Soms is het verhaal heel anders…

Soms is het anders… 

Na een week corona overleefd te hebben, (mannen zijn altijd veel erger ziek dan vrouwen tenslotte) waren de plannen voor deze trip snel gemaakt. Het was anders dan anders, bij onze partner organisatie aan de grens waren er meerdere auto’s uitgevallen. Slechte/verkeerde brandstof in Oekraïne getankt. Dus de operatie om voedsel, medicatie en kleding uitdelen stond al bijna een week stil. Gelukkig was "put the kettle on, do you want tea?" Scott aanwezig om het fort voor hun te bewaken.

Mijn planning was duidelijk, auto op dinsdagavond inladen en ruimte vrijhouden. We hadden een geweldig aanbod gekregen met een enorme donatie. Henri Willig Kaas heeft maar liefst 620 kaasjes gedoneerd. Kaas! Nederlandse kaas, en dan ben ik ook trots op om zo’n mooi product mee te mogen nemen. Vooral omdat voor veel shelters in Oekraïne het menu aardappelen, wortelen, uien is en heel soms wat vlees. Maar nu met de kaas voegen we echt iets toe. Mooie portie verpakkingen. We zijn hier erg blij mee en dit maakt echt een verschil. Dank Henri Willig Kaas! Say Cheese!

Afgelopen weken was ik samen met Maureen bezig een bijzonder verzoek te realiseren. Paul Hughes van H.U.G.S. deed een verzoek voor een mobiele ECG unit. De evacuatie teams werken in teamverband met onder andere een ambulance. In een gebied met wat ze noemen “ some shelling “ (bombardementen) is procedure dat mensen naar een ziekenhuis gaan. Met een ECG en op een later moment een mobiele ultrasound/echo kan men veel tijd besparen, soms ligt een ziekenhuis een uur of verder rijden. Als men er dan voor niets heen rijdt is dit zonde van de tijd en kosten, maar ook een risico. Het blijft een frontgebied waar deze mensen actief zijn. 

De mobiele ECG unit is aangekocht via een donatie door Maureen, en deze gaat mee naar The Canada Way, vandaar gaat de unit mee naar Kharkiv naar Paul. En daar zetten ze gelijk in, ze wachten er al op. We proberen steeds kleine haalbare projectjes te realiseren. 

En zo rij ik dus via Amersfoort waar medicatie en insuline opgehaald mag worden. (Dank!) De auto is al behoorlijk vol. Ik weet niet hoeveel ruimte ik moet vrijhouden, maar gaat toch aardig vol. Bij de kaasfabriek Henri Willig in Katwoude wordt ik warm en vriendelijk ontvangen. Koffie en even bijpraten. Daarna krijg ik een korte rondleiding, geef de medewerkers een hand en bedank ze voor hun donatie en hulp. Bij de logistiek afdeling laden we de auto in, en goed gegokt. Propvol, buitenspiegel is nog net bruikbaar :). Onderweg naar Polen! 

Onderweg voer ik diverse vergaderingen voor mijn werk en bel met collega’s. Hoor op de radio iets over giro555 en dat ze trots zijn met wel 60 miljoen van de 175 miljoen te hebben uitgegeven… Merk dat ik pissig aan worden ben, nog maar 40% van die 175 miljoen? Wat wil je dan doen in dit tempo? Geef het uit, wij weten wel waar het heen kan en 100% goed besteed is. 

En zo rijden wij wekelijks met volle busjes met kleding en voedsel op eigen kosten naar Oekraïne. Wij doen wat grote clubs behoren te doen met de gedoneerde 555 gelden. En gelukkig krijgen wij hulp van geweldige mensen en bedrijven. 45 dozen met 620 kaasjes bijvoorbeeld. En zo zijn er gelukkig vele mensen die hart en zaligheid hier in stoppen om een medemens te helpen. Praten op afstand en op social media is zo makkelijk vanuit je warme huis. Werd wel heel erg blij met de tikkies van jullie, hiermee doen we weer 2 ritten, en een deel is ingezet voor kinderboeken te kopen. Uitdelen boeken is dus ook namens jullie! Project is Boekraïne.

Onderweg gaat goed, lekker overal doorrijden, merk wel dat flink kouder is en de range iets minder. Maar we gaan goed, ik annuleer hotel wat ik had bedacht en kies een hotel verder. Dat is wel langer doorrijden, maar weer tijdswinst voor de volgende dag. Ben nu wel laat onderweg maar dichtbij Wroclaw en de volgende supercharger.

Donderdag

De andere ochtend kijk ik even naar de auto, merkte iets in die krappe parkeergarage, en blijk ondanks parkeersensoren toch een randje geraakt te hebben… ships… haat parkeergarages. 

Onderweg heb ik Scott al vroeg aan de lijn, hij bewaakt het fort aangezien het team wacht op een reparatie van een auto, de bus gaat nog langer duren helaas. Maar we spreken af dat ik tegen de avond kom lossen. Zo verloopt ook de dag, rustig aan en weinig files. Bij The Canada Way aangekomen lossen we de auto. En gaan we samen even wat eten in Przemysl, dat stadje kennen de meeste mensen wel van tv, van de opvang die in Februari werd overlopen door de enorme aantallen mensen. Die opvang kreeg de naam naar de voormalige supermarkt die in het pand zat, Tesco. En zo is Tesco nog steeds een begrip onder hulpverleners. 

We lopen naar Italiaans restaurant tegenover hotel. Helaas vol. Uhm dan maar naar centrum. Weet wel goede sushi tent, samen gaan we er heen, het is megakkkkoud… 10 minuten later lopen we sushi restaurant binnen. We bestellen aantal “ mega box “ - en dat lusten we samen wel. Na bijgepraat te hebben, Scott is bijzonder fijne kerel, hij komt met zijn ambulance uit Engeland over om een week te helpen. Erg kundige medic die pas geleden ingreep en daardoor samen met Kate een kind het leven redde. Ventje van jaar of 8 jaar had 40-41 graden koorts, hup, ambu in en koelen en met sirenes door Oekraïne, ineens door de grens heen en naar een Pools ziekenhuis. Hadden ze niet zo kordaat gehandeld, dan had mannetje mogelijk niet overleefd; Lets do it, en never never give up is zijn motto. We nemen afscheid, ik ga slapen, morgen naar Lviv, mensen ophalen zonder geld en vervoer en kinderboeken kopen. 

Vrijdag

De andere ochtend ga ik al erg vroeg naar Korczowa, daar is een 50kW lader, en ik laad tot 95%. Bij de Poolse grens kan ik ineens doorrijden tot aan de controlepost. Ze ontvangen me met vriendelijke glimlach… I wish… die mensen hebben ze geselecteerd op geen humor. Ze kijkt in de auto en vraagt naar de tassen, nee is alleen kleding zeg ik. Okay… paspoort, kentekenpasje en rijbewijs neemt ze mee. Krijg even later terug en kan doorrijden naar de Oekraïense controle. Ook daar een warme ontvangst. Man schrijft een briefje, met voldoende stempels mag je doorrijden,. Mijn tas moet open, laat kleding zien, en is goed. Daarna begint een lijst op te noemen “ tramadol “ ? Diverse pammetjes en andere zware medicatie noemt hij op, nee hoor, niets bij me. Go! zegt ie en stempelt papiertje af. Hier is simpel, yes sir, no sir en klaar. Lekker hun zin geven, dan ben je snelste er doorheen. Bij de laatste controlepost staat een man die ik vorige keer een stroopwafel gaf, hij zegt, welcome and thank you for helping my country. Leg hem uit wat ik ga doen, en vraag of ik later mag aansluiten op de humanitaire rij, ja okay zegt hij. Stap uit en geef hem weer een stroopwafel. Ha ha zegt ie, nu herkent hij me. Aardige vent. En zo rij ik Oekraïne in. Lekker vroeg, rustig op de weg. Maar het is wel anders dan vorige keren. Meer controles, meer roadblocks. Paar keer moeten stoppen, “Hollandia “ En meer vragen over waarom je er bent. Wat ga je doen, kofferbak open etc. 

Ben mooi op tijd in Lviv en rij door naar de boekhandel. De meiden komen achter de balie vandaan, ze zegt, thank you for coming back, en geeft me spontaan een knuffel. Ze lacht en pakt al een lege doos. “ many books vraagt ze” yes ! Many books. 

We kiezen boeken uit, beetje zelfde als vorige keer, en ondertussen komt Roman binnen, de vader van twee meiden die meegereden zijn. Zijn vrouw zit hier vlakbij in NL in de opvang. Ze had gevraagd een tas met spullen mee te nemen naar hem, en zoals altijd werden het twee tassen, maar het is gelukt. 

