Een hotel te ver

 Een hotel te ver…

Een hotel te ver…

De planning begon al na het maken van de vorige blog. Vanuit mijn contacten kreeg ik meer verzoeken, ze wisten nu wat er kon en wat er mogelijk is. Kan je aan sokken komen? Goede sokken hebben we nodig aan het front en boxershorts. Die boxershorts wist mijn vriend J. zelf te regelen. Die sokken was een ding, allerlei extra donatie acties opgestart, en kwam tot de helft, maar bij een collega was nog beetje budget en met nog wat rondvragen hadden we het rond. Dus op dinsdagavond naar Utrecht. Daar stonden 1000 paar sokken klaar voor ons. 1000 paar sokken is een Tesla kofferbak en achterbank propvol! 5 enorm grote zakken. Gelijk mijn maatje Maurits gebeld, en hij had koffie klaarstaan en heeft vrachtje van mij overgenomen. Toen had ik weer ruimte voor 23 dozen pasta die we kregen. Nou die sokken was mooie deal, ik betaal veel en veel meer voor mijn eigen sokken, we kregen korting en voor 1000 paar was dat lekker en mooi.

Op woensdag de plannen verder uitgewerkt en hotels geboekt tot en met vrijdagavond. Afstemming met anders vrijwilligers en de desk (kantoor in de opvang aan de grens). Er was een soort noodkreet binnengekomen. Of er een mogelijkheid was om een gewonde mevrouw te transporteren. Ze lag nog in Lviv in het ziekenhuis, haar familie woont al aantal weken in Brabant. Na overleg besloten dat we stap voor stap gingen bekijken. In een kort verhaal moest mevrouw ruim kunnen zitten in de auto en was een busje uitgesloten als mogelijkheid. Haar voet is geamputeerd en het ziekenhuis kan alleen noodzakelijke behandelingen uitvoeren en daarna is het hard maar kille waarheid, ga maar naar huis. Wat zonder familie of verzorging geen optie is. Dus mijn collega zou op donderdag van de grens bij Przemysl (Medyka) naar Lviv gaan om te kijken wat er kan en mag. Onze voorwaarde was dat de artsen haar fit moesten verklaren voor vervoer. Het is tenslotte een lange reis met een aantal tussenstops. Informatie in deze afgelopen maanden is nooit juist, nooit compleet en zeker niet 100% betrouwbaar. Ook dat was hier het verhaal, het veranderde per dag. Wij gingen afstemmen, wat doen we wel of wanneer niet. Mijn maatje Maurits was duidelijk, we gaan die mensen helpen, maar geen risico’s nemen. Vanuit mijn collega D. kreeg ik door dat ze onderweg was en zou afstemmen met ons. Na paar uur kregen we door dat de arts haar fit genoeg vond om te laten reizen. Wij boden aan om een hotelkamer te boeken, maar de opvangcentra en desk bepaalden dat ze haar eerst wilden beoordelen door de lokale artsen. Duidelijk, de desk is de baas bij mij. Zonder de desk met bemensing Irene, Chantal en Marc (en alle andere helden) doen wij niets. Wat achteraf ook prettig was, want ook de arts in de opvang kon zo nog keer extra beoordelen. 

Donderdag: Wij reden om 09:30uur weg, kak weer file op de A15, why.. Maar met 20min vertraging ontmoete ik Maurits bij de supercharger Vuren. Even paar tellen gepraat, portofoon uitleg gegeven en we gaan. Stekker eruit en rijden. Ik kon mijn vergadering in de auto mooi volgen en afronden. Vergadering klaar, en via Maurits kletsen over de porto. We gingen via Delden, de oma van Princes Elsa ophalen. Zo heet deze 4-jarige dame niet echt, maar dat gezin heb ik weken geleden vervoerd van Poznan naar Nederland. Ze liep altijd onder haar Frozen paraplu. En was gelijk met me eens dat ze eigenlijk Princess Elsa heet. Contact gehouden met het gezin en ze vroegen of oma mee mocht rijden, die moest papieren regelen in Kyiv en gaat over 2 weken weer terug naar Nederland. Dus die hadden we bij ons als gast, ze reed met mij mee. Ze vertelde dat ze al Nederlandse les zat. Goed, dan gaan we oefenen. Dus namen van kleuren geleerd, ze schreef alles op. Herhaalde 10x. En zo wees ik de auto’s en vrachtauto’s aan en zij noemde de kleuren. Ggrrrrrrroennn, ja klopt, net al een boom. En zo vloog de tijd om en hadden we lol. (heb haar ook geleerd dat Nederlandse woord voor een camper of caravan "slak" is).   



