Maple leaf & Stroopwafels

Maple leaf & Stroopwafels

Maple leaf & Stroopwafels

Het eerste komt voor in de Canadese vlag, het tweede gaat iedere rit mee op reis naar de grens. Irene werkt ongeveer op stroopwafels volgens mij... En toch is er een combinatie van de twee. Wij werken samen met een organisatie die letterlijk 50 meter van de grens werkt. Ze hebben een opslag net voor de grens en rijden met transporten de goederen die wij meenemen het land in.



Die goederen, tja wat een berichtje in de krant kan doen, iemand zocht mij op en vroeg contact te leggen, hij had wat medische spulletjes. Oh fijn, altijd welkom. Nou dat werd ter plekke heel veel meer en uiteindelijk kwam Debbie mij helpen. Vanuit de Canadese organisatie “ The Canada Way “ was Kate in Nederland voor de Police en Fire games in Rotterdam, en ja ze was vlakbij. Eh Soest is niet vlakbij Kate, maar wel onderweg naar de opslag van deze geweldige man. Deze man, ook Peter genaamd is een bijzonder gedreven en enthousiaste kerel, met verstand van zaken en met een enorm groot hart. Blij dat hij mag helpen zegt hij zelf. Nou, de zondag voor onze trip hebben we dus 2 auto’s vol geladen met spullen. In de opslag gelegd en gesorteerd en verpakt zodat we zoveel mogelijk mee konden nemen.

Op woensdagavond kwam Maurits laden, was zo lief geweest de helft te bewaren zodat hij niet alleen nog shampoo mee moest nemen. Maar we kregen de auto’s goed vol, de rest vulden we op met dozen shampoo en daarna met losse flessen. Propvol, prioriteit waren de 9 bananendozen met voedsel en medische spullen en dan zoveel mogelijk shampoo. Dat lukte precies goed.





Op donderdagochtend vertrokken we vroeg, ik had nog een afspraak met een jonge dame van 5. Enige tijd geleden waren ze meegereden met mij vanuit Poznan en sindsdien contact gehouden met hun. Twee heldinnen van mij zijn bezig een project op te starten om Oekraïense kinderboeken mee te nemen vanuit Lviv en aan ons mee te geven om hier uit te delen aan kinderen. Ze mocht dus kiezen, een dik sprookjesboek was al snel een goede keus en nog een boekje met bewegende plaatjes. 



(Foto’s mogen met toestemming gedeeld worden). Snel half uur koffie in de tuin en weg waren we. We wilden op tijd NL uit zijn i.v.m. mogelijke blokkades en dergelijke. Doel was op tijd in het hotel te zijn, dat ging best aardig, weinig files en wel even iets moeten omrijden, maar kwam goed. We waren op tijd, wel trapten we in een grap van Suzy, de navigatie in de Tesla. Die stuurde ons de Poolse binnenlanden in. Verbaasd kijkende boeren en mensen wat wij daar kwamen doen met die Tesla over die onverharde wegen. Maar oké., best we waren op tijd en konden even koffie en biertje doen buiten. Hup slapen. We kregen kamer 23 en 24. Nu had ik die balzaal 23 al eens gehad, dus zei tegen Maurits, pak jij de grootste kamer maar. Prut, balen want in kamer 24 alleen een oud bad en geen douche. Whatever, we zien morgen wel. 



Vroeg opstaan en om half 8 zaten we al in de auto. Rijden maar, lekker rustig op de weg, nou tot Wroclaw wel ja, wel beetje vertraging maar niet lang. Daar flink doorladen om naar Katowice te gaan. Daar begon gezeik al, file en nog een file, balen, dat duurde wel half uur langer. In Katowice werden we naar de supercharger aan het noorden gestuurd. Bij de E-lecrec supermarkt. (Waar ze mooie riemen verkopen Maurits!). Daar kwamen we aan, er zou plek zijn, maar een lelijk beplakte Duitse X sloot net aan., stond beetje raar. Eh je moet een plek naar links, nee want een foute rode model 3 stond dus dwars over twee van de vier oplaadplekken en was nergens te bekennen. 