Hij vraagt of hij mag helpen en samen zoeken we 6 dozen gevuld met mooie boeken uit. 71 verschillende titels. Sommige boeken 2 of 3 keer. We laden de auto in. Het luchtalarm gaat af. Kijk hem aan, hij kijkt naar de lucht en haalt zijn schouders op. We laden alles in en ik geef hem de tassen, heb wat kaasjes voor hem en zijn dochter meegenomen, pak uit een doosje 2 kaasjes en uit de frunk het pakje stroopwafels en loop naar binnen. Geef de meiden een knuffel, bedank ze voor hun hulp en geef ze kaasje en de stroopwafels. Iedereen in Oekraïne heeft zwaar merk ik. Hiermee ondersteunen we niet alleen die ene boekhandel, ook salaris van die meiden, de drukkerij, de schrijvers.... 

Helpen waar kan is motto; Samen met Roman loop ik richting winkels voor kop koffie, ondertussen gaat het luchtalarm weer af. We lopen door en nemen stuk cake met koffie in koffietentje. Roman komt terug met smoothie van spinazie, heroes need vitamines zegt hij lachend. Neem jij er twee dan vraag ik? 

We praten even bij en hij vraagt aan mij of als erger gaat worden met bombardementen of ik zijn dochter wil komen halen, ja beloof ik. Geef maar aan, dan regelen we. We praten wat over werk, hij werkt ook in IT. En vertel dat we van een bedrijf 11 laptops krijgen om te doneren aan kinderen, hij wil graag helpen en weet veel gezinnen die niet online onderwijs kunnen volgen wegens ontbreken van een computer.  Gaan we samen doen dit projectje spreek ik af. 

Roman helpt me met een UA simkaart, dat is stuk goedkoper dan datategoed betalen aan NL provider. Hij stelt alles in voor me en heb nu voor 4 euro paar gig data aan mobiel internet. 

We nemen afscheid en ik rij naar station. Daar staat een meisje van net 18, iets meer dan dag geleden gevlucht uit Zaporizhzhia en erg onzeker en bang. Zie haar al staan met klein koffertje en tasje. Loop er heen en stel met voor, ga je mee vraag ik, please zegt ze. Leg de autogordel uit en installeer haar voorin. We rijden naar volgende adres. Soort busstation. Kijk nog een keer en ja ben wel goed. Vraag haar om te bellen en te zeggen waar we zijn. Okay zegt ze en belt gezin op. Dat komt er na 5 minuten aanlopen. Moeder en vader en kleine man van 4. We installeren ze op de achterbank, en jawel, luchtalarm gaat weer af. Via luidsprekers op straat hoor ik van alles. De coordinator van de shelter spreekt goed engels. Waar zitten jullie nu vraag ik. Daar, hij wijst naar groot betonnen pand zonder ramen. Eh ik kijk nog eens.. ja in kelder hebben we schuilplekken gemaakt en we proberen nu met plastic de ramen wat dicht te maken. My god.. en hoeveel mensen zijn er dan? Nu iets van 60 zegt hij. Ik noteer adres en geef door aan The Canada Way met verzoek deze locatie op te nemen in de planning. 

Ik kijk verder op in de straat en zie wel 5-6 honden lopen. Beetje vreemd beeld dat er eentje aan eten is en de rest loopt er omheen of lijkt te wachten. Er zijn heel veel zwerfhonden, soms noodgedwongen achtergelaten. Vrijwilligers maken een stuk PVC buis vast aan een paal en vullen dit met honden en kattenvoer. Ik wijs er op en de man zegt, ja klopt, wij vullen die ook met voedsel, en gekke is, er is nooit ruzie tussen die honden. 

 

(foto social media)

We rijden weg, mannetje achterin is pretvogel, grote lol achterin met de paar autootjes die ik snel aan hem had gegeven bij instappen. Hij speelt alsof er niets aan de hand is, geen luchtalarm, geen herrie. Rij rustig de stad uit, via tomtom offline, want tesla navigatie werkt niet in Oekraïne. Hmm gaat goed komen, voldoende lading om makkelijk de grens te halen. 

Onderweg nog 2x gestopt bij controleposten. Verteld wat ik aan doen was, kreeg boks en mocht doorrijden. We komen aan bij de grens, rij even spookrijder en haal busje in van rode kruis Tsjechië. Kom zo mooi tussen de twee busjes aan vooraan bij de rij. Doe erg onnozel en wacht tot grensbewaking naar auto loopt. Heb document humanitair transport voorop dashboard liggen. - 5 people vraagt ie, Yes. En krijg weer papiertje met eerste stempel. Mooi zo :) dit gaat goed komen. En ja, zo gaan we op ongeveer 1,5 a 2 uur door de beide grensposten. Op tijd terug in Polen en ik besluit even half uur te laden. Hierna rijden we naar Przemysl. 

Denk na, er zou nog een auto meekomen en die zou bij de grens achterblijven. Maar dat ging niet door. Dus ik heb een extra kamer al betaald. Weet je, niet zeuren, die mensen komen uit ellende, en rij door naar hotel. De vrouw van gezin vraagt waar we heen gaan,en of Tesco zo erg is als de verhalen, ik leg uit wat plan is, dat ik kamer voor ze boek in het hotel en ze begint te huilen. Meisje naast me eveneens, thank you, thank you, jaja het is al goed.. goffer die aandelen fishermens friends weer. De opvang in Polen is niet echt goede plek meer, te weinig plek en teveel mensen en bijna geen begeleiding of bewaking. Hoor vervelende verhalen dat meiden worden lastig gevallen.

In hotel verdeel ik de kamers, meisje eigen kamer en gezin eigen kamer die ik bij boek, wel weer 48 euro, maar who cares. Achter me hoor ik de bas stem van John Graham, een geweldige kerel die mensen helpt in Oekraïne en daarbuiten, taxi-John noemen we hem, hij heeft ballen (en een mega lange baard) en haalt mensen op en brengt ze in veiligheid. Dutch Peter tesla zegt ie, hey John! Join us for dinner zeg ik, en zo zitten we half uur later aan een hele grote tafel met iedereen. Eh no money hoor ik van moeder van gezin, zeg dat ze money niet serveren hier, en dat ze wat eten moet uitkiezen. Leer haar met google translate de menukaart te vertalen via de camera functie. Ze bestellen eten, en even later zit iedereen aan de Borstch soep. Die kleine heeft pasta wat er vlot in gaat. Hierna loopt hij rond en brabbelt met iedereen, genieten. Bij John komt hij even stukje steak halen lol. John lacht en geeft hem stukjes steak. Mooi kereltje. Iedereen lacht er om, krijgt iedereen aan glimlachen. Helemaal happy mannetje.

Praat bij met John en zijn collega. John rijdt als Canadees ook geregeld met spullen van en naar The Canada Way. Hij zegt, we saw the cheese you brought..  thats great support for a lot of people! Yes! Verdelen gaat via Kate leg ik uit. We delen altijd met betrouwbare mensen. We nemen afscheid en gaan slapen.

Zaterdag (nog niets aan de hand met deze rit he?), wacht maar...

In de ochtend breng ik het gezin naar een nieuwe opvang, dat is een veilige en goede plek voor dit gezin. Ik ken de organisatie hierachter goed en ze mogen er wachten tot einde middag op het konvooi van 6 bussen wat onderweg is. De Vierkante Cirkel heet de stichting en ze hebben bij The Canada way gelost. Ze rijden met een konvooi van 6 bussen vanuit Limburg. Daar staat nu bij de Canadese vrienden alles propvol, soort gangen in huis om nog ergens te komen, 6 bussen vol met voedsel, kleding en medische producten. Echt geweldig, mooi om te zien! 

Zelf ga ik naar Krakau. Meisje rijdt mee naar Nederland, en we gaan een gezin van 3 ophalen. Dit is een gezin waar al een week we mee bezig zijn. In samenwerking met veiligheidsregio is alles beoordeeld en is er een gastgezin gevonden waar een aparte eigen woonruimte is. 

Gezin van 3 personen met een zoontje van 9, via vertaal apps komt er een verzoek binnen bij de desk “lichte autisme“. Oke, geen probleem, al vaker mee gereden, nooit last gehad. 

We rijden naar Krakau na nog een kop koffie bij de vrienden van The Canada Way. Meisje praat even met Kate en is verbaasd en oprecht blij hoeveel er aan spullen binnenkomt voor Oekraïne. Dichterbij Krakau blijven de appjes continue binnenkomen van de moeder, waar we blijven.. of we er al zijn. 

Blijkt helemaal bovenin Krakau te zijn, helemaal door de stad en dan nog een 20 minuten rijden naar rand van stad. We komen aan bij een hotel. Daar komt een vrouw naar me toe, de manager. Wijst naar de ingang. Daar staan moeder en vader met kind. Eh schrik van de enorme hoeveelheid koffers en tassen… 16! grote XXL koffers, tassen en losse spullen. Dit gaat nooit passen. Je had 3 koffers doorgegeven, de rest kan niet mee zeg ik. 