Bij het hotel net over de grens in Polen aangekomen was mijn accu beetje krap, toch iets te lang 130 blijven rijden met die 250kg pasta en 2 mensen in de auto... Weet je zei Maurits, ik zie een stopcontact, ja, mochten we ook nog aansluiten, wij mijn auto dichtbij zetten. Aansluiten en helaas rood... geen aarde dus. Eh nee dat zat er niet op… hele hotel gehad, keuken, vergaderzaal etc, maar nee nergens aarde aangesloten. Polen he, zei mijn vriend Oskar lachend toen ik vertelde, blijkt dat hotel vroeger soort kasteel was, en helaas. We zien morgenochtend wel. Desnoods een Ionity of Greenway even kort laden. Wij gaan slapen, de vertaal app werkte niet dacht ik, maar nee de dame van het hotel bleek Oekraïense te zijn en dan is Nederlands naar Pools vertalen een niet handige actie, dus onze gast ging gelijk volop kletsen met haar. Hoe het werkte met de sleutel vroeg ze, want ze had nog nooit in een hotel geslapen. Nou eh deur opendoen en die kamer is voor jou voor een nacht. Tijdstip voor ontbijt afgesproken en slapen. Mijn kamer en die van Maurits waren soort balzalen… megagroot met aparte badkamer, een groot balkon met halletje tussen de ruimtes, echt heel groot, wow en dat voor 62 euro per nacht inclusief goed ontbijt 

Vrijdag: Goed geslapen en om 0700 ontbijt en om 0800 wilden we weggaan. We namen rustig de tijd door lekker buiten op balkon te ontbijten, dit is een blijvertje dit hotel. Gaan we vaker boeken.



We werden door iemand aangesproken, wat die hartjes stickers op de auto betekenen. Uitleg gegeven aan haar, ze had gelijk tranen in haar ogen, blijkt een Oekraïense kunstenares te zijn die onderweg is naar Berlijn voor een expositie. We moesten haar schilderijen bekijken en haar beeldhouwwerk. Zo werd half uur later, maar we hebben geen haast. 







Weer verder op pad, langs stuk wegwerkzaamheden van 86km lang. Ja, 86 kilometer weg delen met andere baan... Zo zie je wel waar de subsidie uit Europa heen gaat. Mooiste snelwegen van Europa liggen in Polen. Uiteindelijk aangekomen met nog 22km accu (3-4%) bij de SUC in Wroclaw. Daar koffie besteld, (Maurits moet altijd koffie, altijd veel koffie) en na 35min weer door. Het ging lekker. Prachtig weer. Geen files, lieve dames bij de tolweg hokjes. Veel Nederlandse woordjes oefenen onderweg. En we kwamen aan in Katowice, volgende lader, ik reed wederom verkeerd, maar na twee lussen kwam ik ook aan, hup stekker erin en even wat eten. Door naar de volgende, en zo kwamen we rond 1600uur aan bij de laatste lader. Hier gingen we maximaal laden en eten. Het ligt naast een vliegveld, wat laten we zeggen, de first line of defense is voor Navo. Maurits was net als mij onder de indruk wat je kan zien vanaf de openbare weg aan militaire verdediging. We konden gelukkig gelijk aansluiten op de supercharger en laden. Na uur konden we door naar Przemysl. Het was nog een uur rijden, we kwamen mooi op tijd aan. Even laten zien aan Maurits waar we morgen de passagiers gingen ophalen.

Wij gingen onze spullen lossen in Medyka, weer die kilometers langs file voorbij. Navigatie volgen, die stuurde ons linksaf. hmmm.. dacht ik, wel al vroeg om af te slaan, maar wie weet. Wij de weg af, en zoals Maurits over de portofoon riep “dit is een herinnering van mijn reis in Finland…” gelukkig maar paar honderd meter. Lees betonplaten met grote gaten en korte stukken, dus schokken en rammelen overal. Wij door, langs de bajes, goh ehm wordt wel heel erg smal hier… onverhard pad op… eh het loopt dood, bosjes tot tegen de portieren aan de zijkant… prutttt konden we heel eind achteruit en 22x keer steken en draaien, maar het ging en wij terug naar de afslag. 



