keer de helft goedkoper en koop een zak ballonnen. Blaas ze allemaal op en plak ze vast in de auto. Rij om broodjes en drinken bij Lidl en naar Alight opvanghuis. Ze staan al buiten op mij te wachten. Moeder ziet de ballonnen en schiet vol. Oh wow oh wow roept ze. Jongen is teruggetrokken en stil maar vind wel mooi merk ik, ga maar voorin zitten zeg ik. Bagage in de trunk en we rijden weg, leg uit waar we heen gaan en waar we stoppen. Ze spreekt voldoende engels om een gesprek te voeren. Bij de supercharger gaan we eerst naar toilet. Ze hebben al ontbijt op, best ik niet, en eet broodje. We hebben in omwua groep met aantal mensen besloten twee doosjes lego te kopen, altijd goed lego. 



Hij kijkt verbaasd maar helemaal blij. Pakt langzaam uit en wow blij met lego. Mooi denk ik, beetje jarig. Hij is druk met ballon. Moeder wat geruster.





We zijn klaar met laden en ik rij naar andere moeder met dochter. Staan ook al op ons te wachten. Oei veel tassen, dat is even proppen maar de trunk kan dicht. We gaan rijden, bied water aan, maar hebben ze al bij zich. Op naar Katowice. Geen files te zien op scherm. We rijden continue 120km door. Schiet lekker op, geen files en na 2,5 uur ben ik bij de lader in Katowice, mooi 1 plekje vrij. Stop de stekker er in en zie 24kw en die oploopt... wat? Dit gaat duurt uren zo. Vraag man naast me, ja die laadpaal is niet lekker zegt hij. Na 5 minuten gaat andere auto weg en zet mijne op die plek. Ah fijn nog 25 minuten zie ik. Alles duikt wc in en ik leg broodjes klaar en drinken. Niet iedereen wil iets, maar de jongen komt met pak koekjes aan om uit te delen. Leuk! Nou doe mij er maar 2. We gaan na half uur weg, iets meer geladen. Om half 5 ben ik al bij Wroclaw! Even 5 minuten stil gestaan en dat was het wel. We gaan eten zeg ik via de vertaalapp. Te vaak gehad dat een hotel of keuken dicht was of moest vooraf reserveren, dus nu hier eten is slimste. Moeder trekt haar zielige gezicht, no hunger zegt ze, pak haar apart. Dit ken ik, al iedere keer gezien, als jij niet eet je kind ook niet, dus hup bestel eten en klaar. Okay zegt ze. We pakken drinken en bestellen eten. Dit gaat goed. Als we klaar zijn zeg ik “ijsje?” moeders kijken zo van eh? Moet dat nu, maar neem de kids mee, ja ijs willen ze wel. Je bent maar 1 dag jarig zeg ik, we wachten tot de auto volgeladen is. Sta te praten met een andere Tesla rijder met een UA-kenteken. Woont in München en gaat op en neer naar Kyiv zegt hij voor werk. Hij kan ons helpen met vrachttransport binnen Oekraïne. Wow gaaf. We delen informatie uit. Geef hem een sticker voor op zijn auto. Alle UA Tesla’s voorzien we van stickers zeg ik.



Onderweg komen we nog 2 andere busjes tegen, druk weekend met veel donaties te doen en veel mensen ophalen.

Op naar hotel, ik had dit keer pech, einde vakantie in Polen, dus alles vol, ja de krotten van een paar ritten geleden waren beschikbaar. Maar never nooit meer. Dan rij ik liever stuk verder. Aangezien Booking me steeds spamt met dat ze zoveel doen voor Oekraïense vluchtelingen en hun website vol staat er mee, en vraag aan de hotels. Dus ik stuur bericht na boeken “wat doen jullie voor Oekraïense vluchtelingen?” Nichts vorhanden… ja tuurlijk, eh ontbijt dan? NO!!!. Jammer weer, jezelf als groot bedrijf mooier voordoen, heb namelijk nog nooit van Booking of van een hotel iets gratis gekregen. Nog nooit, niets.

We komen aan en ik loop naar de receptie. Hut zit vol met 65+ ers die kaartjes aan leggen zijn. Mensen staan bij de auto te wachten. Hoor achter me “ zouwen dat oekraieners zien” met een zwaar accent. Draai me om, zeg luid “klopt en als je nog een keer die mensen gaat aanstaren kost je 100 euro donatie “ GERDA! Bah, doe ff normaal zeg.

Anyway, inchecken duurt lang. Moet op papier alles invullen, je hebt toch alles al zeg ik? Staat in booking. Vraag naar prijs ontbijt, nou dat moest ik eerder boeken, was iets van 9 euro bij boeken maar stond niet bij de kamers die ik koos. Nu is het 19,95 zegt ze en oh ja, nog 2 euro voor parkeren. Bekijk het zeg ik, die kamers zijn duur zat.