Denk, moet ik dit wel doen… dit ventje heeft geen lichte autisme maar is zwaar geestelijk gehandicapt en lichamelijk beperkt. Maar ook deze mensen moeten geholpen worden is mijn besluit. De opvang gaat hier dicht hoor ik, dus iedereen moet weg. We installeren de stoel-verhoger en denk nog eens, dit is absoluut geen autisme. Deze jongen is zwaar geestelijk gehandicapt. Moeten we dit wel doen. Maar ja, welke andere opties zijn er, staat een manager van de opvang in half engels te vertellen “ all closed here next week ”. We gaan maar rijden, alles ingebouwd met overal tassen tussen voeten en op schoot etc… 

De zak broodjes die voorin ligt is weg, zie nog net dat de jongen de 5! broodjes verscheurt en verslindt voor ik met mijn ogen kan knipperen. De auto is binnen 2 minuten een mega puinzooi. Hij kan niet praten, alleen klanken en gillen of huilen.

Rij via Katowice, daar laden en via Wroclaw naar hotel. Het is geen prettige rit, sterker nog, een drama met gillen, schoppen, bijten en herrie achter me. Moet 2x stoppen om in te grijpen omdat het niet veilig meer voelt. De ouders zijn erg passief en de vader zegt überhaupt niets. Dit worden 2 zware dagen. Naar hotel en op tijd slapen. 

Zondag: En op tijd weg. Vroeg weg, laden in Bersteland en daarna Irxburen, en via Hannover naar Bremen, Groningen en Friesland. Verbaas me dat de jongen bij een laadstop om 10 uur in de ochtend ineens een cornetto ijsje weg werkt... komt ie daar weer aan vraag ik me af, maar moeder komt triomfantelijk trots glimlachend aanlopen. Overal waar we stoppen is het drama, ventje is agressief naar iedereen toe. Als er eten in de buurt komt valt ie zijn vader aan. Rij overal flink door, laden tot wanneer nodig is en weer verder.

Bij Drachten staat mijn collega te wachten om het meisje naar Arnhem te brengen, naar haar vriendje, dit hebben we onderweg ook nog kunnen regelen. Ze geeft me een knuffel en zegt dat ze onder de indruk is van mijn kalmte en wenst me sterkte voor de rest van de rit.

Aangekomen bij gastgezin, daar geef ik uitleg. Dit had niemand verwacht. Er staat een huisje op terrein met eigen woonruimte, de eigenaresse spreekt Russisch, jaren gewerkt met autistisch kinderen zegt ze, het is er erg rustig. Denk alle parameters om rust te bieden aan dit gezin. Moeder probeert nog een 2e boek uit de doos te pakken zonder vragen, je had er al 1 zeg ik, deze zijn voor andere kinderen, leg maar terug. Maar je hebt er toch voldoende zegt ze terug, ik klik de kofferbak dicht. Het was een drama, rij weg, voel me down, teleurgesteld en vervelend, nog 2,5 uur naar huis.

Helaas blijkt de situatie de dag er na niet de situatie te zijn waar iedereen op had gehoopt. Gastgezin heeft advies gevraagd aan de GGD en Gemeente. Besloten is een opvangplek te creëren om dit gezin intensief te gaan begeleiden. Dit gezin heeft alles aan elkaar gelogen en bedrogen voor persoonlijk gewin, over de rug van hun eigen kind. Had de familie eerlijk geweest over de situatie, dan waren ze terecht in Polen achtergebleven. Bij doorvragen en aandringen door de tolk blijkt deze familie al 6 maanden in Krakau te zitten en niet 2 weken. En was er daar begeleiding en ook speciaal onderwijs geregeld. Wat wel waar is, de opvang gaat er inderdaad dicht. De reden kwam ook uiteindelijk naar boven, haar zus zit in Nederland en krijgt leefgeld, dat is in Polen niet zo. En ja, dan gaan mensen dus met hun hele hebben en houden aan de sjouw. Verkeerde motivatie en redenen.

Waarom deel ik dit? Ik ben vooral open, transparant en eerlijk, maar wil ook laten zien dat deze situatie soms niet makkelijk is, zeker niet op afstand met een beoordeling via emails of whatsapp berichten. Dit had je er nooit uitgehaald op deze manier. 

Doen we dit verkeerd? Hadden we dit kunnen voorkomen? Tja lastig, we hebben alle ons bekende en gebruikelijke controles en procedures gevolgd. Vragenlijst laten invullen samen met de veiligheidsregio, via de coordinator vragen gesteld, wat kan je nog meer doen op afstand? Er kwam weinig tot geen reacties op vragen die wel stelden, heel summiere antwoorden. De veiligheidsregio had ook alles beoordeeld en akkoord bevonden. 

Had ik ze moeten weigeren (achteraf)? JA!, zeker als nu blijkt dat het niet zo slecht was waar ze verbleven in Polen, daar was al een vaste regelmaat en systeem rondom zorg voor die jongen gecreëerd. Het knaagt wel aan me, want voelt als anderen opzadelen met deze familie. Heb een bos bloemen bij gastgezin laten bezorgen, daar zijn ze inmiddels weg. 

Waarom doe je dit vroeg een vriendin aan mij, wat drijft je? Het niet willen toekijken, dat op een afstand minder dan de Spaanse Costa del Sol een ramp aan het gebeuren is. Waar we jaren geroepen hebben, dit laten we nooit meer gebeuren. Maar op dit soort moment denk ik dat ondanks alle voorbereidingen, afstemmen met professionals, dit een les moet zijn. Dit kan niet meer zo gebeuren. Zo moeten we niet meer doen. Voor niemand niet. Het voelt heel erg vervelend allemaal.

Mensen helpen is iets heel moois, maar soms moeten we een grens stellen aan wat mogelijk is, vanuit de stichting waarvoor ik rij (omwua) gaan we hier wel beleid op aanpassen. 

Soms loopt het niet zoals gepland en verwacht is, vanavond nieuwe energie tanken met uitdelen van boeken aan Oekraïense kinderen. Het Project Boekraine van Maureen en Irene geven we hiermee uitvoering aan. 

Hier is ons betaalverzoek, steunt u ons voor de komende ritten?

 

Deze vriend was weer helemaal happy en jumpy toen ik thuis was.

25200

 25200

Wat is dat nu weer voor een getal denk je? Nou, ik ga het uitleggen, dat zijn het aantal seconden dat ik stond te wachten op de terugweg. Het is 7 uur totaal. Later meer...

En misten jullie een blog van vorige rit? Dat klopt ook, maar ga eerst uitleggen dat dit een persoonlijke blog is, mijn persoonlijke mening en ik niet spreek via of namens een organisatie spreek. Dit is mijn persoonlijke mening en weergave van gebeurtenissen.

Mijn vorige rit was 2 weken geleden, in kort een goede rit. Moeder met dochter van 8 en een moeder met zoon van 12. De jongen was bij aankomst witter dan wit en duidelijk bang. Alles ingeladen en gaan rijden. Na 15 minuten was het al stoppen op de vluchtstrook. Wagenziekte. Maar na nog een keer stoppen was dit over. Bij de eerste laadplek koffie en even gesproken, de moeders waren aardig, goed contact mee. Kinderen beetje argwanend wat logisch en gezond is. Maar gedurende de dag was wel duidelijk dat het geen wagenziekte was maar pure angst. De dag verliep goed en snel, konden overal snel doorrijden. Bij de laatste laadstop (Wroclaw) had de kleine man zin in eten, dat ging er snel in, na afloop moesten we nog half uur wachten. Wenkte met mijn hand, ijsje? Ja dat ging er wel in, kreeg een boks van beide als bedankje. Zag beide moeders trots zijn en genieten. 

Andere ochtend was iedereen op tijd aan ontbijt. Mooi op tijd weg. Naar Blankefelde bij Berlijn. Die lader staat tegenwoordig in de top 5 van locaties bij mij lol. Zondag verliep lekker, maar zo goed als ze zoon was, beetje voetballen tijdens wachten en die kwam wat los, hoe minder de glans bij moeder in de ogen aanwezig was. Sprak haar apart samen met andere moeder. Bleken paar dagen voor ik aankwam gevlucht te zijn uit bezet gebied. 6 weken onder Russische controle geleefd vertelde ze. Ze was vertelde ze eerst niet van plan met mij mee te gaan, maar bij navraag kende iemand weer iemand die weer iemand kende en was eerder met mij meegereden. De moeder met dochter van 8 had al onderdak in Nederland bij gastgezin. De moeder met zoon niet, en ze bleef vragen of ze niet in een kamp terecht kwam en gescheiden ging worden van haar kind. Begon wat te knagen aan me. Toen ze naar de wc was vroeg ik de andere moeder wat zij dacht. Ze vertelde best schokkende en heftige dingen. Oké… dacht ik nu gaat het netwerk aan de slag. Ben gaan appen en bellen met alles en iedereen. Ook vriend K. kreeg ik aan de lijn, vertelde dat ik opvang zocht voor moeder en zoon, ga zoeken zei hij. Hij heeft meerdere Oekraïense mensen in dienst, en achteraf bleek iedereen aan zoeken is geweest. Rond 1500 stonden we nog net in Lehre te laden toen hij terugbelde. Ik heb een plek zei hij! De laatste kamer in Brabant in een nieuwe opvang. Stuurde foto’s en uitleg in Oekraïens. Liet de beide moeders meelezen. Kwam beetje glimlach op haar gezicht, is dit echt vroeg ze? Mag ik hierheen? Was je daarom steeds aan bellen? Klopt ja zei ik, ze begon te huilen en draaide haar gezicht weg van zoon, ik zei met vertaal app. ‘Ik ga bevestigen’. Maakte nieuwe planning in de navigatie. We reden even later weg. En ze vroeg me 2x of ze nog keer mocht lezen op mijn telefoon, ik stuurde bericht door. Wow oh wow thank you thank you. 