Weer langs de enorme vrij auto's en vrachtauto's tot we aankwamen op de plek waar ik vorige keer ook goederen gelost had. We werden gelijk hartelijk ontvangen met knuffels en hi5’s. Dit is een bijzondere club mensen, het zijn Russen, en ze werken 1:1 direct samen met het Oekraïense leger. Via hun contactpersonen krijgen wij verzoeken door. Ze worden helemaal enthousiast over de 1000 paar sokken, wow-wow roepen ze, ‘you made it!’ De pasta staat binnen mum van tijd binnen opgestapeld. We worden uitgenodigd voor de koffie. Mooie mensen dit, beetje rouwdouwers, ze gaan naar het front in oude auto’s en busjes om voedsel en spullen te brengen. We zien een dame die ik vorige keer gesproken had, wederom in haar T-shirt met duidelijke mening: FUCK PUTIN staat er. Ze is erg blij ons weer te zien. Hoe koop ik dat t-shirt vraagt Maurits gelijk, blijkt via een website te bestellen te zijn. 



We drinken de koffie op en kletsen nog wat, onze lokale contactpersoon kan mooi onze tolk zijn, we overleggen wat het beste is, nu de grens oversteken voor onze gast of morgen. Maar ze wil de trein vroeg pakken in Lviv, dus besluit om nu te gaan.In de late avond en nacht is de grens betrekkelijk rustiger. Maurits en N. gaan haar naar de grens brengen en begeleiden haar. We nemen afscheid en spreken af contact te houden. Dat blijkt een dag later lastig te zijn, haar telefoon ligt op de vloer in de auto. Maar paar uur later horen we via haar dochter dat goed is gekomen. Ze is onderweg naar Kyyiv. Wij rijden nog half uur en gaan slapen. Basis hotel, niet zo mooi als vorige, maar goed genoeg. 



Vloeiend Engels spreekt ze. Meisje van jaar of 15. Heel beleefd vraagt ze of de Tesla’s buiten van ons zijn. We zitten aan late koffie met iPad op tafel samen onze planning te maken over superchargers en hotel te zoeken. We bevestigen en vertellen wat we doen. Vertel over stichting www.omwua.nl Haar vader krijgt 1:1 vertaling van wat we vertellen. Ze vraagt of ze ons cadeau mag geven. Als dank voor wat we doen. Haast me snel door te mompelen dat we maar chauffeurs zijn en rijden. Ze kijkt me aan met blik van ja, tuurlijk…. En komt terug met iets. Denk soort prentje, maar nee. We krijgen als dank een unieke postzegel uit Oekraïne. Slava Ukraini zegt ze. Wij beamen haar uitspraak en nemen afscheid met een handdruk. We ronden onze planning af. 


We bewonderen de postzegel. Mooie zegel zeg ik tegen Maurits - mijn vriend die mee is naar de Oekraïense grens. 3300km in 4 dagen. Dan maak je vrienden, we plannen en besluiten samen wat we morgen gaan doen en hoe we alles gaan aanpakken.





Zaterdag: Andere ochtend bellen ze al van de opvang, zijn jullie er al bijna? Die mevrouw moet nog een stempel in paspoort halen op station en we hebben geen eigen vervoer. 15 minuten meld ik, even drinken en broodjes kopen bij Lidl. We komen aan, doen de registratie en politiecontrole snel en rijden naar de ingang. Daar geef ik alle mensen een hand en stel mij en Maurits voor. We hebben de verdeling samen al besloten en doorgegeven. Gezin van 4 gaan de moeder en kinderen bij mij achterin en vader met de andere mensen bij Maurits. De mevrouw in de rolstoel voorin bij mij, de kleine van 3 in zijn kinderstoel erachter zodat de voorstoel maximaal naar achteren kan. Mevrouw helpen we met instappen wat tijd en geduld kost, ze is erg emotioneel en soort van in paniek. Ik wijs de twee tolken en Irene aan, rij even mee zeg ik. De meiden stappen achterin, gordels vast en naar station. Adele staat aan op de radio, heb gelijk drie mee zingende meiden achterin. “ we love Adele” We rijden naar station waar mijn lieve collega D. al staat te wachten. Blijkt dat de stempel niet per se moet maar wel handig is, maar gezien de situatie gaan we niet sjouwen en moeilijk doen. Er komt iemand van Caritas (rode kruis) aan en die zegt, nee niet meer nodig. Mooi zo, gelijk terug naar de opvanglocatie. Daar gaan we de kinderstoel en stoelverhoger monteren in de auto. Ik weiger anders te rijden weten ze daar, veiligheid voor alles.