Hmm balen, dus ik maar op grasveld erachter gaan staan en zo aansluiten, kreeg volle lading want betekende dat die 3 al bijna of helemaal vol was. Beetje heel erg aso. Nu bleek dat de andere auto’s ook nog zeker 45 minuten gingen laden zijn we afgekoppeld en naar de zuidelijke lader gereden. Daar was 1 model S aan het laden en konden we allebei laden.



Dat was niet enige van deze wat later zou blijken rampdag! Want hierna kwamen in een korte file terecht. We hadden al besloten om bovenlangs Krakau te gaan rijden want langs vliegveld stond een enorme lange file, ging ons een half uur tot drie kwartier besparen. Maar we namen ieder een andere route door de stad en zouden later aansluiten. Best, ging vlot en na half uur was ik weer op de A4. Daar stond 20 minuten file zei Flitsmeister. Oh dat kan er wel bij, maar dat werd dus 2,5 uur stilstaan op het asfalt. 



Geen meter voor of achteruit, bleef maar duren. Maar water uitgedeeld aan Poolse en Oekraïense vrachtwagenchauffeurs. Eindelijk na uren konden we doorrijden. Stapvoets, dat duurde nog een half uur, stukje voor stukje. Eindelijk kwamen we onder een brug door waar aan de zijkant ze bezig waren met bergen van wrakken. We stonden stil, ik zag verderop een laken met paar voeten uitsteken. Dodelijk verkeersslachtoffer helaas. Moet wel zeggen dat ze echt enorm hard en gevaarlijk rijden soms. Max 140 is soms ook 240 en over de vluchtstrook als je niet snel aan de kant gaat. 



Bij hotel Diamond ingeprikt en laden, ging met steeds stoppen en weer starten. Dacht, nou dat komt niet goed, dus op vrijgekomen plek naast me gezet. Dat ging zonder problemen. Snel de risotto opeten en we gingen naar Medyka. Echter bij afkoppelen wilde ik stekker terughangen wat niet ging. Keek eens goed en zat binnenste plastic van laadstation in de auto in. Afgebroken…. Oeps dacht ik al. Een ritje op een oplegger naar NL zie ik niet zitten, dus voorzichtig teruggeplaatst en weer geprobeerd, auto ging gelijk laden, dacht dat komt wel goed dan. Even hartslag hoog, maar we gaan wel zien. Denk ook niet dat Tesla me komt helpen zo 100KM voor de Oekraïense grens. En duwen is geen optie. (Tesla service Center Rotterdam heeft al vervangen! Heb ze erg bedankt en stapel tompouce afgegeven). Dank Tesla Rotterdam! geniet van de tompouce! 



We gaven door aan onze vrienden bij The Canada Way dat we er over uur zouden zijn. Dat lukte aardig, we kwamen terrein oprijden en Scott zat bovenop een pallet op een heftruck zijn drone te besturen. Ze wisten live waar we reden dus hadden ons opgepikt met een drone. Groot plezier (we blijven kids soms) en na knuffels en een boxs gingen we aan de slag, er lagen 2 pallets klaar. Dat werden er 5! Vol met medische apparatuur en voedsel naast uiteraard ook veel shampoo. Iedere fles en doos shampoo was minder lucht 😊. Op den duur heb je het wel gehad met de kamille geur 😊 Maar blijft geweldig om dit te mogen geven namens gulle sponsors. 







Scott had nog niet meegemaakt wat er uit 2 Tesla’s kan komen, wat dat is bizar, zijn die auto’s van rubber of zo dat ze uitrekken? Na uitladen en even kletsen door naar ons hotel, basis kamer, maar wilde wel een schoongemaakte, dus terug om andere kamer te vragen. 



The Canada Way is een mooie club mensen, niet praten maar poetsen. Ze rijden onze goederen, voedsel naar opvangcentra. Er was vandaag wat haast bij, want er is een shelter met vooral moeders en heel kleine kinderen gemeld die eigenlijk niets krijgt. Daar ging op zondag al ons voedsel heen, dus klanten van de AH in Hendrik Ido Ambacht en Amsterdam, bedankt! en iedereen die ons geholpen heeft uiteraard.