We kwamen aan op 1e adres, mensen afleveren bij gastgezin, afscheid nemen en door. Bij 2e adres was even zoeken, tot ik de jongen hoorde zeggen naast me “ukraini flag” eh waar? En ja hoor, hij zag de UA vlag wapperen. Uitladen en naar binnen, ze werden warm welkom geheten. Mooi complex, 55 kamers in oud klooster. Eigen badkamer en gedeelde keuken met interne school. Mooie en goede oplossing, iets in mij zei dat deze vrouw niet in een hotel of zo terecht moest komen maar op een eigen rustig plekje.

De tolk van complex overdracht gegeven, vertelde waar ze vandaan kwamen. Ze keek me aan, klopt dat wel vroeg ze, daarna aan de vrouw. Oh my.. zei ze, die heeft heel veel meegemaakt. Blij dat ze hier zit nu.

Hup naar huis., was uurtje of 2200 thuis. Hond en vrouw knuffelen en vertellen. Eigenlijk een standaard rit, maar wel eentje met een zware lading, die ene moeder en zoon hebben echt soort hel geleefd, via tussenpersonen in de nacht in meerdere dagen naar bevrijd gebied. Mooie oplossing., K. – dank! en heel erg bedankt 😊

Rit 23-25 september

25200, ja wachten voor de grens, eh wacht even hoor ik mensen denken, heb je soms aggregaat achter die Tesla hangen of een mega verlengsnoer? Nope. Goed plannen en er was een duidelijke noodzaak. Extra dag eerder weg, op tijd in de auto, vergaderen en bellen tijdens rijden. Kak hotel vol… volgende hotel, vol.. volgende vol… hmm dus had pas om 1500uur een hotel ongeveer half uur voor Wroclaw. Dat was na Maagdenburg net boven Dresden langs, laden, eten en door. Kwam aan bij hotel, ships ergkrappe parkeergarage.. en draaiend 4 etages omhoog.. grr anyway pieptoon en maar proberen. Ging goed. Parkeren en naar binnen, maar de beste man achter de balie kende booking niet. 

Na 10 minuten zoeken gaf hij me maar kamer. Komt morgen wel. Slapen en op tijd ontbijt. Luxe hotel met spa. Leuk, maar ik had mooie kamer als last minute en dichtbij lader Wroclaw. Daar was ik de enige, opladen maar. Koffie en door. Op naar Katowice, op 15min file, terwijl ik stond te laden even naar Lidl voor broodje en snacks voor de hond. Frunk vol gekieperd. Doorrrrr naar Rzesnow. Wow dat liep allemaal lekker door. Geen file bij Krakau, ja 10 minuten, maar niet echt noemenswaardig, heb er ook wel eens 2 uur gestaan.

Lossen bij de vrienden van The Canada Way. Even koffie gedaan en een mini bluetooth printer uitgelegd. Ze moeten veel medicijnen opnieuw labelen, doosjes weg en op de strip plakken wat het is, dan is een oplaadbare printer aan je telefoon met bluetooth erg handig. (blijft tweakers)  Vrienden bij de The Canada Way voorzien van veel stroopwafels, die gaan mee op missie, leggen ze op de verwarming en energie voor onderweg. Ze delen ook veel uit weet ik, de Tesla zit bomvol, deur voorzichtig openen en rolt er uit, er kon dit keer echt niet meer mee... auto zat bomvol. Moest spullen achterlaten, maar die gaan komende keer wel mee. (jaja er is nog shampoo).   

Dank aan alle donateurs, we hebben 150 potten jodiumpillen mogen doneren, kleding en veel medicijnen en medische producten. Dank Esmerelda, Leo, Corrie en Peter Baljet en Olga, ziekenhuis Tiel, en vele anderen!!! 

Auto was snel leeg en rond 18:00 reed ik naar Korczowa grensovergang. Ja, klopt inderdaad richting Oekraïne. Eerst voor de grens nog zoveel mogelijk volladen bij een Ionity, max 50 kW. Bij 90% vond ik wel best, had even staan kletsen met UA mensen die kwamen vragen wat ik daar deed, uit Nederland helemaal. Stroopwafels uitgedeeld en even uitleg gegeven, vonden ze helemaal geweldig. Na 5 minuten rijden stond ik in de rij bij de grens aan de Poolse kant, het was niet erg druk. Maar duurde toch zo 1,5 uur en met uur tijdsverschil was het al rond 22:00uur voor ik Oekraïne in reed. Ook wel omdat 2 meiden van de UA douane selfie wilde met de Tesla met UA stickers. Aardige mensen. круто (Cool in Oekraiens)

Had me goed voorbereid, (plan en backup plan maken). Tomtom offline op telefoon en richting Lviv rijden. Wegen redelijk oke, wat gaten in de weg, veel zwerfhonden zag ik, maar ging goed. Gloeiende grrr, Tesla scherm wit, geen kaart of info, geen muziek, want geen roaming op de ingebouwde simkaart. Hmm dit wist ik dacht ik nog, was me al eens verteld. Dom.. volgende keer wereld wifi hotspot meenemen.

Stuk verderop stond een militair met een rode verlichte stok, een checkpoint met roadblock. Netjes stoppen, raam naar beneden, had paspoort al in mijn hand. Kwam gelijk 2-3 man aanlopen, eentje sprak Engels. Of ik wist dat het al bijna ‘curfew” (avondklok) was. Ja, dat wist ik bekende ik, ik had lang aan de grens gestaan, en was hele dag al onderweg. waar mag ik slapen bij jullie? grapte ik nog, vraag kwam wat ik ging doen? Uitleg gegeven en mocht door, ze zouden de andere checkpoints informeren. Of ik geen groot licht wilde voeren en waar kon zelfs uit. Hmm oke, gaan we proberen hoor. Zo ging ik ook vlot door de andere roadblocks. Bij de laatste sprak iemand zelfs paar woorden Nederlands. "Daaaag Meneer riep hij, dank voor help". 

Zo kwam ik aan in Lviv. Was overal pikkedonker, geen verlichting op straat, paar keer doodlopende straat in waar van die bekende X-X-X afzettingen staan of waar ze aan werk waren. Maar tomtom deed goed, kwam aan bij hotel, kon op terrein parkeren. Vriendelijke mensen, zet de app op uw telefoon meneer zei ze. Welke app? Ze liet zien, was app voor luchtalarm. Dank, zei ik en installeerde de app. Handig wifi in hotel. Kon ik kijken wat en hoe, via de t-mobile app maar een bundel data toegevoegd, kom op met EU en roaming mensen 

Mooie grote kamer, flesjes water, was alleen even zoeken, eerst met lift A naar 2e verdieping, dan doorlopen en naar lift B. En naar 5e etage, geweldig mooi uitzicht over de stad. Modern hotel ook, overal verlichting aan op basis van beweging, loopt men echt in voorop met andere hotels.

Nu slapen, plan morgenochtend is naar de lader in de stad, dan laden en dan boekhandel en daarna afgesproken met L. Zo verliep ook, de lader was even zoeken en de parkeerbaas vond maar niets dat ik in zijn garage wilde. Legde uit wat ik kwam doen en waarom, hij ging bellen. Als ik maar betaalde zei hij, best hoor, die 1 euro 20 parkeergeld krijg je wel. Whatever. Dus laden aan de Ecofactor lader. Kreeg toen ik net wat geld op krediet had gezet teruggestort en had ineens heel veel krediet… Kreeg appje van Sergev, de eigenaar van Ecofactor, had gezegd dat ik naar Lviv ging. En hij zag me blijkbaar inchecken op de laadpaal. Dus gratis laden, jij helpt mijn land en mijn landgenoten, ik wil nooit iets verdienen aan jullie zei hij. Grapte nog, kost me zeker weer paar hartjes stickers? Ja, graag, ik wil er 2 voor op mijn andere auto’s.

Foto's hier 

Komt goed zei ik en na uur laden was ik op 90% geladen. Afrekenen voor parkeren en weg. De binnenstad van Lviv is vooral gaten, gaten en kasseien, goed voor je vering en je vullingen lol. Mooie stad, terug naar hotel, auto wegzetten, die heb ik niet nodig en niet handig in drukke stad met weinig tot geen parkeerruimte.

Kijken op maps en zie dat de boekhandel op uur lopen is. Een uur?, ga ik doen? Zie ik wel meeste van de stad en beter dan weer in die auto. Dus extra hoodie mee want best frisse boel. Petje op en lopen, kak… begint met regen, maar we smelten niet, door. 