De twee kids leer ik gelijk wat een boks is, vinden ze geweldig. Mijn pretpakket voor de kinderen ligt in de frunk, in Nederland bij de action vooraf wat spulletjes gekocht. Wat achteraf gouden greep is geweest, want een kleine koffer voor vier personen en klein tasje, meer is er niet aan bezittingen. We installeren iedereen in de gordels. De kleine van drie is een pretnummer, goede klik mee en lol, tikt me op mijn kale plek op mijn hoofd als ik zijn stoel goed vastzet. Ze juichen heel hard en zijn blij als ik ze autootje geef wat een robot kan worden (soort transformers). Beste 1,99e ooit denk ik. Vader kijkt me blij aan en knikt. We gaan rijden, we stemmen nog even af via de portofoons en geven Irene en Marc een knuffel. Oma naast me zit te huilen, vertel haar via de vertaal app dat we gaan rijden, ik beoordeel de situatie, ze zit goed, schrik van het beeld wat ik zie bij haar been. Maar bedenk me dat ze hier niet kan blijven. Dit gaat een pittige, misschien wel pittigste rit ooit worden. Zijn we zeker stem ik nog af met Maurits, ja, kom maatje, we gaan rijden. We rijden weg en ik laat Maurits de stad voorop uitrijden, volg op kleine afstand. Dag Przemysl, tot volgende keer. 

We rijden door naar onze eerste stop, is een uur rijden. Het is er druk, maar we kunnen gelukkig snel laden. We moeten tot 80-90% laden. Temperatuur stijgt flink, goed voor de range, maar kost wel even. Oma wil de auto niet uit, oké, best. Dak open en alle ramen open. Waait beetje en temperatuur is nog goed te doen. We lossen elkaar af bij de auto’s. Altijd een chauffeur bij de auto. Koffie halen en toilet, en we kunnen weer door. Gaat goed dit keer. Maurits wil even stoppen bij vliegveld om te kijken, snel weer door. We merken dat alles lekker doorloopt. Bij Katowice krijgen we de andere SUC via de navigatie, deze is bij een E. Leclercq supermarkt. Binnen is een toilet en koffie. We zetten de frunks open en delen broodjes en drinken met onze gasten. Moeder en andere vrouw pakken de flessen jus aan en delen bekertjes uit. Blij en duidelijk iets ontspannen. De rest zoekt de schaduw op. Het is inmiddels 31 graden. Laden met de airco aan gaat prut, dus alles open en kijken of gaat, ga even in de auto zitten en waait goed door, komt goed. 

Weer vol en we kunnen gaan roep ik, Maurits zijn accu is een 100 kW en de mijne een 90 kW, dus zijn range is ietsjes groter. Maar we houden elkaar mooi bij. Deze trip is niet te doen met een 75/80 accu. Dat red je niet zonder hele stuk 100 km/uur te moeten rijden. Maar we verlaten de stad, airco op 22 en door. Wederom vlot de snelweg gevonden en het geluk reist met ons mee. Waar file ontstaat moeten we laden en komen we later de weg op. Zo gaat ie erg lekker. Temperatuur stijgt buiten naar 36 graden. En zo hebben we om 1715 al Wroclaw al bereikt. Joepie, ook wel eens prettig dat meezit. Alles loopt op rolletjes. We laden iedereen inclusief Oma uit en gaan in tankstation eten. In Polen hebben die een restaurant met keuken erbij. De gasten leggen we uit wat de bedoeling is. Nu eten bestellen en hier eten want later komt niet. Dat is achteraf zo een goed besluit geweest. Want later... Enfin na enige gepaste directe botheid en duidelijkheid van ons komt er soep en een maaltijd op tafel. Het bevalt iedereen goed, Oekraïners willen altijd soep. Dus dat komt mooi uit. Wij willen een pizza. Zout en flink wat koud drinken. Na het eten iedereen wc en door, nog 2 uur tot hotel.