Nurse Kate zoals ze in mijn telefoon staat is bijzondere dame. Groot hart en passie en vuur als het moet. Ze maakt medic bags voor aan het front. Daarmee geeft ze kansen op overleven. Giften zoals van Meneer Peter Baljet maken dit mede mogelijk, een deel van wat wij bij ons hadden gaat in toekomstige medic bags.



Slapen en andere ochtend 08:00 via ontbijt bij de McD (Maurits zegt dat de koffie er goed is..) Rijden naar de opvanglocatie (bij de vrijwilligers bekend als Tesco). Daar staan onze gasten al te wachten. Groep van 7 mensen en zoals altijd, is niets zeker in een crisissituatie. Er zijn veranderingen opgetreden laat gisteravond. Onze Irene heeft alles voorbereid en geregeld, er is een tolk van RFU (Russians for Ukraine) aanwezig die helpt met vertalen. Ben heel duidelijk en streng over de gordels en wat wel of niet kan. 

We hebben een moeder met twee dochters, een ouder echtpaar en een moeder en zoon bij ons. We delen de auto’s in, ik zeg dat Maurits mag kiezen, heeft ie wel verdiend na de vorige keer met “eat – vomit – repeat “rit. De moeder en kids met de vrouw van echtpaar gaan bij Maurits en ik neem de andere 3 mensen in de auto. Moeder zit in rolstoel en zoon van einde veertig zorgt voor haar. We gaan inladen en helpen iedereen met gordels omdoen. We rijden rustig naar de eerste oplaadplek vlakbij het vliegveld. De man naast me spreekt beetje engels en we praten over de rit, hij vertaalt wat ik zeg aan de andere passagiers. Of Depeche Mode als muziek op mag, ja hoor, spotify kent dat wel. We spelen veel muziek uit die tijd. 

Laat ze hele route zien op het scherm en waar we gaan overnachten. De rit naar de eerste lader gaat vlot, geen noodstops en geen gedoe. Bij de lader pakt de zoon het looprek van de moeder. Ze gaan naar toilet. Ik zeg nog, dat is te ver, pak de rolstoel. Maar nee, hij weet beter. Komt na 5 minuten terug, eh rolstoel? Tuurlijk kerel, we helpen je wel, we koppelen de auto af en rijden iets naar voren en pakken de rolstoel.

We zetten de gekochte broodjes (lang leve Lidl) klaar en wat drinken, ene keer denk je dat niemand honger heeft en ontbijt heeft gehad, andere keer niet en klagen ze over honger, dus beter maar aanbieden en dan zien we wel. De broodjes zijn vers en de meeste mensen pakken een croissant of een banaan. Met de meiden sta ik te kletsen via de vertaal app. Vraag of ze tekenboek en potloden willen, de puber van jaar of 15 kijkt me met rollende ogen aan, het is een mandala tekenboek, oh die zijn wel cool, Kroeto zeg ik, en ze pakken beiden een boek en potloden. Hebben ze wat te doen onderweg, de jongste geef ik een kinderboek in Oekraïens. Ze vraagt me “hoe kom je aan die boeken in mijn taal? “ Nou., twee geweldige meiden (Irene en Maureen) bij ons in de stichting nemen die mee uit Lviv en ik deel ze gratis uit. Volgens mij was Debbie ooit op idee gekomen, maar een geweldig project om kinderen ook in hun eigen taal te kunnen laten (leren) lezen.



We kletsen nog even en we kunnen weer rijden, iedereen inladen en 5 min later rijden we weg. We zijn net stuk voor Katowice en de kaart kleurt rood… damn denk ik en ineens alles op de rem. Gaan we weer, dejavu!!!!!!!grrrrrr. we staan weer stil, auto half in de berm om hulpdiensten door te laten. Duurt even en Maurits laat zijn drone op, denk nog Boys en Toys, vliegt stukje door maar kan niet veel zien. Die jongste wil dat ook wel. Hij leert haar sturen en ze staat aandachtig te kijken op schermpje, puntje tong zie ik dat ze helemaal gefocust is. En met haar 9 jaar doet ze wel mooi, netjes landen. 





We zien na half uur dat er beweging in komt. We gaan inpakken en kunnen weer rijden. Gelukkig nog een kort stukje naar Katowice waar we gaan laden, we kiezen gelijk voor de lader bij het tankstation. Maurits gaat voorop, die rijdt die kromme wegen en afslagen wat beter. Het is iedere keer een gedraai en afslag af en op. Maar we komen bij een lader waar nu 1 auto staat en die gaat net weg. 