Google maps volgen en ik denk ik loop goed, nee dus, toch verkeerd gelopen, maar wel onderweg wat foto’s maken met telefoon. Wil niet de toerist uithangen, maar het mooie van een land of een stad blijven zien, ondanks oorlog moet je ook blijven waarderen. Zie prachtige gebouwen en omgeving, mooi park. Ook zie ik veel wegafzettingen met grote stalen X-X-X en dergelijke. En schuilkelders in parkjes, dichtgetimmerde ramen bij kerken en gebouwen. Maar ook heel veel leuke aardige mensen, die stuk met me meelopen als ik vraag of ik nog steeds goed loop. Onderweg gaan er ineens een heleboel telefoons af met een alarm. Kijk om me heen, moet ik gaan rennen of schuilen? Nee hoor, zegt ze, haalt schouders op en zeg, vast weer vals alarm. Iedereen klikt de melding weg op zijn telefoon en life goes on. Geen auto die stopt, geen paniek merkbaar, leven gaat gewoon door.

Kom na 1,5 uur bij de boekhandel aan, ja soms moet je ook een stapje opzij doen en leuke markt of parkje door in plaats van omheen lopen. (Echte verhaal is dat ik gewoon niet op lette en verkeerd liep lol) Maak wat foto’s en let op dat ik geen militaire of defensieve objecten op de foto zet. Niemand wijzer maken dan nodig is... Need to know.

Bij de boekhandel moet ik even wachten, meisje spreekt Engels. Maar dat is geen probleem, komen we wel uit. Pak mijn telefoon en ga app na app af waar mensen in Oekraïens hun verzoeken hebben geschreven, ze moet lachen, je hebt veel vrienden zegt ze, berichten beginnen met hoe leuk ze vinden dat je voor hun kinderen boeken meeneemt. 

Dat is het doel, veel kinderboeken meenemen naar NL om uit te delen en tegen kostprijs te laten afnemen. Kom ongeveer op 300 euro uit aan boeken. 2 grote dozen. Zware dozen vooral. Hoe ga ik dat doen denk ik… taxi maar. Die dozen zijn niet te tillen. 

Foto's hier 

Bij afrekenen kom ik na 2x bij afwijzing van bank uit… hmm oke vervelend, dus reken de rest af met mijn creditcard. Achteraf had ik mijn bankpas op wereld moeten zetten, ben denk ik al gewend aan deelname van Oekraïne aan Europa. Zet bundel extra data op mijn telefoon. Gaat stiekum hard, want geen roaming is hier ook voor mijn mobiel aan de hand. We maken foto’s en krijg een knuffel met bedankjes. Ze belt taxi, ik zeg nog, wel met kaart betalen aub. 10 minuten later komt er een stinkende diesel voor de deur. Card pay vraag ik? Cash zegt ie.. Meisje is gelijk pisnijdig en begint te mopperen op hem, niet mee bemoeien… wait zegt ze en rent naar binnen, komt met cash terug. Ik zeg. Hoe kan ik je betalen? Next time, zegt ze met een lach. Deal! zeg ik.

Best wel vaak in taxi’s gezeten… maar deze euhm deed alsof er geen gaten in de weg zijn of kasseien… gewoon gas er op. Goed vasthouden, drukt zich overal tussen, maakt ruzie met anderen, gebaren en toeteren, heel veel toeteren. En als dat niet helpt, toeteren.

Kom heelhuids aan bij hotel, zet dozen boeken achterin de auto en ga snel iets eten. Heb afgesproken met meiden die ik tijdje geleden mee had laten rijden en met hun vader.

Kijk op maps, oh 15 minuten, dat lopen we wel, goed voor de stappenteller. Wil de auto zo vol mogelijk houden, als nodig is in 1x weg kunnen. (backup plan).

Loop naar de universiteit en ontmoet L. Ze wil me haar stad laten zien, graag zeg ik en we lopen langs pleinen en ze vertelt van alles. De kerk is helemaal dichtgetimmerd met houten planken voor de glas-in-lood ramen en alle beelden zijn ingepakt. Ze wil me binnen laten zien, goed zeg ik, en we lopen naar binnen, prachtige mooie plafonds en vooraan een hoop gouden objecten en soort altaar wat ik nog nooit gezien heb in mijn leven. 

We lopen weer naar buiten en gaan naar restaurantje waar we haar zusje en vader ontmoeten. Aardige lieve mensen. De oudste heeft alle boeken en spullen om op afstand te studeren, en ze mist haar vriendje, dus ze rijdt mee terug. Ter plekke krijg ik al wijzigingen door. Mensen twijfelen, komen 2 broers bij... uiteindelijk heb ik 3 personen en spreek ik af om de andere ochtend L. op te halen om 0800 en om 0830 de andere twee personen bij het station. Maar eerst willen ze me de stad nog meer laten zien, we lopen uiteindelijk een groot plein op bij de Opera. Mooie verlichte fonteinen en veel mensen. Verderop staat een band live muziek te spelen, we lopen er heen. Ondertussen kijkt vader al op zijn horloge, moet op tijd thuis zijn voor curfew. Dus max 2300 binnen. Krijg nog de snoepwinkel te zien waar ze erg trots op zijn, schijnt een begrip te zijn in Oekraïne. Lekker   pure chocolade. Kijk in de foto map voor de video van bandje. Was leuke muziek en iedereen stond mee te zingen. Verderop konden mensen met een omgebouwde AK-47 op een foto van P*tin schieten   Grote humor en een rij mensen stonden te wachten. 

We lopen door de stad, bizar beeld soms om die wegversperringen klaar te zien staan naast de panden. Veel politie en militairen op straat. Voel me niet onveilig, wel blijf ik opletten. Komen aan bij hotel, we nemen afscheid. Morgenochtend haal ik de oudste dochter op en rij naar Nederland. Slapen en de andere ochtend wil ik nog snel ontbijten, maar dat gaat niet worden. Nee wij doen pas ontbijt in weekend na 08:30… hmm lekker dan, ik sta dan al aan de rand van de stad om L. op te halen. Laat maar dan, ik ontbijt wel onderweg denk ik. Ehm, nee dat gaat niet worden lol. Leuke aanname maar er is niets onderweg. Na ophalen L stoppen we bij de winkel, want ze moet nog chocolade en chips meenemen voor mensen in Nederland. Daar koop ik 2 bekers yoghurt. Red ik wel mee. Achteraf grote denkfout, maar toen ging ik nog uit van korte tijd om in Polen te komen. Bij station aangekomen staan de andere twee passagiers al te wachten. We laden bagage in en vertrekken, rijden de stad uit, zie steeds meer roadblocks and checkpoints, maar we kunnen overal doorrijden. 

We komen na 1,5 uur aan bij de grens, het lijkt niet zo enorm druk... ik sluit aan op aanwijzing van soort Politie die er staat, laat papier zien van humanitair transport. Nee in de rij. We schuiven per half uur soms paar auto’s op. Tot het helemaal stil staat voor een uur. We staan er inmiddels al paar uur. Loop naar voren in de rij, militairen staan er, loop er heen, ze zwaaien dat ik terug moet, denk succes... vraag wie er engels spreekt, ja die daar, ik spreek de man aan en leg uit dat we nog lang moeten rijden. Nee mensen brengen is geen reden om vooraan te mogen staan. Na een uur probeer ik nog een keer, dit keer bij een meerdere met strepen op zijn schouder. Hoort me aan en zegt, waarom ben je niet gelijk naar voren gereden? Mocht niet zei ik, van mij nu wel, ga maar daar staan. 

Dus ik ga terug en rij tussen de rijen door naar voren. Gaat op millimeters soms, maar met wat geduld en af en toe een vrachtwagen die iets instuurt lukt het. Een Oekraïense man staat in Nederlands naar me te roepen, links, rechts, stop haha. 

Denk mooi zo, we staan hier al 5 uur. In de volgende rij moet ik weer achteraan staan. Auto of 8 voor me. Maar per auto nemen ze hun tijd. Komen papiertje stempelen, auto controleren. Eindelijk na een uur of anderhalf zijn we aan de beurt. Weer hele verhaal controleren, we mogen door. Op naar Poolse gedeelte. Ook daar half uur wachten, ben beetje gaar van dit geheel, maar gek genoeg gaat dit snel. Na half uur wachten zijn we aan de beurt, wel duidelijk, alles uitpakken, speurhond door de auto. Die reageert, man vraagt, eh heb je soms een hond? Ja, zeg ik en laat foto zien, ok, dan snap ik waarom ze zo reageert. Man is duidelijk een liefhebber van herders. We kletsen even, erg vriendelijk, tassen open en weer inpakken, koffers in de auto en we mogen door. Het is inmiddels laat geworden.

- Grens overgang rond 10uur daar staan en 7 uur later verder. (UA is uur tijdsverschil). - 

Rondom 16:00 uur rijden we weg, 17:00 bij de lader bij Rzesnow en 18:00 weg na gegeten te hebben, het was lunch en diner in ineens. Gas erop en doorrr, we komen om 01:40 aan in hotel, checken in en slapen. Alle superchargers waren leeg en snel laden. Veel tot bijna leeg gereden, 125-130km en ging best. 