Na twee uur rijden en weer flink stuk van de wegwerkzaamheden komen we aan bij hotel. Hotel Villa Nova in Zagan. Zoek maar op en geloof me, ga dan buiten slapen onder een brug. Maar dit hotel hebben we avond vooraf samen uitgezocht en geboekt, apart via bericht via Booking doorgegeven aan hotel wat de samenstelling is en dat we kamer op begane grond willen. Wij willen als chauffeurs altijd een tweepersoonskamer met groot bed. Ik wil gewoon goed slapen, we rijden 12-14 uur en ik wil ongestoord slapen, punt. De heren en dames gaan apart op tweepersoonskamers en losse bedden en een gezinskamer voor gezin van 4. Iedereen was hier blij mee. Ik meld me bij de receptie en zie dat er een feest gaande is. Het duurt erg lang voor er iemand komt. Ze is niet blij ons te zien, ik laat de booking reservering zien en wil vragen om kamer op begane grond zoals verzocht. Nee we moeten weg. - pardon - ?? Waarheen dan, nou we hebben jullie in ander hotel ondergebracht, hier is feest. Ja, dat zie ik, maar waarheen. Ze wil alweer weglopen en roept wat. Ik ga maar brutaal voor de deur staan en zeg dat ze moet opzoeken op google maps en moet opschrijven. Er komt een man bij staan die wat relaxter is, hij tikt in en zegt “ Hotel Willa park “ fumpf minoeten, 5 minuten. We rijden erheen. Discussie over portofoon wat we kunnen verwachten en we zijn allebei nukkig hierover. We komen aan. Er is een grote bruiloft gaande, ik vloek binnensmonds en ga met Maurits naar de receptie. Daar spreekt iemand beetje Engels. Maar ze heeft niet veel zin om te helpen, glas drank in de hand. Nou dat ga je maar wel doen, we hebben deze reservering. Zoeken in computer, bellen, weer zoeken. En dan komt de aap uit de mouw… ze hebben 3 kamers en meer niet.

*BOEM* ik ontplof en ga duidelijker communiceren. Weinig onderhandelruimte geef ik haar, ga maar oplossen zeg ik. Na kwartier komen er 5 kamers voor 2 persoons met losse bedden. Nee zeg, dit is geboekt, dit wil ik ook. Helaas, ik kan handstanden doen of een aap imiteren, dit is het wel. De muziek staat keihard, overal lopen bruiloftsgasten onze mensen aan te gapen. Ik irriteer me rot. We moeten dus aan de bak, ik stuur iedereen aan nadat ik sleutels heb ontvangen, de mannen en vrouwen gaan goed qua indeling, gezin neem ik apart en ga me verontschuldigen, maak 100x excuus. De vader begrijpt me en neemt ons niets kwalijk, komt goed zegt hij, ze gaan wel oplossen. Dat gezin moet dus apart slapen met de kids, en dat wilde ik juist voorkomen. 

De oma is ander verhaal, geen kamer op begane grond. We helpen haar uit de auto, wat steeds een paniek en huilbui oplevert, ik baal zo enorm. Stoom uit mijn oren. Nog geprobeerd Booking telefonisch te bereiken, maar helaas. We moeten haar met rolstoel en al omhoog tillen. Ze is in paniek. De vader van gezin praat met haar, we maken plan van aanpak en tillen haar met 4 mannen omhoog. Dat gaat goed. Ze kan naar bed. In de kamer meldt ze dat ze niet meer kan bellen met haar dochter. Mevrouw heeft nog een voorloper van een Nokia met een kerkorgel op geluidstand 11 als ringtone. Zelf bellen kan niet meer, wel soms gebeld worden. Ik overleg met de coördinator in Nederland en verzoek haar naar de dochter te fietsen. Zelf haal ik mijn 2e telefoon uit de auto, die kan ik wel nachtje missen. Configureer snel whatsapp. Voeg contact van coördinator en dochter toe. We leggen contact en zeg dat via whatsapp zoveel kan bellen als ze wilt. Gelukkig, ze word rustiger , arm mensje, en we laten haar bellen met haar dochter. Na half uur komt andere mevrouw, want ze weet niet hoe ze een iPhone moet opnemen. Groene knopje, maar ik leg ter plekke nog keer uit. Gaat gelukkig goed. 

Wij nemen nog een koffie en drankje in de bar. De kinderen geef ik kleurpotloden en kleurboek met stickers. Helemaal bezig en happy. De ouders zie ik ontspannen en zijn erg dankbaar. We maken praatje via de vertaal app,. Heftige verhalen, erg heftig wat ik wegens privacy niet ga delen. We gaan maar eens slapen zeg ik. We lopen naar de kamer, wat een gore smerige bende is, ik had achteraf liever in de auto geslapen. Daar lopen tenminste geen zwarte beestjes hard over de vloer…. (Dit is geen grap of overdreven!). Wij hebben morgen een telefoondate Booking!