Maar ineens een wolkbreuk… zo eentje waar je bij inpluggen stekker gelijk gedoucht bent. Wachten in de auto maar, de man achterin begint zware politieke gesprekken te voeren met de moeder. Dat blijft duren, maar oké, we zien wel. Zie dat Wroclaw op de kaart op lang wachten staan, kan er ook nog wel bij. Hoop zo dat Tesla eens gaat uitbreiden in Polen. Extra laadplekken bij zou geweldig zijn. Na het laden zie ik dat iedereen nog wat rondloopt en we gaan weer rijden. Wroclaw halen we op tijd, denk rond 17:00uur, komt mooi uit met eten. Er is een laadplek defect, maar we kunnen na paar minuten wachten aansluiten. Iedereen mee naar binnen en eten bestellen. We weten vooraf nooit wat er nog komt en dus rekenen we niet op eten in hotel. Nu eten of niet eten is het verhaal. Hard maar duidelijk. Moeder van de kids gaat even een bekend drama verhaal ophangen, nee ze hoeft niet eten, nee geen honger, nee geen zin, de kinderen doen gelijk mee. Pak haar apart en vertel via de vertaal app dat ik dit al 10x meegemaakt heb. Ze gaat voorbeeld zijn voor haar kinderen en eten. Klaar. Ze knikt dat ze me begrijpt en eet normaal mee. Kids willen pizza, best wat je wilt, pak wat je wilt. Ben hier met 10 mensen nog nooit meer dan 60 euro kwijt geweest voor eten en drinken. Er blijft een pizza over die de puber omarmt. Neem mee zeg ik, als je nog honger hebt, lekker koude pizza 😊

[foto vanuit hotel in Przemysl]

Gaat vandaag eigenlijk behalve de files best wel lekker, keer een rit zonder drama of gedoe. We komen aan in ons hotel. Uiteraard een bruiloft aan de gang met foute veel te harde muziek. Polen die krijsen op “ we are the champignons” .. never a dull moment. Gelukkig slaap ik op 2e verdieping. We halen sleutels en helpen de gasten met bagage en hoe de sleutel werkt, sommige zijn een pasje en anderen een fysieke sleutel. Bij verdelen kamers komen we uit dat er 1 persoon alleen slaapt. Gelijk staat die puber aan mijn arm te trekken, “ik slaap wel alleen hoor “ – hoef niet op een kamer bij mijn kleine zusje. Trots loopt ze mee en ik geef haar pasje voor de kamer, bye-bye roept ze nog en ik zie dat ze aan filmen is met haar mobiel. Geweldig dat pubers universeel zijn 😊. 

We bieden iedereen koffie of wat drinken aan, zelf ga ik nog even naar ander hotel dichtbij waar collega’s slapen. Ze zijn uit Groningen gereden nadat ze eigenlijk net terug waren. Er was een evacuatie geweest van een jong kind wat afgesloten was van haar ouders. Een held genaamd Paul Hughes is aan de slag gegaan en heeft haar gered. Hij is bezet gebied ingereden. Zoals hij het zelf beschreef: 

If anyone is doing Evac from Kherson Region via Zaporizhzhia, I have a number of excellent contacts at the Refugee/Filter/Marshalling/Convoy location. They fast tracked everything & put me at the front of the line. At the Russian checkpoint the Zeds immediately confiscated my vehicle and took me, hands over my eyes, to some interrogation/admin centre in Vasylivka for 8 hours of mind fucking or as the Ukrainians say, Brain Sex. They ripped the van apart. Removed panels, floor boards. 

They waved weapons in my face and a shit tonne of questions and accusations. Then inexplicably they released me. By some miracle the evacuees were still holed up in No Man’s Land. We loaded the evacuees under mortar fire in the hot zone & hauled ass on that shit dirt road. 

Take a burner phone, scrub your vehicle & don’t take anything. Don’t wear anything remotely military. If you have any “aggressive” tattoos don’t even bother. Say Ovechkin & Tretiak a lot. Don’t have anything gold & blue. 
The little girl was stranded for 4 days in this shithole and heard 100s of bombs. She is very brave & reminds me of Newt from Aliens.