Zondagochtend 0800 ontbijt en 0830 zitten we in de auto. Rij rustig aan, geen haast en wil de lader bij Besteland skippen, dat is er eentje zonder toilet, en als ik 110 blijf rijden, grootste stuk mag je toch maar 100, dan haal ik Blankefelde makkelijk. Scheelt zo weer half uur.

Na 45 minuten laden kan ik ineens door naar Lehre. Daar lunchen we. Ik meld dat de porties groot zijn, maar kan kletsen wat ik wil, ze willen soep en salade. Dat komt op tafel, oh het is heel veel… duh dat zei ik ook, jammer maar het is niet anders. We gaan door en ik moet plannen, 1 mevrouw moet naar Utrecht en andere naar Limburg. Een collega komt haar ophalen bij Arnhem, Plan de route in. We laden nog een keer 10 minuten om Zevenaar te halen. Maar navigatie stuurt me door de Duitse binnenlanden, schiet niet op… Maar op tijd zijn we op locatie, hij staat al te wachten en brengt mevrouw naar Utrecht. Wij gaan door naar Limburg, mevrouw afzetten en daar gelijk weer hulpgoederen inladen. Er staat koffie klaar en na half uur gaan we naar huis. Ik zet L. af bij haar moeder. 

Dit keer geen foto’s etc, maar wel een gedeelde map met fotos. Mijn tweakers fotoalbum is weer eens vol…. Hier staan de fotos


En de pot geld? die is al weken leeg, betaal alles zelf, zou graag de boeken zo weggeven, doe ik soms ook, maar laat mensen die werken en inkomen hebben de kostprijs betalen. Wil je mij helpen en steunen? Tikkie of de volle mep? 

Ga ik nog een keer Oekraïne in? Zeker wel, maar dan ga ik avond voor vertrek weg en laat door de grens als het heel rustig is. De boeken willen we blijven halen, mijn collega's zijn een project gestart, ik help waar ik kan. 

latersssss

Lang zal hij leven

Lang zal hij leven

Komt ie weer, popcorn erbij? 

Wat lijkt me dat gewoon ronduit k… Jarig zijn, 13 jaar worden en dat is ook de dag dat je vlucht naar nederland begint. Gelukkig wist ik op tijd al dat deze jongen en moeder meegingen, dus weer knap staaltje werk van Irene. Goede planning en communicatie. Dus ik was voorbereid.

Maar terug naar een week of anderhalf geleden, liep de AH in, zocht spinazie, zie een meisje lopen en vraag om spinazie, draait zich om, oh hoi Lilia, een bekende uit de klimgroep met Oekraïense kids. Ga wel iemand halen zegt ze in het Engels, want ? antwoord ik, je weet niet wat spinazie is? Nee ik moet iemand roepen als mensen iets vragen, onzin zeg ik, kan jij zelf wel... spinazie komt uit een voorraad krat. Hoe gaat met je vraag ik, leuk werk hier? Ja! maar ik gaan terug naar Lviv (80 km over de grens) want anders ben ik jaren studie kwijt en mijn zus ook. Oke, snap ik, nou spreek je nog. Paar uur later heb ik app van Marina, of ik mee wil denken hoe die meiden (15 en 18) teruggaan naar Oekraïne. Is de bus veilig of beter de trein denk je? Nou wat dacht je dat ze met mij meerijden? Ja graag! roept ze. Oke ik maak wel whatsapp groep, jij en beide ouders en de meiden en dan gaan we plannen. Zo gedaan, kan met beide ouders engels tikken. Zeg dat ik een document zal opstellen en hun moeten invullen. Ondanks dat de oudste papieren heeft dat de jongste mee mag reizen, ik ken ondertussen de Duitse en Poolse types in een uniform… Dus maak een document waarin ze toestemming geven dat de meiden met mij meerijden en vraag om copy van ID. Geef ze copy van mijn ID. 

We spreken af dat ik ze kom ophalen, ondertussen doet Olga een oproep in de groep, beetje zelfde verhaal, maar die zonen zijn jongens en boven de 18. Dus gaat een ouder naar Lviv om schoolboeken en papieren halen, kan niet online zegt ze, heb ik al uitgezocht. Nou eentje meer of minder, het is niet anders. Minder hulpgoederen dit keer.

Plannen maar. Ondertussen krijg ik een app van een iemand in de omwua groep, Esmeralda, of ze me kan storen, sure, shoot. Nou, of ik wat dozen medicijnen wil hebben van een apotheek. Zeker weten zeg ik! Heel graag, doe even snelle check van de foto’s die ik later binnenkrijg met Kate (the canada way), en die staat te dansen, please bring with you, high urgent needed. En of ik mensen in België ken vraagt ze, eh ja want? Nou jodiumpillen kan je daar kopen, hier ook hoor antwoord ik. Eh heel veel zegt ze, nergens meer te koop. Ik ga zoeken en kom er snel 12 potten tegen a 150 stuks. Bestel maar zegt ze. Neem aub zo snel mogelijk mee. 



En toen maakte ik dus stomme fout, want meiden ophalen, afspreken met Olga op de plek waar de jodiumtabletten opgehaald kunnen worden en de medicijnen en dergelijke ophalen, stom. Dat was niet handig, te veel omrijden, nog een file en zo reed ik pas om 11uur richting Hengelo vanaf omgeving Ede. Dat wordt een lange dag zei ik tegen de mevrouw (was eerder met ons meegereden paar maanden geleden) en de meiden. Maar no problem hoorde ik al. De jongste was voorin gedoken en zat liedjes verzoekjes vanaf de achterbank op te zoeken op Spotify. Die UA playlist? Nah zelluf doen was het verhaal. Goede muziek keus, gezellig. 



Doorknallen denk ik, kan ineens van Hengelo wel Lehre halen, daar eten en door naar Bersteland (van de fijne Duitse kliniek met een snauw als je netjes vraagt of je van toilet gebruik mag maken). Geloof me, een Dixie die de hele dag in 30+ graden staat is niet tof. Vertel de meiden dit, dus ga als kan vooraf naar de wc, sorry. Maar we rijden na eten door, auto vol, wij ook. Bediening kent me in Lehre ondertussen bij voornaam. Leuk mens die meedenkt. Of de jongste het restant van haar penne pasta mag meenemen, ja hoor komt een doggybag terug. Ga je dat nog eten vraag ik? Ja hoor zegt ze, vannacht, als ik honger krijg lol. Ze kan verstoppertje spelen achter een lantaarnpaal, maar eet meer dan een volwassen kerel 

Met de jongste heb ik al tijdje goed contact, ze organiseerde ook de deelnemerslijsten voor klimmen, en was altijd lol met ons aan het maken. Leuke meiden, ze gaan vol voor hun toekomst. Ze zitten letterlijk ingepakt tussen de dozen en spullen. Dat had ik al gemeld, ik wil echt hulpgoederen meenemen, maar ja, 3 passagiers, koffers... dus teveel shampoo mee, maar dat kwam goed. Bij de boot aantal dozen achter gelaten. Gejuich en zijn er blij mee. Mensen daar en hier helpen. 



Het gaat laat worden, nog paar files, en we zijn pas rond 2300 uur in het hotel. De ouders en Olga kunnen me continue volgens via live locatie. Meld af voor de dag en we gaan slapen. Meiden verrast en blij dat ze Oekraïens kunnen kletsen met de medewerkers van hotel. 0700 ontbijt en 0730 gaan we rijden zeg ik. 



Oké oké oké hoor ik, en ja hoor, alles zit op tijd beneden de andere ochtend. Is je pasta al op vraag ik, ja tuurlijk, maar er was beetje in mijn tas gemorst, dus moet ik alles wassen. Ze ligt in deuk van lachen. We gaan weer rijden, fingers crossed voor weinig ellende onderweg. 



We rijden richting Wroclaw en laden de auto op. Achterin zitten ze ingebouwd tussen dozen en spullen. Geeft niets roepen ze, dit is voor ons land, vinden we niet erg. Op de snelweg kwam er bijna een ambulance zonder blauw-blauw of siren bijna achterin, scheelde centimeters en ding schoof bijna de weg af. Hoop andere auto's toeteren, zat gewoon niet op te letten. 

Maar in Wroclaw moet ik nog iets ophalen voor Oekraïense ambassade. Rij door de stad, mooie stad, oude gebouwen en prachtige architectuur. Kom aan bij de ambassade, parkeer op een plek met een kruis en CD op de weg gekalkt. Denk dat is een mooi plekkie. Nee dus, staan gelijk 2 man met grote guns in hun handen naast me. Stap uit, geef ze hand en leg uit. Het is 5 minuten. OKAY zegt de ene, gaat voor de auto staan, de andere erachter. Doe je best denk ik, opschieten. De medewerker komt al naar buiten en overhandigt mij de spullen. Bedank hem en wil wegrijden. Komt meisje vragen wat de stickers op de auto betekenen. Raam staat open en de 15e-jarige roept door raam en legt uit wat we doen. Ze loopt terug en ineens staan er heel veel mensen te roepen en te klappen in hun handen. Dank 😊 kippevel momentje, was gaaf, maar wegwezen. Geen tijd te verliezen, zwaai nog eens en rij weg. Door de stad heen naar de snelweg. Valt me alles mee, denk half uur extra. 