Het bed blijken 3 oude matrassen op elkaar gestapeld te zijn. We horen de keiharde muziek van het feest tot uur of 2 in de nacht, ik ben nog bezig met stoom uit oren gevoel. Dit was niet mijn plan en zo had ik nooit willen beleven, dit gaan we volgend keer voorkomen. 

Zondag: Anyway, geslapen en voor de wekker al wakker. De douche moesten we zelf de doucheslang en douchekop monteren. En water was wel warm en na 10 minuten laten doorlopen durfde ik wel aan. Aankleden en inpakken, wegwezen uit dit krot denk ik. Tijdens ontbijt komt er een heks aan tafel die wil dat ik nu direct kom betalen. Je wacht maar zeg ik, ik ontbijt eerst en dan sta ik je te woord. Opzouten. Als iedereen in de auto zit twijfel ik nog wat ik moet doen, zo wegrijden en later oplossen, of betalen en via booking oplossen. Samen met Maurits besluiten we te betalen, we willen geen geweld of confrontatie in bijzijn van onze gasten. Maar probeer nog wel duidelijk te maken dat deze kamer niet voor niets nog 40% goedkoper waren dan in het andere hotel. Maar nee, geen discussie mogelijk, komen steeds meer mensen zich mee bemoeien. Dus pinnen en weg. Nooit meer denk ik. Echt wat een schofterig asociaal k..volk is dit. We zijn onderweg en ik richt mij op mijn gasten. De kleine mannen geef ik bij wegrijden een nieuw speeltje, twee kleine autootjes met soort monstertjes voorop, wederom geen kind aan komende uren, ze spelen en rollen met de autootjes over de hoofdsteunen. Zo horen kinderen dit te beleven denk ik, geen oorlog of drama, maar druk zijn met je jonge broertje op zijn kop te slaan met lege flesje tijdens spelen. Moeder is ontspannen en sluit haar ogen even, we hebben oogcontact en ze bedankt me weer. 





Volgende laadstop is mijn niet favoriete in Duitsland, Bersteland. Bij de kliniek uit de vorige blog, leg aan de gasten uit dat zinloos is om te proberen daar naar de wc te gaan. De dixie nodigt ook niet uit met 32 graden kan ik je zeggen. Voor de kids haal ik de water soakers in geel/blauw uit de auto. Roep ze bij me en vader komt gelijk kijken, begint hard te lachen en slaat me op de schouder, thank you thank you. De soakers en paar bekertjes zet ik op tafel bij de kraan. Hoef ik maar 1x te laten zien aan die blagen, en daarna is het rennen, want die twee kleine mannen van 3 en 7 gaan los. Iedereen kreeg de lading met water, wat helemaal niet erg is met deze hitte. Ze rennen achter elkaar en ons aan, iedereen krijgt de volle laag. Het droogt snel op. We delen stroopwafels en lekkers uit. Onze gasten zitten onder de bomen en genieten, lachen hardop mee om de kids, die komen drijfnat ook lekkers halen. We spreken een veilige zone af, daarbuiten mogen ze losgaan, en hier even niet. 





We laden iets langer door, we willen Lehre halen, dan zijn we daar rond half 2. Mooi op tijd voor een iets late lunch. 



Dat lukt ook nog, cool, Maurits reed even fout richting de Poolse grens terug, maar kon mooi even ala Schumacher bijhalen zoals een gast zei. We komen mooi uit, tot ik achter me gepiep hoor, moeder geeft aan dat de 3-jarige een pitstop nodig heeft, goed doen we snel. Stoppen, bosjes en door. Krijg een boks als bedankje van de kleine man. Mooi kereltje, hij leert knipogen geven, wat ongeveer meer bekkie scheeftrekken is dan knipoog. Ik geniet van de schaterlach achter me. Met oma naast me gaat beter, ik maak me wel zorgen om het verband en meld bij een stop aan de coördinator dat er iets van wijkverpleging moet zijn voor wondverzorging als we aankomen. Achteraf zeg ik eerlijk dat we dit beter hadden moeten voorbereiden, een medisch geschoold iemand mee als begeleiding was verstandiger geweest; iets met riemen en roeien… de situatie is niet anders. Oma laat ik bij iedere stop bellen via whatsapp met haar familie en dochter. We gaan eten in Lehre, ze wil wederom niet de auto uit. Best, maar wel wat eten, we overleggen met de dame van wegrestaurant, simpel houden. Goulash soep of spaghetti. Zelf neem ik tomatensoep en flink wat koud drinken. En Maurits? Veel koffie, extra dubbele espresso en koffie;)