Zijn video staat hier: https://www.facebook.com/...LWYAYFk1r22UNX66LPc13Dr6l

Kan alleen maar nederig buigen als je van dichtbij dit meemaakt, mijn rol as morele support geven en mee-juichen op afstand. Mijn vriendin Debbie en haar collega’s hebben alles in werk gesteld om te helpen, dit kost wat slapeloze nachten, zenuwen en nagels, maar als lukt is zo geweldig, morele support is dan ook wel nodig. J en A zijn na 2 dagen na hun vorige trip weer in de auto gestapt en naar de grens gereden, daar net in Oekraïne hebben ze moeder en dochter opgehaald. Wij hadden contact en hielden elkaar op de hoogte van files en andere zaken. Wij melden waar we gingen slapen, ons hotel was vol, maar hotel stukje verderop was nog plek. Daar spraken we af voor koffie en even bijpraten. Die Groningers, ze lijken toch beetje op Zeeuwen en Rotterdammers 

Toen ik kwam aanrijden zag ik haar al staan, wat een veerkracht zit er in die kleine meid, wow, indrukwekkend. geef een zachte boks en moeder een hand. We kletsen even. Kom, zeg ik tegen hun, en neem moeder en Katya mee naar de frunk van de auto, laat haar wat uitkiezen uit het speelgoed. Grote bellenblaas en kleurpotloden en een klein skateboardje wat ze zelf in elkaar kan zetten, ze kan niet kiezen. Mijn gedachte is gelijk, kiezen doe ik ook nooit, altijd en-en 😊 Dus geef haar aai over bol en zeg via de vertaal app: alsjeblieft, voor jou. Minste wat ik kan doen, wat speelgoed. Het verdwijnt allemaal in een plastic tas. Haar leven in een plastic tas.

Even later komen er grote bellen voorbij, met een gote smile is ze lekker aan spelen. Niet hard schudden wat ik voor deed, nee blazen en grote bellen maken. Ze roept en wij klappen 😊 slik, wat een verhaal, onder mortiervuur in huis liggen en je ouders die paar kilometer verderop zijn en niemand die je nog kan komen halen, pas na 4 dagen komt er een Canadees en die red je. Als de stad Vancouver nog een straat of wijk moet benoemen naar een burger van die stad: Paul Hughes street is wel het minimale denk ik. Een held zoals je zelden meemaakt. Na 12 dagen is Katya met haar moeder in Nederland. 



Wij gaan slapen, morgen weer een dag. 



Op tijd vertrekken we, snel ontbijt en richting Besteland. Maar als ik die kan overslaan, graag. Er is eigenlijk niets, ja 4 supercharger stations en een veldje met een Dixie als toilet. Dus als blijkt dat we Berlijn kunnen halen, gaan we hier voor. Als we aankomen is de supercharger bijna leeg. Mooi, laden voor een uur en door naar Lehre. Maurits haalt koffie voor iedereen, en alles gaat naar toilet. De frunk open en er zijn nog broodjes en drinken. Met de jongste speel ik wat met een kleine voetbal. Na 10 minuten is het tijd voor snapshat filmpjes maken bij de vijver met goudvissen. 

Hoe vaak zijn we hier nu al geweest vraagt Maurits, nou zeg ik, personeel kent me al bij naam en weten wat we willen drinken zonder dat we zeggen, dus vaak!

We zijn vol en gaan weer, door naar Lehre, daar lunchen we, de Frau van dat eettentje kent ons ook al. Simpele keus: soep of pasta. Kies maar. Gaat snel en goed. We gaan zo Nederland wel halen, net voor de grens bij Emsburen even laden om ineens naar huis te kunnen, ijsje of mikshare bij de grote Mc bogen halen. De jongste is moe zie ik, zit te mokken, geef haar een aarbei milkshake, mokkend drinkt ze op. Knipoog doet ze na en er komt weer een glimlach.