We rijden net op de snelweg en ik zie een rode streep ontstaan, grrr denk ik al. Dat duurt al snel een uur aanschuiven, blijkt een kapotte bus te zijn. Verkeersmanagement moeten we beter sponsoren in Polen denk ik nog. Die had al snel van de weg kunnen gehaald worden. De rest van de rit naar Katowice gaat zo, maar we komen aan. Bij de E-Lecrerc supermarkt. En wat doe je als puber in een supermarkt met wat Pools geld van 5 maanden geleden? Juist een zak chips kopen hahaha. Op de heenweg toen ik water ging kopen hadden ze Tony Chocolonie ingeslagen, want dat was de beste. Maar beter dan broodjes, dus chips it is lol. Ik liep de winkel in, koopjes hoek kijken, stapel kleurpotloden, en kleurboekjes. Mooi zo, voor 9 euro 2 handen vol. Paste nog net in de frunk voor toekomstige ritten. Na half uur kunnen we door. Zie dat na vliegveld Krakau 2 uur file staat. Meiden, we gaan Krakau maar van binnen zien, want 2 uur is erg lang. Maar hoe dichter we komen hoe roder heel de stad is. Toch stuurt stom-stom me via de bovenkant. Dat is dus een rit van 2,5 uur om Krakau voorbij te komen, maar de gifbeker was nog niet leeg…. Hierna nog 40 minuten. Eindelijk, we zijn rond 1800uur bij het vliegveld in de buurt. We gaan hier uur laden, is de laatste stop voor de grens. En eten, want je eet er erg goed en spotgoedkoop. Dus alles besteld drinken en eten, meiden een burger, andere mevrouw ook. Goeie burger, maar er komt weer een doggy bag voor de aardappeltjes dit keer, want altijd honger zegt de jongste. Moet hard lachen, maar beter dan weggooien. We rijden weg, beetje doorrijden, heb in principe genoeg lading om de grens te halen en terug, maar wil geen tijd verliezen. Vader staat aan de andere kant te wachten op zijn dochters. 



Uurtje later rij ik Przemysl binnen, meiden zeggen dat ze hier in opvang hebben gezeten en daarna via Lublin en Warschau in Nederland zijn gekomen. Was er niet fijn en veilig hoor ik. Rij langzaam, want zie een gezin in bushalte zitten, denk op terugweg even stoppen. We komen aan bij de grens, de meiden vertellen waar ze gelopen hebben in Maart. Tussen de vrachtwagens door met hun moeder. 9 km lopen lijkt me geen pretje in die kou destijds. We komen aan bij de grens, vriend Vlad belt terug en legt hun uit hoe ze moeten lopen. Ga niet mee zegt hij tegen mij, ze pakken je op. Hmm wilde die meiden niet alleen laten lopen dacht ik, maar ja. Ze laden alles uit en bepakt met spullen vertrekken ze langs het tentenkamp naar de grens. Kijk ze na. We hebben net nog foto’s gemaakt van ons samen, mis ze nu al, leuke vrolijke meiden die net over de grens wonen in Lviv en weer gaan studeren. Geef ze geen ongelijk, 3-4 jaar studie weggooien terwijl je jong bent, andere kant, ze zijn ook zo over de grens als er iets mis mocht gaan. 



Kijk ze na terwijl ze de tenten langs lopen en in het donker verdwijnen. Meld op de groepsapp dat ze naar de grens lopen nu. Bizar, die vader kan me bijna zien denk ik, staat op 100 meter. Krijg na 15 minuten een berichtje dat ze goed zijn aangekomen. Rij ondertussen naar The Canada Way, onze partner stuk verderop. Ze hebben een opslag in hun woning tegenwoordig. Betrouwbare mensen, geven hun eigen laatste boterham nog weg als het er op aan komt. Stop bij de bushalte. Pak de vertaal app en loop er heen. Moeders kijkt angstig, wat komt die kerel doen. Vraag of ze op bus wachten of hulp nodig hebben, nee ze gaan morgen weg en het is goed zo, ze willen geen hulp. Geef de kinderen wat ik kan missen aan koekjes en andere spullen uit de frunk. Die burgemeester, zo goed als eerste 6 maanden ging, zo slecht is het nu. Mensen mogen maar 48uur in de opvang blijven, gaan ze naar station om op de Hannover trein te gaan, maar is die vol, mogen ze niet meer de opvang in. Daar werkt geen enkele (internationale) vrijwilliger meer, betaalde krachten nu. En de opvang is 70% kleiner. Internationale hulpverleners mogen ook niet meer op station werken, althans de mannen wel om mensen te helpen sjouwen, maar de vrouwen maar 2 dagen per week of zo... allemaal regeltjes om te ontmoedigen. 



Waarom deze omslag? Nou volg het nieuws maar, Polen laat merken dat ze Europees geld willen zien en geen bemoeienis met hun rechtelijke macht. En dat gaat over de rug van mensen. Helaas maar wel de waarheid. En we hebben volgens mij nog niets gezien. Door naar The Canada Way, lossen met de 5 dozen medicijnen en uiteraard shampoo. (Dank Esmeralda!!). 

We laden alles uit en kletsen even bij. Steve komt er aan, ik moet een nummer trekken in een loterij voor een drone. (door lootjes te verkopen sponsoren ze een drone, voor betere site seeing landscapes in Oekraïne). Uit de pet van Paul wordt een lootje getrokken door mij, eenenzeventig roep ik in het Nederlands, zeventy one. Iemand wint wat, SophieD. ze mag rondje rijden in de Tesla roep ik nog enthousiast, blijkt die persoon ook binnenkort daar te zijn haha. We zien wel 😊 (lees het verhaal van Paul eens!) zie link.

We gaan vanuit OMWUA strategisch samenwerken met hun, hebben zich ruimschoots bewezen, een goede betrouwbare partner aan de grens. Zijn blut zoals alle hulporganisaties, dus wij hebben vanuit OMWUA ook een 7e hands ford bus gedoneerd gekregen van paar geweldige toffe kerels, om goederen in Oekraïne te verdelen, en aan hun uitgeleend voor onbepaalde tijd. Na uitwisselen stroopwafels en voor de mannen een goede zaklamp; ze werken soms in pikkedonker met afleveren, en dan is een floodlight met 800 lumen leds wel erg lekker. Ding is klein (6cm) en kan overal aan vast gemaakt worden, ook magnetisch. (blijft tweakers he). Ze zijn er blij mee, want veilig werken is wel een ding over de grens. Soms heb je niets meer dan dit zeggen ze. Oh ja en er zit een bieropener op. Best tool ever hoor ik van Steve.





Ga slapen zeg ik en vertrek naar hotel. Bij hotel ruim ik de auto op, rommel weg en leg kussentjes en sluit snoertjes voor opladen aan. Ineens lege auto en klaar voor morgen. Ga hotel binnen, krijg sleutel, wat voor merk auto is dat vragen ze, een Tesla, oh nooit van gehoord zegt hij. Google maar zeg ik. Morgen op tijd weg. Eerst via Lidl broodjes halen. En dan naar eerste locatie. Bij Alight slaapt een moeder met zoon. De jongen is morgen jarig, heb de tesla dus al beetje versierd. Moet alleen nog de slinger ophangen. Loop terug naar de auto. Pak de slinger uit en denk, happy birthday op te hangen… eh nee dus MERRY XMAS staat er… sla mezelf voor kop…   you had one job denk ik, nou morgen dan maar. Plak de 1 en de 3 vast aan de voorruit. Slapen nu!





Andere ochtend ga ik via Biedronka supermarkt, soort lidl maar nog een keer de helft goedkoper en koop een zak ballonnen. Blaas ze allemaal op en plak ze vast in de auto. Rij om broodjes en drinken bij Lidl en naar Alight opvanghuis. Ze staan al buiten op mij te wachten. Moeder ziet de ballonnen en schiet vol. Oh wow oh wow roept ze. Jongen is teruggetrokken en stil maar vind wel mooi merk ik, ga maar voorin zitten zeg ik. Bagage in de trunk en we rijden weg, leg uit waar we heen gaan en waar we stoppen. Ze spreekt voldoende engels om een gesprek te voeren. Bij de supercharger gaan we eerst naar toilet. Ze hebben al ontbijt op, best ik niet, en eet broodje. We hebben in omwua groep met aantal mensen besloten twee doosjes lego te kopen, altijd goed lego. 



Hij kijkt verbaasd maar helemaal blij. Pakt langzaam uit en wow blij met lego. Mooi denk ik, beetje jarig. Hij is druk met ballon. Moeder wat geruster.