We bespreken de planing, brengen oma haar broodjes worst en drinken. We besluiten om naar of Hengelo te gaan of Deventer. Temperatuur daalt flink, van 36 graden naar 22.. en later naar 15..

Halverwege komen we Vi tegen van teslawensrit, we stoppen snel voor 5 min kletsen en knuffelen. Ze rijden op Poznan en is onderweg die kant op. We gaan allemaal snel weer door, wij naar NL en zij naar PL.



We halen de lader in Deventer, ik op 1% accu, maar 11km is heus voldoende… nee ik zit echt niet te zenuwen hoor, ik was nu eenmaal altijd als fan van Pieter Smit zijn toneelvrachtwagens. Plak erachter en rij rustig mee met 95 km op cruise control. We komen aan bij de supercharger en half uur later komt onze last mile vriend Vladimir aan. Last mile is letterlijk overnemen van gasten voor het laatste stukje en zorgen dat we niet alsnog heel Nederland rond moeten. We kletsen even met Vladimir, hij gaat morgen onze route doen, met twee bussen naar de grens. Hij neemt twee van onze gasten over en brengt ze naar Utrecht. De opvanglocatie waar je ondanks het tijdstip altijd warm en liefdevol begroet wordt. Je krijgt gelijk koffie en de gasten worden warm opgevangen. Aanrader! Wij nemen afscheid en laden nog een half uur. We willen niet meer hoeven stoppen. De route gaat via Schijndel naar Breda. Afspraak is dat de volgende last mile ook in Schijndel klaar staat. Dat is het opvanggezin voor Horst in Limburg. Dat had voor ons niet mogelijk geweest. Fijn dat iedereen helpt en meedenkt. We komen aan in Schijndel, dankzij live locatie konden ze ons aan zien komen, iedereen staat buiten en oma haar familie staat te juichen en te huilen. Zoveel emotie, ze zijn zo blij. We helpen oma uit de auto en naar binnen. Het gezin laden we over in de auto van hun gastgezin. We nemen afscheid, ben op 2 dagen gehecht geraakt aan die mensen. We spreken via de vertaalapp. Ze zijn blij met de simkaarten en de uitleg. De vader neemt me apart en bedankt ons heel uitgebreid. Hij is erg blij en zegt dat dit zo goed geregeld was, de kinderen zo goed verwend. Zelf laat ik Efteling website zien, en zeg dat laatste uur de muziek van Efteling radio via Spotify was. Je moet wat als de kinderen echt enorm moe zijn. Die kleine mannen zijn doodop, we zetten stoeltjes over en ik geef ze knuffel. 

Wij willen naar huis, ik neem de laatste passagier mee. Man van 74, hij wil naar Breda, heeft vriend wonen in Tilburg, daar was geen plek, maar Breda is in de buurt. Goed, gaan we daar heen, ben er eerder geweest, hij is aangemeld weet ik van de desk. Neem afscheid van Maurits en we spreken af dit nog vaker samen te doen, ons beiden erg goed bevallen deze samenwerking. 

Maurits gaat naar huis en ik ook via Breda, in de auto gaat de oude baas naast me zitten, hij vraag of ik ook Schubert muziek kan draaien op de radio, ja natuurlijk, doen we, geluid mag flink hard zegt hij. Hij geniet en ik ook beetje mee. 74 jaar, wat heeft die man allemaal al meegemaakt met zijn land denk ik… Van alles overleefd en nu alsnog op late leeftijd moeten vluchten. Meerdere oorlogen en meerdere keren de Russen als overheerser en dan nu naar Breda naar een volgende opvang.