Reken af (ja ook die 2 euro). Ze durft me nog te zeggen dat hun hotel niet zo geschikt is voor “deze mensen” en ik of voortaan niet beter een ander hotel kan kiezen, ik antwoord haar in Duits dat oktober 1990 een erg grote fout was achteraf. (Hereniging Oost-West Duitsland). Ze schrikt en kijkt me nijdig aan. Fout mens, pak de sleutels en loop met gezinnen naar de kamers, kijk of alles in orde is en vertel dat ik beneden nog kop koffie doe, als ze zin hebben, kom gerust. Ja dat willen ze wel. Kamer is klein maar goed genoeg. Zie fles water staan, met prijskaartje van 3 euro. Pff wat een klotetent. Volgende keer op tijd weer in Polen boeken. Daar krijg je tenminste een flesje water bij je kamer van 38 euro.






Beste compliment wat je kan krijgen toch?


Zondag, lekker even rustig opstarten, mooi rustig op de weg, nog 40km wegwerkzaamheden achter een vrachtwagen hangen. Koud, groot verschil met gisteren, we laden net onder Berlijn bij vd Valk, nog steeds geen nieuwe goudvissen in de vijver. Iedereen pakt warme jas of trui. Toilet en ontbijten, na 45 minuten gaan we door naar Lehre. Met 15 minuten file komen we op tijd aan, denk 11:30 of zo. We gaan lunchen, ik bestel goulash soep voor hun en kop koffie of thee. Tomatensoep en omelet. En na uur gaan we door. De race van Max op een oortje bij mij, de muziek iets zachter. Geen beelden gezien van Hamilton maar op de grandprixradio was het smullen 😊



Ineens rechtstreeks naar Emsburen voor de laatste stop. Daar laden we bijna vol zodat ik ineens door kan naar huis na afleveren in Utrecht. We halen bij de wc stop van de Mac een milkshake. Beetje zelfde verhaal, moeders staan me aan te kijken en neeih neeih te zeggen, hoeven we niet, die kids lopen zonder vragen mee en kiezen allebei een milkshake van 0.4L uit lol. Mac Donalds zegt meisje en kijkt haar ogen uit... Dat de terminal een BSOD geeft naast me snapt ze niet, ik moet hard lachen. Max wint ondertussen de race in Spa. Lekkerrrrrrr



Moeders is weer roken, we lopen terug naar de auto, die is ondertussen bijna vol. Nog 5 minuten geef ik aan, ze lopen weg om hun lege bekers weg te gooien, nou dat is heel eind weg, maar goed, we wachten wel even. Als ze terug zijn is het nog 2 uur. We rijden Nederland binnen en ik deel simkaarten en uitleg uit. Weinig enthousiaste reacties. Bij de Jaarbeurs aangekomen, pak kaartje, rij naar de opvang. Bewaking ziet me komen en gebaart dat ze naar de lift komen. Ik laad samen met hun alle koffers uit de auto. Boven gekomen staan de tolken en coördinator al klaar. Wil je wat eten vraagt ze, nee thuis zeg ik, maar bedankt, pak wel even koffie. Praat even bij met de medische manager en kan haar helpen met een ambassade uitdaging, toch handig die contacten. 

De gasten staan in de rij en gaan eten halen. Praat nog even bij met de jaarbeurs medewerkers. Ga naar hun tafel en neem afscheid, handje en bedankt, beetje koud afscheid. Zie dat je heel ver uit elkaar zitten aan aparte tafels, denk nog, je hebt 2 dagen bij elkaar in de auto gezeten? Maar ook goed, rit ging goed, wel een dure rit dit keer, maar wel 7 mensen geholpen en blij gemaakt totaal. Stap in de auto en meld mijn rit af bij de desk. Rustig naar huis, via de A12 want de A27 staat rood op de kaart. Kom thuis binnen, mijn herder springt weer metershoog, baas baas baas, kom touw trekken lol, spelen baas, je was weer lang weg😊



Praat bij met mijn vrouw, ja heenreis huilen drama, terugreis heel relaxed en alles vlot verlopen. Weer een mooie rit. 

Vandaag kreeg ik feedback van een brandweercommandant via signal, helemaal uit zijn dak van blijdschap, want had net de zak met 1800 jodium pillen ontvangen waar hij al weken naar op zoek was en torenhoge bedragen moest betalen. Ze gaan met grote ploeg vandaag blussen bij de kerncentrale. Pas op jullie zelf zei ik, we do zei hij, thanks for you help., now my people can take jodium pills. Het zal je opdracht maar zijn, in oorlogsgebied naar een kerncentrale om te blussen terwijl er van beide kanten mortiervuur komt. 



Vandaag van andere deel van een donatie die ik ontving in overleg met onze medic Kate weer 1800 pillen besteld. Gaan snel die kant op, hard nodig. 

En uiteraard sluit ik weer af met een verzoek, kan je iets missen? Heel graag, dan blijven wij bezig en actief met hulp verlenen. https://tikkie.me/pay/f1lv4d19iid43cu68a5u

Wil je zien waar onze gedoneerde spullen heen gaan? Volg onze vrienden van The Canada Way: https://www.facebook.com/TheCanadaWay

Weet je ook waarom de stroopwafels steeds op zijn in de lidl, ze gebruiken ze onderweg voor energie, maar delen ook uit om onze samenwerking toe te lichten. The crazy dutch noemen ze ons, never never give up!



[alle foto's met toestemming van geportretteerde geplaatst]