We zijn klaar met laden en ik rij naar andere moeder met dochter. Staan ook al op ons te wachten. Oei veel tassen, dat is even proppen maar de trunk kan dicht. We gaan rijden, bied water aan, maar hebben ze al bij zich. Op naar Katowice. Geen files te zien op scherm. We rijden continue 120km door. Schiet lekker op, geen files en na 2,5 uur ben ik bij de lader in Katowice, mooi 1 plekje vrij. Stop de stekker er in en zie 24kw en die oploopt... wat? Dit gaat duurt uren zo. Vraag man naast me, ja die laadpaal is niet lekker zegt hij. Na 5 minuten gaat andere auto weg en zet mijne op die plek. Ah fijn nog 25 minuten zie ik. Alles duikt wc in en ik leg broodjes klaar en drinken. Niet iedereen wil iets, maar de jongen komt met pak koekjes aan om uit te delen. Leuk! Nou doe mij er maar 2. We gaan na half uur weg, iets meer geladen. Om half 5 ben ik al bij Wroclaw! Even 5 minuten stil gestaan en dat was het wel. We gaan eten zeg ik via de vertaalapp. Te vaak gehad dat een hotel of keuken dicht was of moest vooraf reserveren, dus nu hier eten is slimste. Moeder trekt haar zielige gezicht, no hunger zegt ze, pak haar apart. Dit ken ik, al iedere keer gezien, als jij niet eet je kind ook niet, dus hup bestel eten en klaar. Okay zegt ze. We pakken drinken en bestellen eten. Dit gaat goed. Als we klaar zijn zeg ik “ijsje?” moeders kijken zo van eh? Moet dat nu, maar neem de kids mee, ja ijs willen ze wel. Je bent maar 1 dag jarig zeg ik, we wachten tot de auto volgeladen is. Sta te praten met een andere Tesla rijder met een UA-kenteken. Woont in München en gaat op en neer naar Kyiv zegt hij voor werk. Hij kan ons helpen met vrachttransport binnen Oekraïne. Wow gaaf. We delen informatie uit. Geef hem een sticker voor op zijn auto. Alle UA Tesla’s voorzien we van stickers zeg ik.



Onderweg komen we nog 2 andere busjes tegen, druk weekend met veel donaties te doen en veel mensen ophalen.

Op naar hotel, ik had dit keer pech, einde vakantie in Polen, dus alles vol, ja de krotten van een paar ritten geleden waren beschikbaar. Maar never nooit meer. Dan rij ik liever stuk verder. Aangezien Booking me steeds spamt met dat ze zoveel doen voor Oekraïense vluchtelingen en hun website vol staat er mee, en vraag aan de hotels. Dus ik stuur bericht na boeken “wat doen jullie voor Oekraïense vluchtelingen?” Nichts vorhanden… ja tuurlijk, eh ontbijt dan? NO!!!. Jammer weer, jezelf als groot bedrijf mooier voordoen, heb namelijk nog nooit van Booking of van een hotel iets gratis gekregen. Nog nooit, niets.

We komen aan en ik loop naar de receptie. Hut zit vol met 65+ ers die kaartjes aan leggen zijn. Mensen staan bij de auto te wachten. Hoor achter me “ zouwen dat oekraieners zien” met een zwaar accent. Draai me om, zeg luid “klopt en als je nog een keer die mensen gaat aanstaren kost je 100 euro donatie “ GERDA! Bah, doe ff normaal zeg.

Anyway, inchecken duurt lang. Moet op papier alles invullen, je hebt toch alles al zeg ik? Staat in booking. Vraag naar prijs ontbijt, nou dat moest ik eerder boeken, was iets van 9 euro bij boeken maar stond niet bij de kamers die ik koos. Nu is het 19,95 zegt ze en oh ja, nog 2 euro voor parkeren. Bekijk het zeg ik, die kamers zijn duur zat.



Reken af (ja ook die 2 euro). Ze durft me nog te zeggen dat hun hotel niet zo geschikt is voor “deze mensen” en ik of voortaan niet beter een ander hotel kan kiezen, ik antwoord haar in Duits dat oktober 1990 een erg grote fout was achteraf. (Hereniging Oost-West Duitsland). Ze schrikt en kijkt me nijdig aan. Fout mens, pak de sleutels en loop met gezinnen naar de kamers, kijk of alles in orde is en vertel dat ik beneden nog kop koffie doe, als ze zin hebben, kom gerust. Ja dat willen ze wel. Kamer is klein maar goed genoeg. Zie fles water staan, met prijskaartje van 3 euro. Pff wat een klotetent. Volgende keer op tijd weer in Polen boeken. Daar krijg je tenminste een flesje water bij je kamer van 38 euro.






Beste compliment wat je kan krijgen toch?


Zondag, lekker even rustig opstarten, mooi rustig op de weg, nog 40km wegwerkzaamheden achter een vrachtwagen hangen. Koud, groot verschil met gisteren, we laden net onder Berlijn bij vd Valk, nog steeds geen nieuwe goudvissen in de vijver. Iedereen pakt warme jas of trui. Toilet en ontbijten, na 45 minuten gaan we door naar Lehre. Met 15 minuten file komen we op tijd aan, denk 11:30 of zo. We gaan lunchen, ik bestel goulash soep voor hun en kop koffie of thee. Tomatensoep en omelet. En na uur gaan we door. De race van Max op een oortje bij mij, de muziek iets zachter. Geen beelden gezien van Hamilton maar op de grandprixradio was het smullen 😊



Ineens rechtstreeks naar Emsburen voor de laatste stop. Daar laden we bijna vol zodat ik ineens door kan naar huis na afleveren in Utrecht. We halen bij de wc stop van de Mac een milkshake. Beetje zelfde verhaal, moeders staan me aan te kijken en neeih neeih te zeggen, hoeven we niet, die kids lopen zonder vragen mee en kiezen allebei een milkshake van 0.4L uit lol. Mac Donalds zegt meisje en kijkt haar ogen uit... Dat de terminal een BSOD geeft naast me snapt ze niet, ik moet hard lachen. Max wint ondertussen de race in Spa. Lekkerrrrrrr



Moeders is weer roken, we lopen terug naar de auto, die is ondertussen bijna vol. Nog 5 minuten geef ik aan, ze lopen weg om hun lege bekers weg te gooien, nou dat is heel eind weg, maar goed, we wachten wel even. Als ze terug zijn is het nog 2 uur. We rijden Nederland binnen en ik deel simkaarten en uitleg uit. Weinig enthousiaste reacties. Bij de Jaarbeurs aangekomen, pak kaartje, rij naar de opvang. Bewaking ziet me komen en gebaart dat ze naar de lift komen. Ik laad samen met hun alle koffers uit de auto. Boven gekomen staan de tolken en coördinator al klaar. Wil je wat eten vraagt ze, nee thuis zeg ik, maar bedankt, pak wel even koffie. Praat even bij met de medische manager en kan haar helpen met een ambassade uitdaging, toch handig die contacten. 

De gasten staan in de rij en gaan eten halen. Praat nog even bij met de jaarbeurs medewerkers. Ga naar hun tafel en neem afscheid, handje en bedankt, beetje koud afscheid. Zie dat je heel ver uit elkaar zitten aan aparte tafels, denk nog, je hebt 2 dagen bij elkaar in de auto gezeten? Maar ook goed, rit ging goed, wel een dure rit dit keer, maar wel 7 mensen geholpen en blij gemaakt totaal. Stap in de auto en meld mijn rit af bij de desk. Rustig naar huis, via de A12 want de A27 staat rood op de kaart. Kom thuis binnen, mijn herder springt weer metershoog, baas baas baas, kom touw trekken lol, spelen baas, je was weer lang weg😊



Praat bij met mijn vrouw, ja heenreis huilen drama, terugreis heel relaxed en alles vlot verlopen. Weer een mooie rit. 

Vandaag kreeg ik feedback van een brandweercommandant via signal, helemaal uit zijn dak van blijdschap, want had net de zak met 1800 jodium pillen ontvangen waar hij al weken naar op zoek was en torenhoge bedragen moest betalen. Ze gaan met grote ploeg vandaag blussen bij de kerncentrale. Pas op jullie zelf zei ik, we do zei hij, thanks for you help., now my people can take jodium pills. Het zal je opdracht maar zijn, in oorlogsgebied naar een kerncentrale om te blussen terwijl er van beide kanten mortiervuur komt. 



Vandaag van andere deel van een donatie die ik ontving in overleg met onze medic Kate weer 1800 pillen besteld. Gaan snel die kant op, hard nodig. 

En uiteraard sluit ik weer af met een verzoek, kan je iets missen? Heel graag, dan blijven wij bezig en actief met hulp verlenen. https://tikkie.me/pay/f1lv4d19iid43cu68a5u

Wil je zien waar onze gedoneerde spullen heen gaan? Volg onze vrienden van The Canada Way: https://www.facebook.com/TheCanadaWay

Weet je ook waarom de stroopwafels steeds op zijn in de lidl, ze gebruiken ze onderweg voor energie, maar delen ook uit om onze samenwerking toe te lichten. The crazy dutch noemen ze ons, never never give up!



[alle foto's met toestemming van geportretteerde geplaatst]