In Breda aangekomen parkeer ik voor de deur van het Politiebureau,de opvang zit er naast, er staan paar agenten buiten te roken, ze gebaren dat het goed is, midden op de stoep. Komt een agent naar me toe, wil weten waar ik vandaan kom en wat de sticker op de auto is, hoort verhaal en geeft me hand, dankjewel zegt hij. Zijn vrouw is Oekraïense zegt hij. Laat maar staan die auto zegt hij, ik let wel op. We lopen naar binnen, de oude baas zijn rugzakje mee. Ik neem afscheid en loop naar buiten. Mensen pakken hierover, ik wil net appje tikken in de groepen. Maar staat iemand op raam te tikken. Man met petje en hesje van veiligheidsregio aan. Ik *moet* mee naar binnen. Wat is er aan de hand vraag ik, nou zijn paspoort heeft hij niet. Kan niet zeg ik, onze desk levert topwerk en laat ons niet rijden met iemand zonder paspoort. Ga gelijk bellen met onze desk, die meldt dat ze paspoortnummer in dossier heeft. Hmm wat is hier aan de hand denk ik, ik ga niet klooien met een vertaal-app en zegt mijn troefkaart in, Lusia, die helpt altijd als tolk. Ze neemt op en ik leg uit wat er aan de hand is, ze gaat via de speaker doorvragen en aandringen op uitleg, maar nee, hij weet niets van paspoort. Hier klopt iets niet. De pet van de veiligheidsregio begint regeltjes op te dreunen, daar lossen we nu niets mee op zeg ik. Maar als dit niet hier mag, best dan ga ik alsnog naar Utrecht, die kijken eerst naar de mens en dan de regeltjes. Ik doe wat telefoontjes, en uiteindelijk mag de man ingeschreven worden. Gelukkig denk ik, en bel Maurits, oh zegt hij, dat paspoort had hij in Lehre nog in zijn borstzakje hoor. Nu niet meer zeg ik… wat de reden is? Kan van alles bedenken, maar niet meer oplossen. Na overleg met de desk besluiten we dat ik mag vertrekken, ze nemen morgen contact op met gemeente Breda met de mensen waar hun afspraken mee gemaakt hebben over zijn komst. Geef de bewaking en de pratende procedure pet een hand en vertrek naar huis. 

Kom thuis binnen bij F1 in ronde 40, mijn vrouw zit al Max te kijken, hij gaat net naar binnen voor nieuwe banden. We bespreken van alles, eh heb je honger vraagt ze, och zeg ik, beetje, maar toch veel blijkt  bord met salade en bak yoghurt en even later gaat lampje uit. Doe nog rondje met de hond laat op de avond en val in soort coma in slaap. 






Maandag: Wekker gaat af, en ik log in op mijn werk. Weer nadenken over nieuwe oplossingen voor de BV Nederland. Oh ja Max heeft gewonnen, het was een pittig maar achteraf een mooi en geslaagd weekend.

Nogmaals enorme dank aan iedereen die ons geholpen heeft met donaties, waren erg welkom en nodig, over paar weken gaan we weer. We hebben nog iets geld over, maar niet voldoende voor de volgende rit. En als Booking zijn klanten serieus neemt, dan schoppen ze die twee foute hotels eruit en geven ze ons 100% compensatie. Maar dan nog zal het niet voldoende zijn voor onze nieuwe rit, soort rupsje nooit genoeg, dus donaties blijven welkom! Dank alvast en het is weer heel verhaal, voor mij werkt dat goed, opschrijven is ook ruimte maken in de hersenpan, soort verwerken door nogmaals eens te beschrijven. Dat is ook nodig, we maken veel heftige dingen mee, doen niet alles foutloos, maar we leren iedere keer weer. 

Als je ons wilt zien en spreken, komende zaterdag (25 juni) staan we voedsel in te zamelen bij Albert Heijn in Hoogambacht in Hendrik Ido Ambacht. Wees welkom om de frunk van de Tesla vol te storten met blikken soep 😊 dan nemen wij die weer mee naar Oekraïne. 

Dank voor de leuke en bemoedigende reacties. Volgens mij heb ik ook wel antwoord gegeven over Booking en gratis of korting voor Oekraïense mensen bij hotels. Mooie marketing, maar geen enkel hotel geeft ons 1 cent korting. [punt]

Als je ons wilt ondersteunen, graag, 'Donatie reiskosten vluchtelingen' via https://tikkie.me/pay/hf84tvvd6u50kr0p2usn - we hebben de donaties tot nu toe gebruikt puur voor de kosten van vluchtelingen. Ons eigen kamer in hotel en eten betalen we zelf.

Wie schrijft die blijft... Maurits heeft ook een verslag gemaakt. Lees het hier