Laatste 2 uurtjes, op naar Utrecht. Ik deel als we in Nederland komen simkaarten uit. Dan hebben ze tenminste weer communicatie met thuisfront. In Utrecht aangekomen nemen wij de “ Ad vW ” route. Oftewel op eigen risico door de openstaande slagboom rijden. Zie niemand verderop in hokje zitten, en wij gaan niet tillen en sjouwen met een rolstoel. Utrecht team weet al dat we komen, ik bel altijd even om door te geven. We worden vriendelijk ontvangen, doen overdracht. Tolk staat al klaar met vrijwilligers. Fijn team daar in Utrecht Jaarbeurs opvang. We geven aan welke familie wie is. Per familie worden ze geregistreerd. Wij krijgen eten en drinken aangeboden. Maar mijn vrouw zit thuis met eten klaar, op de bank en relaxen.



We nemen afscheid en wensen ze alle geluk toe, hier krijgen ze eten, drinken en onderdak en morgen za het matching team aan de slag gaan om onderdak te geven elders in het land. 

Al met al een mooie rit, laatste voor Maurits in het Tesla konvooi 😊 Hij gaat op verdiende vakantie en daarna plannen we mogelijk weer. Mocht je een Tesla rijden met voorkeur unlimited superchargen en een keer mee willen rijden? Meld je aub, samen rijden is altijd fijner dan alleen😊 Plan is eenvoudig en beproefd, we weten ondertussen wel wat we kunnen verwachten en waar goed eten en slapen is.

En dan is het maandag en krijg je een hulpsignaal van andere vrijwilligster. En dan help je tussendoor met werken weer een evacuatie van een gezin met erg jonge kinderen waaronder een baby van 10 maanden. Ook hier maakt The Canada Way weer het verschil. 

Plan A en Plan B worden gemaakt in de avond en woensdag worden ze opgehaald, zaterdag komen ze aan in Hannover en hier halen collega’s van mij hun op. Bijzondere wereld, bijzondere mensen. Je staat met ze te kletsen en dag er na melden ze op een oproep dat ze dat gezin wel “even “ ophalen. Harten met voeten zijn het, geweldige mensen die dag en nacht hard werken. Maple leaf en stroopwafels. Kate, Stephen, Scott, Konrad, en Eric, Lee en Maurits, Debbie, Irene, Maurice, Virginia en haar team, Janshco en Anneke, Kristin, Lusia en al die andere vrijwilligers in diverse stichtingen, samen flikken we het maar mooi. Mooie mix mensen die maar één doel hebben, mensen helpen. Dan doet de vlag er niet toe, dan sta je er samen.



Sommige dingen blijven aan je plakken, Katya bijvoorbeeld zal ik nooit vergeten, 12 dagen overleven en zo blij zijn met een eenvoudige bellenblaas, de wereld is soms net een zeepbel, uiteindelijk kan die uit elkaar spatten… maar vooraf zie je in de bel de mooiste beelden. Helaas is er ook triest nieuws te melden, Netty, een coördinator waar we mee samenwerken had slecht nieuws. " Babouska" die we enige ritten geleden hebben vervoerd heeft helaas niet overleefd. De combinatie van haar verwondingen en gebrek aan insuline waren haar fataal. Sterkte aan de familie en alle betrokken mensen, iedereen heeft zijn best gedaan, maar helaas triest, andere kant heeft ze in bijzijn van haar familie rust gevonden. Blij dat we dat hebben mogen bieden, dat deden Maurits en ik niet alleen, ook Debbie en Irene speelden hier een grote rol, waarvoor dank!

fotos: uitdelen voedsel bij de shelters. 




heel veel AH pasta en producten  Hoop dat google knakworsten goed kan vertalen 



Link naar Facebook The Canada Way volg hun, dan zie je vanzelf waar onze donaties naar toe gaan. 

Nurse Kate haar Facebook. Blij deze mensen te kennen, betrouwbaar en solide. Mooie combinatie zo samen, Canada en Nederland met een vleugje Amerikaans (Eric) en Brits (Konrad, Scott en Lee).

Scott zijn verhalen zijn ook aanrader om te volgen.

En Debbie haar pagina

En last but not least: Maurits zijn blog

En uiteraard, wil je helpen? Heel graag, we zijn door ons geld heen na 4 ritten, we kunnen alle hulp gebruiken. Geef je een tikkie of een flinke mep? Alvast bedankt!